in , ,

Column: Sinterklaas in den vreemde

Het sinterklaasfeest in vroeger tijden (foto: Myrthe Claus)

Het is alweer 5 december. Sinterklaas. Warme chocomel en gevulde speculaas. Banketstaaf. Chocoladeletters. Weemoedig omdat ik terugdenk aan dat typische Nederlandse feest? Het zetten van schoentjes? Het zingen van liedjes bij de verwarming of het ervan overtuigd zijn dat je een witte schimmel over de daken ziet lopen? Nou, nee. Eigenlijk niet.

Weemoed krijg je van dingen die er niet meer zijn. Sinterklaas verhuisde gewoon met ons mee en we vieren zijn feest nog steeds. Al was het met de jaren aan wat verandering onderhevig.

Ooit, zo’n 10 jaar geleden

Toen de jeugd hier nog de kleuter- en lagereschoolleeftijd had, braken met de intocht van de Sint in Nederland spannende tijden aan. We keken met zijn allen het Sinterklaasjournaal, waarbij vooral de Italiaanse echtgenoot zich grote zorgen kon maken of de stoomboot/het grote boek/de pakjes (doorhalen wat niet van toepassing is) wel op tijd gevonden zouden worden.

Eén keer in de week zetten we een schoentje bij de voordeur, met wortel, suikerklontjes en water, zodat de Italië Piet niet te veel hoefde te zoeken en zijn paardje even een pitstop kon houden voordat ze de andere Nederlandse kindjes zouden bezoeken.

Natuurlijk werden er luidkeels liedjes gezongen, waarbij Sinterklaas Kapoentje ronduit favoriet was, want lekker kort. De verlanglijstjes mailde of faxte ik rechtstreeks naar de Goedheiligman zelf door. Of ik sms’te nog gauw even een vergeten cadeautje van de lijst.

Ondertussen hield ik angstvallig de postbode in de gaten voor het pakket met traditioneel sinterklaaslekkers, pakpapier en cadeautjes die ‘Sinteroma’ elk jaar liet bezorgen. Vaak met nogal wat obstakels. Niet altijd bezorgde Tantetje Post de boel op tijd. En één jaar kwam de sinterklaasdoos gewoon helemaal niet aan.

Sinterklaas met wat Italiaanse hulp

Als het dan eindelijk 5 december was, werd vol spanning gewacht op het harde gebons op de deur. Onze grijnzende buurman Peppe zag Piet elk jaar nét wegrennen. Hij was echter nooit snel genoeg om hem staande te houden en hem te kunnen bedankt voor de gevulde zak op de deurmat.

We dronken samen met Peppe en zijn vrouw een grote beker chocolademelk om van alle emoties te bekomen. En terwijl de kinderen één voor één de pakjes uitpakten met rode koontjes, aten we banketstaaf en speculaas.

Het sinterklaasfeest in vroeger tijden (foto: Myrthe Claus)
Het sinterklaasfeest in vroeger tijden (foto: Myrthe Claus)

Niet zo heel lang geleden

Bij gebrek aan vergelijkingsmateriaal om de twijfel in zekerheid om te zetten, duurde het vrij lang voordat de oudste door had dat er iets niet klopte. Het verwonderde hem dat klasgenootjes oprecht geloofden in de Kerstman die met arrenslee en rendieren door de lucht kon vliegen. Maar zijn grote fantasie voorkwam dat hij die lijn doortrok naar dat andere kinderfeest.

We deden vervolgens nog even samenzweerderig totdat ook de jongste iets begon te vermoeden en vanaf dat moment veranderde de aanloop naar Sinterklaas. Natuurlijk zetten we schoentjes en maakten we lijstjes, maar de vrolijke en verwachtingsvolle spanning die zo bij Sinterklaas en pakjesavond hoorde, was eraf.

Sinterklaas vandaag

Tegenwoordig vergeten we naar de intocht te kijken. Het Sinterklaasjournaal gaat langs ons heen. En als echtgenoot opeens een Sinterklaasliedje begint te zingen in een mengelmoes van Italiaans en Nederlands, wordt hij vriendelijk verzocht daar mee op te houden. De jeugd hier heeft de leeftijd bereikt waarop ouders die ‘gek’ doen niet worden gewaardeerd.

Maar Sinterklaas vieren we nog steeds. Sinds een paar jaar trekken we lootjes met een Nederlandse vriendin en haar dochter. Surprises doen we niet, maar bij het cadeautje dat je koopt hoort wel een gedichtje. In het Nederlands natuurlijk. En van minstens tien regels lang. De jeugd pruttelt elk jaar een beetje bij die eisen, maar zijn naderhand toch trots op wat ze bij elkaar gerijmd hebben.

Op 5 december verdwijnen de cadeautjes samen met nog wat kleinigheidjes in de alternatieve, want met piepschuimbolletjes gevulde zak van Sinterklaas. Dan barst het feest los. Inclusief chocolademelk en speculaas. En met ontzettend veel lachen en lol.

Stress

Als ik aan Sinterklaas denk, is dat dus niet met weemoed. Hoewel, misschien een klein beetje als ik me die gespannen kindertoetjes van een paar jaar terug herinner. Gestrest omschrijft mijn gemoedstoestand beter op dit moment. Er is nog van alles doen voor het vanavond weer zover is. Een paar kleine cadeautjes zoeken. Pakjes maken. Gedichten schrijven, ook voor bij de kleinere gekkigheidjes. Een sinterklaascake bakken. En dat allemaal voor vijf uur vanmiddag. Help, ik krijg het Spaans benauwd!

Written by Myrthe Claus

Ons dagelijkse leven in Italië, dat in kleine dingen soms zo anders, maar vast toch heel herkenbaar is voor iedereen in Nederland, is de basis voor mijn columns en artikelen hier op Dit is Italië. Ik werk als freelance copywriter en schrijf voor en over (vrouwelijke) ondernemers. Ik woon al jaren in Toscane, in de omgeving van Pisa.

Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Favignana: de parel van Sicilië

spoedcursus rijden in het Italiaanse verkeer

Spoedcursus deelnemen aan het Italiaanse verkeer