Ineke Spoorenberg
Op mijn tandvlees kwam ik in Reims aan. In het zicht van de haven was ook nog één van mijn stokken gebroken. Ik zou in Reims wel een nieuwe kopen. Dat kon geen probleem zijn, want deze stad is een beroemd knooppunt van pelgrims. Zowel pelgrims op weg naar Rome, als die naar Santiago de Compostella onderweg zijn, melden zich hier in de kathedraal voor een stempel in hun pelgrimspaspoort. Mensen toeterden en zwaaiden naar me en een politieauto kwam naast me rijden en de inzittenden vroegen beleefd of ze iets voor me konden doen. Dat deed me goed.
Bewoonde wereld
Toen ik in het centrum aankwam, op de Place Drouet d’Erlon, had ik het idee dat ik eindelijk na lange tijd weer in de bewoonde wereld terecht was gekomen. Na Brussel had ik twee weken door verlaten gebieden gelopen. Vooral het noorden van Frankrijk bood een uitgestorven aanblik. Doodse dorpen zonder enige voorziening. Met moeite had ik iedere avond een dak boven mijn hoofd kunnen vinden. Op zeker moment liet ik de eigenaar van de ene chambre d’hôte ’s morgens naar een collega 20 kilometer verderop bellen, zodat ik verzekerd was van een bed voor die avond.
Korting op een hotelkamer
Maar goed, Reims bruiste van leven. Het plein was omringd door terrassen voor hotels en restaurants. In het midden spoot een fontein klaterend water, blauwe en roze bloemen staken hun kopjes op uit bloembakken. Ik ging naar een hotel dat me geadviseerd werd in mijn reisgids. Het zag er chique uit, een mooi verwarmd terras voor de deur, binnen een houten lambrisering en tapijt.
Een jonge vent stond me te woord en vroeg 70 euro voor een kamer. Ik barstte meteen in snikken uit. Ik was zo moe, dat ik niets meer kon hebben. Ik vertelde dat ik een pelgrim was en ik onmogelijk iedere avond zo’n bedrag kon betalen. Hij deed er 20 euro af en ik had een kamer. Ik was erg blij want ik wilde hier iets langer blijven om op verhaal te komen.
Ik ging me melden in de kathedraal. Daar zat een comité van ontvangst klaar voor alle pelgrims. Ik kreeg een stempel in m’n pelgrimspaspoort. Het is de bedoeling dat je in iedere overnachtingsplaats een stempel in het paspoort laat zetten, als bewijs dat je er geweest bent.
Champagne en oesters
Ik vond het tijd om mezelf eens lekker te verwennen. Ik zocht een tafeltje op het terras van m’n hotel en bestelde een glas champagne met oesters erbij. Heerlijk genietend keek ik naar het leven op het plein; ik was tevreden. Maar niet voor heel lang. ’s Nachts om één uur vroeg ik om een nieuwe kamer. De mijne stonk een uur in de wind naar worst en allerlei andere etensluchten die uit de keuken aan de binnenplaats kwamen. Eerst had ik geprobeerd me eroverheen te zetten, toen was ik me gaan opwinden en tenslotte was ik naar beneden gestormd. Tot m’n grote opluchting kreeg ik meteen een andere kamer.
De volgende dag zaten vrouwen op straat lelietjes van dalen te verkopen, een 1 mei-traditie in Frankrijk die ik niet kende. Ik kocht een nieuwe stok en ging in de kathedraal de prachtige Chagall-ramen nog eens bekijken. Ook ging ik naar de tentoonstelling van een Japanse impressionist. Maar onontkoombaar werd het maandag, de dag dat ik mijn reis weer voort zou zetten. Ik moest tenslotte nog helemaal naar Rome lopen. Enigszins uitgerust en opgeladen liet ik deze veilige haven weer achter me en trok ik het Champagne-gebied in.
Wordt vervolgd…
Comments