in

Italiaanse film: Le cose che restano

Gevoel voor drama hebben ze wel, die Italianen. Tranentrekkers maken daar zijn ze best goed in. Inzoomen op details: een hand op een kinderhoofdje, druppels op de ramen. Af en toe zijn ze een beetje voorspelbaar.

Toch is het een leuke film om te kijken: Le cose che restano. Eigenlijk gemaakt als miniserie voor de tv. Met vier afleveringen van circa 1,5 uur is het eigenlijk geen film meer te noemen. De film heeft een beetje de trekken van La meglio gioventù. Vond je die film leuk, dan zal deze film je ook bevallen. De miniserie verscheen in 2010 in Italië, maar pas onlangs kwam de Nederlandse versie beschikbaar.

Familiedrama met een historische insteek

Een familiedrama dat tegelijkertijd poogt een tijdsbeeld neer te zetten van de jaren 90 tot het eerste decennium van deze eeuw. Het vertelt over de vluchtelingenstroom op Sicilië bijvoorbeeld, de Italiaanse onderwereld of een teruggekeerde gehandicapte soldaat uit Afghanistan. Het verhaal gaat over een gezin met 4 bijna volwassen en volwassen kinderen die een drama te verwerken krijgen.

Vervolgens zien we hoe elk van de familieleden daarmee omgaat en wat de weerslag is van eenzelfde gebeurtenis op verschillende personen. Je ziet de karakterontwikkelingen van de personages waardoor je je met hen en hun emoties gaat identificeren.

Het is een film voor kijkers van middelbare leeftijd, de jeugd zal niet vallen voor deze film, want er zit niet veel actie in. Het is een emotioneel verhaal, maar het gaat over volwassen weldenkende en sociale mensen zoals wijzelf. Het choqueert niet. En dat is eigenlijk wel fijn.

Poëzie

Af en toe zit er wat poëzie in de film, niet in de vorm van gedichten, maar in de enscenering van de regisseur of in het scenario zelf. Dat er een nachtelijke busrit naar nergens toe wordt gemaakt door twee geliefden die elkaar nooit lijken te vinden.

Een verlaten weeshuis waar vroeger arme kindertjes teksten op de muren schreven dat ze hun moedertjes zo misten. Ik dwaal dan een beetje af van de superlange film en ga even dromend een koffie halen uit de keuken. Het zielige pianomuziekje eronder helpt daarbij. Zeker op het begin is dat soort ‘poëzie’ even wennen, in de loop van de film werd mijn aandacht beter vastgehouden.

Ook de dialogen van de romantische Italianen zijn soms wat poëtisch. Italianen hebben een soort opgewekte levenslust maar uiten dat vaak op dezelfde manier. Een vriendin vertelde me ooit dat een Italiaans vakantievriendje haar ooit vertelde dat haar ogen het licht van de maan reflecteerden. Dat soort dingen, dat kan alleen een Italiaan bedenken. Ik ben een nuchtere Nederlandse, ik moet daar dan om lachen. Maar dat terzijde.

Het samengestelde gezin

Opvallend vind ik het gegeven dat het Italiaanse gebroken en toch samengestelde gezin de hoofdrol heeft. Meer dan in La meglio gioventù gaat het over individuen die niet zo goed zijn in huwelijkse trouw, en die in allerlei creatieve samenstellingen een gezin vormen. Geadopteerd kind, homovader, alleenstaande gescheiden zus en allochtone gezinshulp, allemaal samen in één huis. In Italië kan het allemaal, en het wekt de schijn ook nog eens reuzegezellig te zijn.

le cose che restano
Bitterzoet open einde

Sommige draadjes of verhaallijnen van de film kennen niet echt een einde. Dat vind ik wel prettig op het einde van de film, dat er dingen nog open zijn zodat je je nog kan verwonderen over de toekomst van de personen. Sommige verhaallijnen lijken daardoor wel een beetje doelloos, hebben niet echt een punt, behalve de schets van het tijdsbeeld. Bitterzoet dus, met al het leed. Heb je wel zin in een avondje marathonfilmkijken en tranen trekken, laat deze Italiaanse klassieker dan niet schieten.

Koop bij bol.com

Written by Lotje Lomme

Lotje Lomme studeerde Geschiedenis in Bologna en Italiaans in Utrecht. Ze geeft al 15 jaar Italiaanse les, verzorgde enkele online trainingen van Dit is Italiaans en geeft privélessen Italiaans in Schoonhoven.

Van oorsprong is ze docent Geschiedenis, maar ze ging zo lang door met Italiaans leren totdat ze zelfs het Italiaanse examen en daarmee de lesbevoegdheid haalde voor het doceren van Italiaans als buitenlandse taal van de Università per Stranieri di Siena.

Daarnaast bakte ze Italiaanse taarten voor een Nederlands café, tolkte ze voor een Italiaanse kunstenares, vertaalde gedichten van Alda Merini, maakte verse lasagna voor Stichting Thuisgekookt en gidste ze Italiaanse toeristen door de Keukenhof.

Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Column: augustus, gesloten deuren en vertrekstress

Milaan en Lago Maggiore