Column: 3 maanden vakantie? Zomerstress!

‘Drie maanden vakantie? Sjeetje, wat lang!’ Glinsterende oogjes van het mannetje dat het zegt. Heel begrijpelijk. Het had mij als Nederlands kind ook het paradijs op aarde geleken: rond de 10de juni gooi je je schooltas in de hoek van je kamer om die er pas half september weer uit te vissen. Heerlijk! Genieten van zeeën van vrije tijd, mooi weer en helemaal lekker niks doen. Welk kind zou daar niet voor tekenen?  

Een ander perspectief

De reactie van zijn ouders staat haaks op de zijne. ‘3 maanden vakantie? Sjeetje, wat lang!’ Ze kijken me ietwat verbaasd en tegelijkertijd medelijdend aan. Verbaasd omdat de vakantie ruim 2 keer zo lang is als in Nederland. Maar de gemiddelde Italiaanse zomer is gewoon te warm om naar school te gaan en ook nog wat te leren. Dat merk je al als de temperaturen eind mei beginnen te stijgen: in die laatste weken school heeft de schoolgaande jeugd nog minder puf dan normaal gesproken.

En die medelijdende blik komt van mensen die weten wat schoolvakantie logistiek gezien betekent.  De zomervakantie staat voor heel wat Italiaanse ouders namelijk gelijk aan een alles behalve rustige periode. Natuurlijk hoef je niet meer te rennen en te draven naar school, sport en andere bezigheden. Maar je eigen vakantiedagen zijn lang niet voldoende om die 3 maanden te overbruggen. En wie zorgt er dan voor het kroost?

Zomerstress in Italië

Niet gek dus dat vanaf half april, als de zomer in zicht komt, bij heel wat mensen hier de stress toeslaat. Wanneer gaan we met zijn allen op vakantie? Wanneer kunnen jouw ouders oppassen? O jee, dat overlapt de periode waarin die van mij ook zouden kunnen. Da’s balen, nu moeten we een oplossing zoeken voor die andere weken.

Welke zomerkampen worden er eigenlijk georganiseerd in de buurt? Wanneer en – absoluut niet onbelangrijk – wat kost het om de kinderen er allebei een week of wat naar toe te laten gaan? En heb jij nog het telefoonnummer gevraagd van dat ene meisje dat ook best wil oppassen? Heeft ze al afspraken gemaakt met iemand anders? O, oké. Help! Wie kunnen we dan bellen?

Plannen en hopen op een goede afloop

De maand mei staat dus, naast alle drukte die bij het eind van het schooljaar hoort, voor heel wat ouders ook in het teken van die energievretende zomervakantieplanning. Er worden planningen gemaakt met welwillende opa’s en oma’s. Babysitters die wel tijd hebben om het kroost een tijdje in de gaten te houden. Met hier en daar de afwisseling met een of ander zomerkamp, om overdag te sporten, Engels te leren spreken of gewoon lekker op het strand spelletjes te doen en ’s avonds doodop in slaap te vallen tijdens het eten.

Zodat vóór 10 juni alles in kannen en kruiken is. En de zomervakantie vanaf de eerste tot de laatste dag gepland staat. Hopend dat er geen onverwachte kinken in kabels komen, zoals volgeboekte zomerkampen. Babysitters met verzwikte enkels na een struikelpartij over Lego-stenen. Of opa’s en oma’s die na 3 weken gezelschap van uitgelaten vakantiegangertjes de witte vlag hijsen en zelf hard toe zijn aan 3 maanden vakantie.

Drie maanden vakantie? Sjeetje, wat lang!

Die lange zomervakantie en alle bijkomende logistieke stress die ik om me heen zag was voor mij de reden de eerste jaren hier in eerste instantie niet te werken. En later van huis uit te werken. Hoewel het argument ‘3 maanden zomervakantie’ nu lang niet meer zo steekhoudend is als toen.

Het wordt steeds makkelijker om ze langer alleen te laten. Of ze alleen op stap te laten gaan voor dagjes strand met vrienden en vriendinnen. Of samen iets leuks te ondernemen en te ontspannen na een jaar hard werken met relatief weinig vrije tijd tussendoor. Zodat mijn ogen nu weer meer beginnen te glinsteren als ik er aan denk. ‘3 maanden zomervakantie. Sjeetje, wat lang!’