Myrthe Claus
Het was zover. Zoonlief werd officieel volwassen. Eindelijk oud genoeg om te leren autorijden. Gesponsord door zijn oma, die zich er al op verheugde door haar kleinzoon van het vliegveld te worden gehaald bij haar eerstvolgende bezoek. Denkend aan mijn eigen rijexamen-ellende dacht ik zelf eerder aan een aantal bezoekjes verderop in de tijd.
Toen nog wel.
Ons gesprek over autorijles
‘Dus mam, bereid je er alvast maar op voor. Als ik dadelijk mijn theorie-examen haal, krijg ik mijn foglia rosa. Leuk hè?’
‘Een roze velletje? Da’s niet hetzelfde als je rijbewijs, toch? Super! Waar gebruik je dat roze velletje voor? Als bewijs dat je mag beginnen met rijlessen?’
‘Yep. En dat ik mag rijden in de auto.’
‘Dat snap ik. Rijlessen nemen zonder te rijden in een auto lijkt mij wat onhandig, niet? Dan wordt het wel heel theoretisch allemaal, hahahaha.’
‘Sjeetje mam, het is niet alleen voor de lessen bij de rijschool. Ik mag dan ook al in jouw auto rijden.’
‘…’
‘Niet alleen hoor, maar met jou of papa erbij.’
‘…’
‘En met zo’n grote P op de auto geplakt. Weet iedereen tenminste meteen dat ik bezig ben met rijlessen en het nog niet zo goed kan.’
‘…’
‘Dus als je me dan komt ophalen van de bus, rij ik ons naar huis.’
‘…’
‘Vind je dat niet hartstikke leuk? Hoef je vanaf dat moment niet meer zelf te rijden als ik in de buurt ben. Luxe hè, mam, je eigen chauffeur.’
‘Eh, ja. Luxe, mijn eigen chauffeur. Maar voordat je in mijn auto gaat rijden heb je wel al een heleboel rijlessen gehad, neem ik aan. Kruisen ze die dan af op dat roze velletje of zo?’
‘Nee hoor, ik mag meteen in de auto stappen. Maar ik denk dat ik eerst twee lessen neem en dan pas ga rijden met jullie.’
‘Nou, dat lijkt me heel verstandig, kerel. Eerst maar twee keer rijden met een instructeur naast je om wat te wennen aan het rijden en het verkeer. Misschien zijn drie rijlessen ook niet gek. Heb je toch al drie uur ervaring voordat je…’
‘Drie uur? Anderhalf mam, de rijlessen duren maar een halfuurtje. Maar twee lessen moet voldoende zijn.’
‘O, echt? En hoeveel rijlessen denk je dat je nodig hebt voordat je rijexamen doet? Heeft de rijinstructeur daar al iets van gezegd?’
‘Nou, hij zei dat twaalf lessen normaal gesproken genoeg zijn. We gaan trouwens ook een keertje in het donker rijden. En over de Fi-Pi-Li van Pisa naar huis.’
’12 lessen?’
‘Ja.’
‘Van een halfuur?’
‘Ja, dat zei ik toch net?’
‘Dus je rijdt in totaal zes uur met een instructeur? Man, dan heb je toch net geleerd recht te blijven rijden terwijl je je richtingaanwijzer aanzet! En dan wil ik het nog niet over het schakelen hebben. Twaalf lessen? Echt? Wij reden gemiddeld twintig keer een uur voordat ze ook maar over een examen begonnen.’
‘Ja mam, echt, twaalf lessen. Dat roze velletje is trouwens maar een halfjaar geldig, dus binnen die tijd moet ik mijn rijbewijs halen. Anders kan ik weer opnieuw beginnen met mijn theorie-examen en daar heb ik geen zin in.’
Het was er zo eentje. Zo’n ‘aha’-moment waarop je ineens helemaal helder hebt waarom situaties zijn zoals ze zijn. Het hoe en waarom van die befaamde Italiaanse rijstijl was me in één klap duidelijk. Want twaalf rijlessen van een halfuur is niet veel.
Praktijkervaring op doen door te rijden naast je ouders is ook niet altijd aanbevelenswaardig. Vooral niet als zij daarmee hun eigen chaotische verkeersstijl doorgeven. En de kans is, desondanks, extreem groot dat je in één keer slaagt voor je rijexamen als ik mag afgaan op de verhalen van zoon en zijn vrienden.
Zo liep het af met de autorijlessen
Zoals voorspeld had hij er uiteindelijk inderdaad maar twaalf nodig. Hij maakte daarnaast wel heel wat extra uren met zijn vader, mijn nieuwe held. Die regelmatig bij thuiskomst met een grimas op zijn gezicht onder de douche sprong om het zweet van zijn rug af te spoelen. En volgens mijn zoon lang niet zo vaak explodeerde in de auto als we hadden verwacht. Hij leerde hem feilloos inparkeren, rijden door de stromende regen en netjes inhalen op de grote weg. Met het juiste gebruik van de richtingaanwijzers natuurlijk.
Ik had ook zoals voorspeld binnen no-time mijn eigen privé-chauffeur, hoewel het iedere keer een slikmoment bleef om die sleutel te overhandigen. En hij zal waarschijnlijk tot in de lengte der dagen in gedachten mijn stem horen die hem zegt zijn spiegels te checken, over zijn schouder te kijken bij het afslaan én uitstappen en eerder, veel eerder te remmen.
On-Italiaans netjes
Maar al dat schijnbaar ontspannen naast hem in de auto zitten met samengeknepen billen leverde wel het resultaat dat wij voor ogen hadden: hij rijdt on-Italiaans netjes en beheerst. En hoewel ik het stiekem wel een fijn idee vond dat iedereen in één oogopslag ziet dat hij net begonnen is met rijden, denk ik er zelfs over niet een jaar te wachten met het verwijderen van die levensgrote P op mijn auto!
Foto: gonews.it
Comments