Column: het vliegveld

Tijdens een zomervakantie in Toscane verloor ik mijn hart aan een Italiaan. Tijdens een stapavond viel mijn oog op Stefano. Terug in Nederland wist ik dat het meer was dan alleen een ‘vakantieflow’. Van het een kwam het ander en we besloten elkaar om de 2 maanden te bezoeken. Bezoekjes die steevast zijn gekoppeld aan het vliegveld, voor zowel de heenreis als de terugreis. Een vliegveld leek me vroeger helemaal geen plek waar je verdrietig van wordt. 

Als je eenmaal bij elkaar bent denk je in je achterhoofd steeds aan het afscheid dat met de dag dichterbij komt. Iedere minuut telt en je wilt het liefst de tijd stop zetten. Elkaar nooit meer zien is geen optie. We zijn allebei sterk genoeg om onze inmiddels anderhalf jaar durende relatie voort te zetten, maar dan wel 1.382 kilometer van elkaar verwijderd. Ik als studente in Amsterdam, hij als student in Florence.

De tragiek van vliegvelden

Vliegvelden kunnen o zo leuk zijn, maar ook zo verdrietig. De pijn die je voelt als je iemand van wie je houdt laat gaan. Het verlaten van je geliefde voelt als extra bagage. Ik vergelijk dit met de eerste keer toen ik hem afzette bij het vliegveld. Stefano was op dat moment een vreemde die ik niet goed kende, maar die ik heel graag wilde leren kennen. Ik wist één ding en dat was dat hij snel genoeg terug zou keren naar Amsterdam.

Nu we anderhalf jaar verder zijn wordt het steeds zwaarder en zwaarder. Ik wil geen afscheid meer nemen. Ik wil de fiets kunnen pakken om een paar minuten later bij zijn huis te arriveren. De fiets hoeft niet eens. Al zou hij in Groningen wonen, dan zou ik een paar uurtjes in de trein willen zitten. Graag zelfs.

Een vliegveld leek vroeger helemaal geen plek waar je verdrietig van wordt. Het begint met de lange reis naar het vliegveld (ik heb het nu natuurlijk over de terugreis). Mijn gevoelens, zijn gevoelens. Emoties die in je opborrelen. Je wilt ze niet uiten, maar je kan ze ook niet verbergen. Je hebt er toch zelf voor gekozen? Je wist dit toch van tevoren?

Zo snel mogelijk afscheid nemen

Het moment van afscheid wil ik altijd zo snel mogelijk, dat is makkelijker. Een kus, een paar lieve woorden, maar vooral: niet achterom kijken. Ik loop naar de gate en wacht totdat ik kan gaan boarden. Al die tijd met die extra bagage. Toch heb ik het leren accepteren en kan ik er mee omgaan.  Zodra we het allebei weer druk hebben met vrienden, familie, school en werkt gaat de tijd gelukkig redelijk snel en proberen we het gemis een plek te geven.

Het is wat het is. Ik wil niet klagen, sommige andere koppels zien elkaar maanden niet. Ook moeten we blij zijn met de moderne communicatiemiddelen als Skype en WhatsApp. Al zit er helaas wel altijd een beeldscherm tussen, wat vaak voor frustratie zorgt als je sterk de behoefte hebt om elkaar te knuffelen. Samen uitkijken naar de toekomst is enige remedie.

Cultuurverschillen

Het is voor een student niet makkelijk om eens in de zoveel tijd naar Italië af te reizen, maar ik heb het er zeker voor over. Af en toe hebben we weleens culturele meningsverschillen.

Om een voorbeeld te geven: in Italië zijn jongeren en jongvolwassenen gewend om lang financieel door hun ouders te worden ondersteund. Alles wordt gesponsord door zijn ouders.

Het is in Nederland juist heel gewoon om naast je studie hard te werken om kleding en uitstapjes te bekostigen. Mijn vriend kon zich dit eerst niet voorstellen. Op mij komt het over alsof Italiaanse kinderen flink worden verwend en nog heel lang afhankelijk blijven. Verschillen als deze zorgen soms voor onbegrip, alleen kun je het elkaar niet kwalijk nemen.

Het is het waard geweest

Wanneer je afreist naar een geliefd persoon of wanneer je op vakantie gaat na een lange periode van werken kunnen vliegvelden heel leuk zijn. Alles lijkt perfect: de dure koffie op het vliegveld, de stoel in het vliegtuig, de stress over de precieze hoeveelheid vloeibare artikelen, enzovoorts.

Wanneer het vliegtuig landt wil je hem zo snel mogelijk zien. De pijn, het lange wachten en het gevoel van wanhoop stort als een smeltend ijsblokje in elkaar. Het moment dat je beseft dat alles het waard is geweest.

Einde aan de extra bagage

De extra bagage wordt steeds een beetje minder. Over een maand studeert Stefano af. Hij zegt Italië vaarwel, pakt zijn biezen en gaat met een diploma op zak op banenzoektocht in Nederland. Het aftellen kan beginnen.

Misschien wordt het vliegveld wel weer de plek die ik vroeger voor ogen had.