Myrthe Claus
Italië. La dolce vita. Iets om jaloers op te zijn, lijkt wel. Behoorlijk wat gasten die ons de afgelopen jaren kwamen opzoeken, vertrouwden mij toe zelf de moed te willen hebben om te doen wat wij deden. Want dit, daarbij zwaaiend met armen naar landschap, zon, cappuccino en luie stoelen op het balkon, is Het Echte Leven. Een van hen riep zelfs uit dat we niks te klagen hadden met 365 dagen per jaar vakantie. Kon het leven nog mooier zijn?!
Tja, wat doe je dan, als goede gastvrouw? Je glimlacht maar wat vaag als antwoord. Denkt aan het spreekwoord ‘spreken is zilver en zwijgen is goud’; niks zo vervelend als het lekprikken van zeepbellen van groot geluk. En het geeft een beter vakantiegevoel dan de verhalen uit onze werkelijkheid.
Ook in Italië moet je je rekeningen betalen
Want hoe ontspannen het leven in Italië ook mag lijken, de wekker gaat elke dag gewoon in alle vroegte af. Iedereen moet op tijd uit bed en op weg naar school en werk. Ontspannen ontbijten in een bar is daarbij een illusie, tenminste in ons gezin.
Je maakt afspraken met vrienden voor gezellige lunches, uitstappen of dinertjes. Boodschappen moeten gehaald worden, met de vraag ‘wat zullen we vanavond nu toch weer eens eten’ zeurderig in je achterhoofd. Gas, water en licht is niet gratis en rekeningen moeten betaald worden.
Met een Italiaans sausje
We hebben behoorlijk wat meer zon dan in Nederland maar dat wil niet zeggen dat ik ’s winters in een luchtig jurkje rondloop. Nee, eerder dik aangekleed en dan nog bibberend van de kou. En soms breng je bezoekjes aan het ziekenhuis of sta je op een kerkhof omdat iemand er tussenuit is gepiept.
Al met al zijn die 24 uur lang niet altijd genoeg om te doen wat je zou willen doen. Eigenlijk verschilt ons Italiaanse leven dus niet zoveel van het Nederlandse dat we ooit leidden. De dagelijkse dingen daar zijn de dagelijkse dingen hier. Overgoten met een Italiaans sausje, dat wel. Maar daar word je lang niet altijd blij van.
De mythe doorbroken
Nu klinkt het op deze manier misschien negatiever dan het is. Natuurlijk overvalt het mij ook van tijd tot tijd, dat gevoel dat hoort bij het goede leven. Opeens voel ik me dan zeer gelukkig en heel rijk met zoveel moois om me heen, genietend in de schaduw van de pijnbomen van een glaasje rode wijn met uitzicht op prachtige heuvels en oude olijfbomen.
Maar dat Italië gelijk staat aan la dolce vita, dat is volgens mij een mythe waar alleen Nederlandse vakantiegangers en mijn bezoek van weten te genieten. En daar kan ík op mijn beurt behoorlijk jaloers op zijn!
Comments