Column: de weg vragen in Italië

Ondanks uitvindingen als auto-navigatie is het mogelijk ergens niet terecht te komen. Verdwalen is een groot woord. De weg even niet meer weten en halverwege een berg weer terug moeten rijden, is altijd mogelijk, nietwaar?

Navi’s brengen je altijd wel waar je moet zijn. Maar als men onderweg de straat  ‘even’ enkele dagen afsluit vanwege een verbouwing aan een huis dan wordt het een probleem. Smalle straatjes in (berg)dorpen zijn niet geschikt voor elke auto. En de markt waar we heen willen is nu net aan de andere kant van de stad en deze straat lijkt toch echt de enige waarlangs we er kunnen komen. Maar net nu  is dit – sinds wanneer is dat nu weer zo? – tijdelijk een eenrichtingsstraat.

De weg vragen in een Italiaans dorp. Zoals wij noodgedwongen weleens gedaan hebben. Luister en huiver.

Behulpzaam in het kwadraat

Italianen zijn behulpzaam. In het kwadraat. Als je op straat een voorbijganger vraagt waar je kunt parkeren en waar die ene winkel is, krijg je een monoloog waar je een toneelstuk van kunt maken. Een eenakter wel te verstaan. Want of jij hen nu kunt verstaan of niet, je komt er natuurlijk niet tussen. Ze leggen het ‘even’ precies uit. Want de zwager van de broer van hun vrouw (dus zeg maar de zwager van hun eigen zwager) woont daar vlak naast die ene winkel.

Zo overkwam het ons eens dat we de weg midden in een dorpje kwijt waren. We stopten bij een groepje mensen voor een klein café. Jawel, in dit geval een café aan de haven. Het zou dus zomaar in Olanda kunnen hebben gespeeld. Alleen niet als het gaat over de manier waarop ons de weg werd uitgelegd.

De scooterboy

De eerste verstond ons goed bedoelde Italiaans niet en sprak ook al geen inglese. Maar, niet getreurd, binnen waren er genoeg die Engels spraken! De rest  van de cafébezoekers kwam naar buiten en ging spontaan over op het Italiaans. Wij knikten samen heftig, moesten uit de auto komen en kijken waarheen gewezen werd.

Toen duidelijk werd dat we het niet begrepen hadden, werd er hier en daar geroepen en jawel, nam er één de telefoon en begon heftig in het apparaat te kletsen. Binnen vijf minuten waren de overgebleven koffiedrinkers uit het café op de stoep verzameld, stopte er een scooter en een auto.

De scooterboy bleek degene die was gebeld en ging uitgebreid in het Engels uitleggen waarom we vooral niet moesten doen wat de anderen zeiden. De straat die wij moesten hebben was inmiddels geblokkeerd door en grote vrachtauto met bouwmateriaal en er lag een grote hoop zand. De woorden capito en capire waren de enigen woorden die we opvingen en begrepen. Dat wil dus zeggen: we begrepen dat we er niks van begrepen hadden.

Achter ons ging er een autoraam naar beneden en een poeslieve dochter vroeg: ‘Volg je het nog een beetje, pa? Of staan we straks helemaal ergens aan het einde van de weg op de berg?’

Follow me

Nergens op ingaan en gewoon doen alsof we het allemaal begrepen leek nog het beste. De mannen op de stoep waren druk met elkaar in de weer over de beste afslag aan het einde van het dorp. De dame in de auto had het snel bekeken en scheurde weg van het café en de redding kwam van de scooterboy.

‘You follow me?’ was wat we ineens uitstekend begrepen. De dame die hem gebeld had gaf hem een dikke kus op de wang en wij bedankten zo ongeveer het hele café.

De berg over

Scooterboy heeft al met al zeker tien kilometer voor ons gereden. Met gevaar voor eigen leven. Voortdurend de scooter door bochten slingerend, keek hij achterom om te controleren of we wel volgden. De berg op, een stukje de berg weer af en vervolgens kwamen we op een kruispunt achter het dorp langs.

Hij stopte. Wees ons de weg, nam afscheid alsof we oude vrienden waren met een omhelzing en scheurde op zijn Vespaatje de berg weer af. En wij kwamen precies op de goede weg uit.