Stef Smulders
Tingelingeling. De beltoon van mijn mobieltje. O jee, een Italiaans nummer. Neem ik op of druk ik ’m weg? dat is de eeuwige vraag. Veel zin in een gesprek heb ik niet in want meestal is het reclame of gezeur. En als het al een in onze bed en breakfast geïnteresseerde persoon is dan leidt het tot een hoop gevraag en geantwoord maar in 9 van de 10 gevallen uiteindelijk tot niets. Maar goed, je weet het nooit zeker dus ik neem deze keer weer eens op. Met een zucht, dat wel.
‘Buongiorno, sono Claudio. Disturbo?’ Een aangename, verzorgde stem die zich meteen excuseert voor de verstoring. Dat valt mee.
‘No, no, va bene,’ antwoord ik.
‘Grazie, molto gentile,’ gaat de man beleefd verder en legt omstandig uit dat hij op dit moment met vrouw en 3-jarig kind tijdelijk in Finale Ligure verblijft, in afwachting van het gereedkomen van zijn nieuwe huis nabij Voghera in de Oltrepò.
Het probleem is dat de oplevering van dat huis onverwacht is uitgesteld en dat hij niet langer op het huidige adres kan blijven. Gezocht: een appartement voor de hele komende maand, vanaf morgen. Hebben wij dat beschikbaar?
Het relaas klinkt mij aannemelijk en ook wel als een muziekje in de oren (Money, Money, Money) en ik raadpleeg meteen onze boekingsagenda. Er is een probleempje: dat het kleine appartement tot komende woensdag was geboekt wist ik uiteraard maar halverwege de maand had (o ja!) iemand ook het grote appartement gereserveerd. Geen van beide dus de hele maand vrij.
Ik leg het voor aan keurige Claudio en stel voor dat hij tot woensdag in het kleinere appartement kan verblijven om vervolgens de rest van de maand het grotere te nemen. Claudio vindt het prima zolang er maar een lavatrice is.
‘O nee,’ zeg ik, ‘in het kleine appartement niet’, want ik haal voor de zoveelste keer de namen lavatrice (wasmachine) en lavastoviglie (vaatwasser) door elkaar. Gelukkig schrikt mijn negatieve antwoord Claudio niet af: het blijkt zowaar een inschikkelijke kerel! Hij gaat overleggen met de vrouw.
Als ik ophang kijkt Nico mij met nieuwsgierige ogen aan. ‘Wie was dat?’
‘Iemand die de hele maand wil boeken, vanaf morgen.’
‘O, dat is mooi,’ zegt mijn echtgenoot blij. ‘Extra geld is mooi meegenomen.’
Even later appt Claudio met de vraag of ik de exacte positie van onze B&B kan doorgeven. Hij wil in de loop van de middag langskomen, als dat mogelijk is en niet te verstorend, want het is tenslotte zondag. Hij blijft uiterst beleefd en gaat bij wijze door de knieën van dankbaarheid als ik laat weten dat het geen probleem is.
In de tussentijd is Nico een wandeling met Tosca gaan maken en als hij terugkeert begint hij enigszins opgewonden te vertellen: ‘Ik kwam Roberto en Antonica tegen en vertelde ze van de lucratieve aanvraag. Antonica zei meteen dat ze bij het agriturismo Milagro waar ze werkt een maand of wat geleden ook een dergelijke aanvraag hadden gehad.’
‘Een jong stel met een kind van 3, met eenzelfde verhaal over een huis in aanbouw. Deze gasten hadden een puinhoop achtergelaten en slechts na heel veel aanmaningen betaalden ze, in 3 termijnen, terwijl het ging om een bedrag van slechts 500 euro!’
Ik frons mijn wenkbrauwen. Zouden het echt dezelfde mensen zijn? Ik kan het niet geloven.
‘Volgens Antonica en ook Roberto die ze ook had gezien is die Claudio vast en zeker dezelfde persoon,’ vervolgt Nico. ‘Zijn naam herinnerden ze zich niet maar de vrouw heet Barbara, dat wist Antonica zeker. En ze hadden een witte auto. Peugeot 108, zei Roberto. Niet aan beginnen, zeiden ze, hun honden hebben zelfs de meubels aangevreten.’
‘Godsamme,’ zeg ik. ‘Maar hadden ze dus honden? Daarover heeft die Claudio niks gezegd.’
‘Ja, twee.’
Ik besluit Claudio uit de tent te lokken en stuur hem een berichtje met de vraag of ze toevallig ook honden meenemen. Hij belt meteen op en zegt op rustige toon dat hij één hond heeft, een tweede is pas overleden. Maar deze hond is heel braaf en gehoorzaam en bezorgt nooit overlast.
‘Weet je wat, ik stuur wel even een filmpje, dan kun je gelijk zien op wat voor mooie plek we hier verblijven,’ zegt hij ten slotte. In grote verbazing blijf ik achter. Een filmpje, waarom? Wat interesseert mij die plek? Nou ja, ik wacht het wel af. Wie weet word ik er iets wijzer van.
Enige minuten later ontvang ik warempel een videootje. Ik speel het af en hoor de sonore, vertrouwenwekkende stem van Claudio die door het appartement wandelt. Op het balkon ligt inderdaad de o zo brave hond.
In de tuin achter het huis zie ik iemand op een luchtbed drijven. ‘Ciao, Barbara!’ roept Claudio. Op de parkeerplaats aan de zijkant staat een witte Peugeot 108. In reactie op deze huisvideo vraag ik Claudio heel brutaal of ze al eens eerder in de Oltrepò verbleven. Ja, dat klopte. Ook bij agriturismo Milagro?
‘Dat zou kunnen,’ zegt hij, ‘we zijn op zoveel plekken geweest.’
De overeenkomsten beginnen wel erg toevallig te worden maar ik begin me ook af te vragen waarom ze mij dit alles vertellen als ze ons eigenlijk willen oplichten.
‘Pling!’ Een appje van Roberto. ‘Antonica heeft het nog even bij haar werkgever gecheckt en die gasten heten inderdaad Claudio en Barbara. En ze hadden twee honden.’
Dus dezelfde namen, dezelfde gezinssamenstelling, dezelfde auto, hetzelfde verhaal. Oef. Snel laat ik aan Claudio weten dat we ervan afzien. Kennelijk beseft hij dat we het slechte nieuws van de gastheer van een van zijn vorige verblijven hebben gehoord want hij reageert niet meer. Op zoek naar een volgend adres?
Wanneer we hierover later nakaarten met Roberto (‘Die lui zijn gegarandeerd op de vlucht voor iets of iemand, de belastingdienst of politie’) en ik heel onschuldig beken dat ik Claudio verteld heb over de agriturismo waar Antonica werkt en daarbij de naam, Milagro, expliciet genoemd heb, reageert hij geschokt: ‘Ma noooo, non dovevi farlo, dat had je niet moeten doen.’
‘Perché no?’ zeg ik, verbaasd als ik ben over Roberto’s reactie. Hij schudt daarop alleen zijn hoofd. Dit is kennelijk weer eens een van de cultuurverschilletjes die af en toe opduiken. Als directe (botte?) Nederlander confronteren we Claudio zonder omwegen recht voor zijn raap met de waarheid, terwijl een Italiaan er de voorkeur aan geeft omzichtig te werk te gaan.
Zelfs als het (vermoedelijk) om een wanbetaler/oplichter gaat. Wat is beter? Dat hangt waarschijnlijk van de situatie af. In dit geval was onze werkwijze snel en efficiënt!
🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments