Napels: een injectie van stedelijke energie

Ik ben nu een paar dagen in Napels. Dagen die ik even op me moet laten inwerken. Wat een ongelooflijke stad is dit toch. Zodra ik het barokke, ietwat bouwvallige maar zeer charmante appartement verlaat, begeef ik mij in een chaotische, lawaaiige en energieke wereld waarin vrijwel alles tegelijk om aandacht schreeuwt. Vrolijk zingende verkopers, in hun mobiele telefoon roepende Napolitanen, ronkende scooters en claxonnerende auto’s.

In het appartement krijg je weinig mee van alle drukte op straat. Enkel de loeiende sirenes van ambulances die een vergeefse poging doen zich door het onmogelijke verkeer te wurmen, vang je hier binnen op. Des te groter is het contrast dat zich aandient zodra ik de portier een buongiorno heb gewenst en de grote poort uitstap, direct in het hart van Napels. Een shot pure urban energy.

Ik heb een Lonely Planet en een Capitool reisgids van Napels. Beide staan bomvol met ideeën om de dag door te brengen. Er is zoveel te doen, dat ik niet goed weet waar te beginnen. Op mijn tweede volledige dag in Napels ben ik dan ook maar eerst het ufficio turistiche binnengelopen. Drie man achter de counter stortten zich op mij om me van de nodige informatie te voorzien. Gewapend met nieuwe ideeën, een handige plattegrond van Napels en het toeristische magazine Qui Napoli, stapte ik weer naar buiten.

Op aanraden van de behulpzame VVV’ers dook ik de opgravingen onder de San Lorenzo Maggiore in. Enkele meters onder deze kerk is een authentieke Romeinse weg blootgelegd, met daaraan diverse winkels. Zo was er een bakkerij (compleet met oven), een wasserette (met bassins), wijnhandels en zelfs een overdekt ‘winkelcentrum’ van zeven aaneengesloten winkels met schappen en toonbanken.

Na dit ondergronds avontuur liep ik verder over de Via dei Tribunali, wat de Romeinen de decumanus maior noemden. Dit is één van de drie kaarsrechte wegen, die de oude binnenstad doorkruisen (ik woon zelf aan de decumanus inferior, de onderste van de drie wegen). Onderweg is het genieten van de prachtige, ietwat verlopen barokke stijl, waarin het gros van de huizen is gebouwd. Het lijkt wel één groot openluchtmuseum.

De Duomo van Napels is een bijzonder rijkelijk versierde gotische kerk, met veel beelden, gouden kruisen en een crypte waarin de beenderen van San Gennaro liggen, de beschermheilige van de stad.

Twee buisjes achter het altaar bevatten het bloed van de beste man en half de stad loopt in mei, september en december uit om dit vloeibaar te zien worden. Als dit wonder uitblijft, dan wordt Napels getroffen door groot onheil, volgens de overlevering. De laatste twee keer dat dit wonder uitbleef, werd Napels getroffen door een uitbarsting van de Vesuvius (1944) en door een aardbeving (1980).

Verder bezoek ik dezelfde dag ook nog het centro direzionale, een wijk naar Japans voorbeeld met kille, futuristische overheidsgebouwen, die een bizar contrast vormt met de sfeervolle binnenstad.

’s Avonds doe ik nog een rondje langs de fascistische architectuur uit de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. Op gezag van dictator Benito Mussolini verrezen rond Piazza Matteotti en Via Toledo groteske gebouwen, die een rationele stijl vermengden met invloeden uit de rijke geschiedenis van Italië.

In zijn 20-jarige bewind zorgde Mussolini ervoor zijn stempel op de stad Napels te zetten, waar hij grote plannen mee had. Zo werd de haven omgebouwd zodat de grootste cruiseschepen ter wereld hier aan zouden kunnen meren, wat vandaag de dag dan ook nog steeds gebeurt. Het was tenslotte ook hier in de haven waar de fascistische dictator Hitler door middel van een spectaculaire show van de Italiaanse marine overtuigde bondgenoten te worden.

Woensdag wilde ik het een beetje rustig aan doen, omdat ik nog behoorlijk moe was van de vorige dag. Na de locatie van mijn school bezocht te hebben, ging ik naar de beroemde markt van Pignasecca. Als een echte local heb ik afgedongen op de cadeautje voor Anneloes.

Daarna heb ik de kabeltram de heuvel op genomen. Hier ligt Vomero, een lommerrijke wijk die ver weg lijkt te liggen van de hectische binnenstad. Vanaf Castel St. Elmo heb je een schitterend uitzicht over de baai van Napels, met op de achtergrond de dreigende schaduw van de Vesuvius.

Met een pizzaslice en een boek heb ik me toen gepositioneerd op een bankje in Villa Floridiana, een groot stadspark in de wijk. De metro bracht me tenslotte terug naar piazza Dante, op een steenworp afstand van mijn verblijfplaats.

Vannacht stormde het in Napels en vandaag heeft het ook behoorlijk hard geregend. Een mooie dag voor een bezoek aan het Museo Archeologico Nazionale. Dit museum is een van de belangrijkste ter wereld op archeologisch gebied.

En dat komt doordat ze hier de meest spectaculaire stukken uit Pompeï en Herculaneum hebben tentoongesteld. Voorwerpen, waardoor we nu zoveel weten over de Romeinse beschaving uit de 1^ste eeuw. Bijzonder is ook het gabinetto segreto, een overzicht van goed bewaard gebleven, antieke erotische kunstwerken uit de gedoemde steden.

Ik heb zojuist een heerlijke pizza Napoli (met buffelmozzarella, worstjes en friet) gegeten bij een piepklein restaurantje in de Spaanse wijk. Ik had de duurste pizza van de kaart en toch was ik inclusief een biertje en een koffie voor 8 euro klaar. Zo kun je nog eens uit eten, hier in Napels!

Wordt vervolgd.