Stef Smulders
‘Hoe zou het heten als Italië uit de EU zou stappen?’ vragen Nederlanders mij wel eens. ‘Italexit? Itexit? Ixit?’ ‘Nee,’ antwoord ik dan droog. ‘Dat heet de Itanic.’
Koersen wij met ons huisproject dat in het begin zo onverwoestbaar leek ook af op een genadeloze ijsberg, in de vorm van de Banca di Piacenza? Het begint er wel een beetje op te lijken.
Waar ik aan het begin van deze blogreeks, hoe naïef, dacht te kunnen volstaan met 5 afleveringen is dit alweer het 13de verhaal. Maar wacht, 13? O jee, dat is het ongeluksgetal. Nu zal het wel helemaal verkeerd gaan. Of niet?
Gelukkig is niet 13 maar 17 het ongeluksgetal in Italië en zover zijn we nog niet en hoeft het hopelijk ook niet te komen. Bovendien is er geen perfide invloed van occulte zijde nodig om in het Italiaanse ondermaanse voor verdriet en ellende te zorgen: dat kunnen alle betrokkenen hier helemaal zelf af.
Voor de derde keer in een maand zitten we in dezelfde ongelooflijke situatie. Met nog slechts een paar dagen te gaan voor de geplande passage van de hypotheekakte weten we niet of het door kan gaan.
Daarvoor moeten we (harde eis van de bank) de bouwgrond in bezit hebben, of althans op dezelfde dag kopen. Vorige week maandag is het gemeentebestuur van Castana, de giunta, een naam die bij mij meteen associaties oproept met akelige Zuid-Amerikaanse regimes, eindelijk bijeengeweest en heeft de door de gemeentelijke bouwcommissie al goedgekeurde opdeling van het terrein afgehamerd.
Dinsdag was het in Italië het Feest van de Republiek en lag alles stil. Woensdagavond liet onze geometra Armando weten dat de gemeente akkoord was en dat hij de volgende dag alles bij het kadaster zou laten registreren. Waarom had hij dat niet meteen dezelfde dag gedaan? We vragen het niet eens meer.
‘Maar ligt de afspraak met de notaris nu al vast?’ vroegen we Roberto.
‘Daar heeft hij niets over gezegd. Ik zal hem morgen bellen.’
Grrrr.
Ons geniepige plannetje waarmee we de zeurbank een hakje wilden zetten dreigde nu in het water te vallen. Wat was ons gemene plan? We hadden door alle vertraging (en geholpen door de corona-lockdown) inmiddels zoveel geld bij elkaar gespaard dat we de grond ook zonder het hypotheekgeld konden kopen.
Dus, hadden we bedacht, als we dat nu eens stiekem vóór de hypotheekakte zouden regelen? Dan zou de bankdirecteur toch raar opkijken als we hem zouden meedelen dat hij de middag na de passage van de hypotheekakte niet, zoals eerder afgesproken, met een cheque hoefde langs te komen voor het bouwterrein omdat we dat ’al lang’ in bezit hadden.
Lekker puh! Roberto was erg te spreken over dit idee maar aandringen bij Armando op spoed met het regelen van een afspraak met de notaris, nee.
De volgende dag was Armando tot ’s avonds onbereikbaar. Toen hij eindelijk opnam bleek hij zijn dossier inderdaad bij het kadaster te hebben ingediend, maar wachtte hij nog op een officieel document met een officieel stempel en een echte handtekening van de gemeente. De notaris moest dat absoluut hebben, zei hij.
Hè? dachten wij. Wat was dat nu opeens? Wekenlang horen we niets anders dan ’ik lever de goedgekeurde tekeningen in bij het kadaster en dan na 2 of 3 dagen kunnen we naar de notaris’, en nu blijken we weer afhankelijk van de gemeente voor een benodigd document.
Armando, onze bravo Armando, met ruim 30 jaar ervaring met dit soort zaken, veelal bij dezelfde gemeente als waar we nu mee te maken hadden, die had dit niet voorzien? Hoe was dit mogelijk?
Dit was al net zo onbegrijpelijk als zijn inschattingsfout dat het opdelen van het terrein niet langs de bouwcommissie zou hoeven te gaan. En, en passant, de vergissing om hier maanden mee te wachten, zodat we juist door dit terreingedoe niet verder konden.
‘Tja,’ verzuchtte Roberto toen we hem van ons onbegrip op de hoogte brachten. ‘En toch is hij een van de beste geometra die ik ken. Ik heb erger meegemaakt, wat zeg ik, veel erger.’
Hierbij richtte Roberto zijn ogen naar de hemel en vouwde zijn handen in gebed samen.
‘En hoelang gaat het opleveren van dat document duren?’ wilden we weten.
‘Dat weet niemand,’ vertelde Roberto ons. ‘En je kunt beter niet te veel bij de gemeente aandringen want als je ze tegen je in het harnas jaagt, leggen ze jouw dossier rustig onderaan de stapel.’
Heel fijn.
Inmiddels is het de maandag voor de donderdag van de hypotheekakte. Al nieuws? Nee. Wachten op het gestempelde document. Afspraak met de notaris? Nee, nog niet. Maar die is op afroep beschikbaar, beweert Armando. Kunnen we daarop vertrouwen? We weten het niet.
Dinsdag. Roberto komt langs. De bank heeft gebeld en wil graag weten of we het gemeentelijke document al hebben. Nee? Maar wanneer komt dat dan? Dat weet niemand.
Na beraad besluit de bank de afspraak met de notaris dan toch maar weer af te zeggen en een nieuwe te plannen. Het wordt 22 juni. Hopen we. Maar niemand die het ons kan garanderen.
We bevinden ons op een unsinkable schip en weten niet waar we op afkoersen. Voorlopig geldt in ons geval 3 keer is scheeps… wrak.
🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments