Het leven van een campingbaas gaat niet altijd over oleanders

Het overnemen van een agriturismo is als een soort doos van Pandora die je in je handen krijgt gedrukt. Na een vluchtige overdracht (in ons geval) sta je dan met een hoop sleutels, documenten en beschrijvingen in je handen. Het hoofd tollend van alle (technische) informatie, weetjes en ‘denk hieraan, vergeet dit niet’ Voor je het weet kijk je naar de stofwolken van de vertrekkende eigenaren. Succes!

Eerst even wat rechtzetten. Natuurlijk zijn we geen campingbaas maar agriturismobaas. Alleen dat laatste spreekt nu eenmaal wat minder tot de verbeelding.

Het is inmiddels alweer 6 jaar geleden dat we Case Leonori overnamen en de trotse eigenaren van ons eigen agriturismo werden. We hebben ruim 500 families en stellen ontvangen, meer dan 1.500 keer een bed opgemaakt, 3.000 handdoeken gewassen, 12 kilometer onkruid geplukt…. Indrukwekkende statistieken en dat gaat natuurlijk niet altijd zonder slag of stoot.

Hoogste tijd dus om ook eens de ‘andere kant’ van het camping agriturismo-bazen bestaan te tonen. Op de socials laten we (wij en andere capo’s van accomodaties) vooral de zonnige kant zien. Helder zwembadwater, groene grasvelden en blauwe luchten. Ontspannen, lachende gezichten, wuivende Oleanders en spelende kinderen. La dolce vita in het kwadraat.

De werkelijkheid is soms weerbarstiger en achter de schermen wordt af en toe gejongleerd om de boel draaiende te houden. Uit het zicht van de gasten natuurlijk!

Water, licht en afvoer. Drie basisbehoeften die vanzelfsprekend lijken en die we als verwende Noord-Europeanen als vanzelfsprekend ervaren. Niets is minder waar op de Italiaanse campagna. Ver verwijderd van publieke voorzieningen hebben we eigen putten, buizen en pompen die voor aan- en afvoer zorgen. ‘Wat mooi dat jullie zo zelfvoorzienend zijn’ krijgen we regelmatig te horen. Hartstikke mooi inderdaad, maar als een pomp uitvalt of een buis verstopt zit vervloek je deze zelfredzaamheid.

Het feit dat alle elektra bovengronds loopt helpt niet mee aan een stabiel stroomnet. Een flinke stormbui met harde wind leidt nu eenmaal tot vallende takken die het liefst op een stroomkabel landen. Urenlange stroomuitval is dan het gevolg. Oh ja, wij hebben dan ook geen water omdat we eigen pompen hebben voor de waterdruk. Cavolo!

Dan dat zwembad. Het centrale punt van ons vakantieverblijf. Garant voor urenlang speel- en plonsplezier. Water is water zou je zeggen, pomp aan en gaan. Nou vergeet het, helder zwembadwater hebben en houden is een wetenschap op zich: zorgen voor de juiste alkaliteit, pH-waarde, anti-alg, chloorbalans, niet teveel cyaanzuur.

Het eerste seizoen kleurde het water van blauw naar melkachtig tot groen. Dikke stress en een hotline met de lokale zwembadwinkel tot gevolg. Inmiddels beheersen we als volleerde scheikundigen de waterbalans en worden we (bijna) niet meer verast door troebel water.

Als toef op de torta is er dan die meneer Murphy met zijn wet. Misschien zou je het ook karma kunnen noemen. Waarom springt een zekering altijd op het moment dat je een keer op het strand ligt? En is er geen water precies als je helemaal vol zit en iedereen toe is aan een douche?

Wat we in ieder geval geleerd hebben is om een betrouwbaar netwerk van ‘mannetjes’ om ons heen te hebben. Een idraulico en elettricista die direct reageren in het hoogseizoen en ook in het weekend komen.

En nog belangrijker: een gedegen inspectie- en onderhoudsronde voordat het seizoen begint. Daarnaast voldoende reserve-onderdelen op voorraad. In augustus liggen immers de meeste Italianen zelf op het strand en zijn de meeste winkels dicht.

Gelukkig loopt de machine nu goed geolied na 6 seizoenen te hebben gedraaid. Maar nog altijd vraagt het bestaan als eigenaar van een agriturismo veel veerkracht en improvisatie om de overlast voor de gasten te beperken. Ze moesten af en toe eens weten!