De Italiaanse moorkop: een zoetsappige Siciliaanse misdaadroman

Je hebt ze ongetwijfeld gezien in hotels, huizen, winkels, restaurants, wijngaarden en zelfs op balkons. Werkelijk overal op Sicilië kom je ze namelijk tegen: de teste di moro, oftewel de Moorse hoofden. Iets anders dan de zoete moorkop die wij kennen. Al helemaal als je het verhaal achter de teste weet, wat bepaald niet over room, chocola en Italiaanse charmes gaat. Al heeft het uiteraard wel de nodige passione.

Siciliaans erfgoed

Op Sicilië kom je de Moorse hoofden letterlijk overal tegen. Je kunt je hoofd niet draaien of je ziet alweer een kleurrijk koppie op een balkon, balustrade of ergens anders staan. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat het het wapen van het eiland is.

De Moorse hoofden zijn allemaal handgemaakt in de keramiekateliers op het eiland of op het vasteland, maar officieel mogen ze dan eigenlijk geen teste di moro heten. Iets met een keurmerk.

De teste di moro zijn Siciliaans erfgoed en zitten diepgeworteld in de geschiedenis van het eiland. Geheel volgens Italiaans gebruik gaan er verschillende dramatische verhalen de ronde over deze handgemaakte, kunstwerken van keramiek.

Ze gaan al eeuwen mee en zelfs anno 2022, waarin vakmanschap niet meer hip is, zijn het toch de nieuwe generaties die de teste di moro willen behouden. Uiteraard omdat ze prachtig zijn en ze leuk in je huis staan, maar vooral vanwege het verhaal erachter.

Urban jungle

Het verhaal van het ontstaan van de Moorse hoofden speelt zich af in Palermo, ten tijde van de Arabische overheersing van Sicilië (tussen 800 en 1100 na Christus).

In een van de wijken van de stad woonde een jonge Siciliaanse schone die alle dagen thuis doorbracht. Een soort quarantaine avant la lettre. Deze dame was altijd, maar dan ook altijd, in de weer met haar urban jungle op haar balkon.

Exotische planten, fleurige bloemen en ander fantastische flora en fauna sierden haar balkon in de stad. Uren hield ze zich bezig met de verschillende blaadjes, zaadjes en stekjes. Ze gaf elke plant een perfecte hoeveelheid water, streek over de bladeren, plukte dode bloemen weg en maakte zo plaats voor nieuwe kleurenpracht.

De hunk van Palermo

Terwijl deze signorina zich dag in dag uit bezig hield met de planten, had ze natuurlijk geen oog voor haar omgeving. Wie of wat er langsliep, boeide haar niks en in eerste instantie had ze een opvallende voorbijganger, een jonge Moor, dan ook niet gespot.

Toen de jonge vrouw op een gegeven moment toch even oog had voor de straat, zag ze de jonge Moor voorbijlopen. Het was zo’n hunk, dat hij haar direct betoverde met zijn glimlach en verdere verschijning.

Ze was meteen perplex. Praten ging niet meer, wegkijken ging niet meer en precies dat verschijnsel had de jonge Moor ook. Maar al eerder, want hij had de voruw wél opgemerkt terwijl ze met haar neus tussen het groen stond.

Geen woorden, maar daden

De jonge Moor aarzelde bij het eerste oogcontact geen moment en ging direct op zijn knieën. Een echte aanpakker, zouden we tegenwoordig zeggen. Maar ook wel een beetje creepy. Hoewel de jongedame in eerste instantie verlegen reageerde, vlogen de vonken er al snel vanaf tussen de twee.

De Siciliaanse plantenliefhebster werd tot over haar oren verliefd. Zo erg dat ze zelfs haar geliefde bloemen en planten verwaarloosde en dood liet gaan, om maar zoveel mogelijk tijd door te kunnen brengen met casanova de Moor.

In elk stadje een schatje

Wat ze niet wist, en daar komen de red flags waar we op zaten te wachten, is dat de jonge Moor thuis een vrouw en kind op hem had zitten wachten. Toen ze dit ontdekte, was het direct over met de pret.

Alle liefde en passie verdween en haar Italiaanse charme maakte plaats voor pittig temperament, haat en woede. Terwijl ze haar planten probeerde te redden, zon ze op wraak. En toen alles weer goed in de drup stond, had ze een plan gesmeed.

Bloempotten zijn altijd welkom

Toen de Moor ’s avonds bij haar in slaap was gevallen, ging haar plan van start. Ze drogeerde hem niet, ze schoor zijn haar er ook niet af of bekraste zijn gezicht met watervaste stift. Nee. Ze sneed hem de keel door.

Daarna plantte het hoofd in een van haar potten en zette er een basilicumplant bij in. Classic, maar overigens geen goed idee voor die altijd snel verwelkende Albert Heijn-basilicumplant.

Doordat ze de kop van de moor als bloempot gebruikte en met haar tranen de basilicum bewaterde kon ze én voor altijd naar de Moor kijken én dankzij de tranen groeide de basilicum extra goed.

Heldergroene basilicum

Op een gegeven moment ging het van kwaad tot erger. De heldergroene basilicumblaadjes begonnen de aandacht te trekken van de inwoners van Palermo. Nu denk je: logisch als je dat vergelijkt met onze plantjes van de supermarkt, maar blijkbaar was het toen ook al uniek en lastig om zelf basilicum te kweken.

Op een gegeven moment vroegen de inwoners de jonge vrouw om zo’n zelfde magische basilicumpot. En dat deed haar besluiten een handeltje te openen in magische potten.

Ze leefden nog lang en gelukkig

Ze besloot dat ze het op een manier aan zou pakken die ethisch verantwoord was, en dus greep ze naar het materiaal dat in die tijd voor de hand lag op Sicilië: keramiek. Ze sloeg aan het potten bakken en maakte er zoveel dat op een gegeven moment overal in Palermo de kleurrijke koppen op de balkons kwamen te staan.

Ze vond zichzelf ook wel een beeld waard en portretteerde zichzelf. Ook hier maakte ze een kleurrijke pot van. En ook haar koppie was in trek. Op verschillende plekken schoten de koppen uit de grond en kwamen er steeds meer kleurrijke hoofden van de dame en de jonge Moor op bijzondere plekken te staan.

In hotels, op balkons, in restaurants: overal doken de twee samen op. En toen was haar doel behaald: voor altijd samen naast haar geliefde. En ze leefden nog lang en gelukkig.