Stef Smulders
‘Altrochééééé!‘ schreeuwt de stem aan de andere kant van de lijn. Van schrik en om mijn gehoor te beschermen houd ik mijn mobiel een meter van mij af. De man brabbelt nog wat door in niet te volgen Italiaans, maar de boodschap is al duidelijk: onze hond Tosca is welkom in het restaurant waar Richard een lunch heeft gereserveerd.
Meer dan welkom zelfs en misschien wel meer dan wij, de menselijke gasten. We hebben dit restaurant nog nooit bezocht en hoewel honden in Italië in het algemeen en in de Oltrepò in het bijzonder bijna overal mee mogen, vond ik het toch verstandig om het even te checken. In ieder geval hoeft mijn linkeroor voorlopig niet meer uitgespoten te worden (of erger: lees mijn bijdrage over il cono).
De lunch vindt plaats in het ons nog onbekende restaurant Leon d’Oro te Casteggio. We zijn er wel vaak langsgekomen op weg naar de Leroy Merlin-bouwmarkt verderop richting Voghera, maar zijn er nooit gestopt om iets te nuttigen.
Naam en uitstraling geven de indruk van ouderwets familierestaurant waar je in Nederland donker houten meubilair en Perzische tafelkleedjes zou verwachten en die indruk klopt aardig zien we als we de eetzaal binnentreden.
De clientèle bestaat zo te zien vooral uit lokale stamgasten die de hogere leeftijdscategorieën behoren. Aan een eenzaam tafeltje zie ik een zwaar gerimpeld en zeer fragiel baasje kromgebogen over zijn bord, waar hij met trillende hand wat pasta uitlepelt. Dit tafereel zou in een dagopvang met gaarkeuken niet misstaan.
De kogelronde baas van de zaak beschikt over een eveneens kogelrond en groot hoofd en een forse hangsnor. Hij is het prototype van hoe je denkt dat een herbergier eruit hoort te zien en brengt ons zonder veel plichtplegingen naar de gereserveerde tafel.
Eten is hier de business en de rest is flauwekul, lijkt hij te beduiden. Uit zijn niet al te luide bromstem maak ik op dat dit niet de stentor is die ik aan de telefoon had.
De lunch vindt plaats om de definitieve koop van het huis van Richard te vieren. Na een maandenlange zoektocht en een aantal onbeschrijflijke avonturen met internethuizen is het hem – en vooral Roberto en zijn compagnon Davide – gelukt het huis van zijn dromen te vinden én te kopen.
Dat laatste had, zoals gebruikelijk, toch weer veel meer voeten in de aarde dan gedacht: zelfs als je verwacht dat het langer zal duren dan je verwacht, duurt het toch altijd langer dan verwacht.
De verkoper veranderde gedurende het koopproces liefst 3 keer van mening (‘Nee, ik verkoop het niet meer!’) en Roberto moest de blaren op zijn tong praten om het huis weer ‘los’ te krijgen.
De laatste werkzaamheden aan het huis (een renovatieproject), waarvan de eigenaar had beloofd dat hij die nog zou afronden, vielen stil omdat de verkoper er zich niet meer mee bemoeide en de werklui onderling ruzieden over wie wat wanneer moest doen.
Roberto ging er dus maar iedere dag heen om de orders uit te delen. Op het moment dat iedereen bij de notaris zat om de overdracht te regelen bleek het opeens nodig dat de koper een Italiaanse bankrekening had.
Enkele lokale banken weigerden hieraan mee te werken (‘Daar is minstens een week voor nodig!’) en de koop leek te stranden, totdat Roberto de contactpersoon van zijn bank belde en er binnen een halfuur een rekening opgetuigd was. En nog meer van zulks. Niemand was dan ook blijer met de afronding van dit project dan Roberto zelf!
De Leon d’Oro blijkt een restaurant zonder menukaart, heel traditioneel. Er verschijnt gewoon van alles op tafel, vooral véél, en je eet wat de pot schaft. Of beter, wat de nonna schaft, want in de keuken zwaait de oma van de familie met haar 84 jaar de pollepel.
Kennelijk om haar gevorderde leeftijd te respecteren is het restaurant alleen tijdens de lunch geopend. Hup, daar zijn de vleeswaren, in alle soorten en maten. Met de holle deegkussentjes, gnocco fritto genaamd. Insalata russa, frittata. En meer.
Dan volgen er 2 soorten pasta, ravioli met braadvlees en aardappelgnocchi. Het laatste gerecht brengt Roberto tot euforie. Dan 2 soorten vlees, waaronder een soort spareribs waarvoor ik helaas nog maar weinig ruimte in mijn overbelaste maag heb. Goddelijk!
De nonna komt nog even kijken of alles naar wens is, wat het hele gezelschap luidkeels beaamt.
Een van de keukenhulpen van nonna die af en toe ook schotels aan tafel komt serveren, valt op door zijn nogal onconventionele, woeste uiterlijk. Hij lijkt met zijn gespierde, druk getatoeëerde bruine armen, zwarte hoofddoek en dikke oorring wel op een piraat. Een zo van de filmset weggelopen Jack Sparrow.
Op een gegeven moment ontdekt hij onze hond die heel rustig naast de tafel ligt en begint te roepen hoe mooi die is. Dat is ’m! De man die ik aan de telefoon had gehad. Altrochééééé! Zijn uiterlijk past duidelijk bij zijn stem.
Nadat hij onze Tosca uitgebreid heeft bekeken en geaaid, vertelt hij dat hij (uiteraard) ook honden heeft en aanhanger is van het ‘hondenevangelie’. Met de luide stem die hem eigen is begint hij te declameren:
‘Op de eerste dag schiep God de man en op de tweede dag de vrouw. Op de derde dag schiep hij de hond. Dus na 2 mislukkingen had Hij eindelijk iets goeds gedaan.’
Huizenproject afgerond, nieuw restaurant ontdekt, wat willen we nog meer? Op naar het volgende project: een kleinschalige B&B voor onze Esther uit Enschede.
(wordt vervolgd…)
🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments