Stef Smulders
Voor een kleine operatieve ingreep moest ik naar het ziekenhuis in Pavia. Toevallig was onze vriendin Antonica een paar dagen daarvoor ook voor iets kleins naar het ospedale van Stradella geweest. Toen ik, attent als ik ben, op de betreffende dag vroeg hoe het was verlopen kreeg ik weer eens een verhaal met heel typische Italiaanse toestanden te horen.
Antonica dacht dat tijdens haar bezoek het kleine euvel verholpen zou worden, maar dat viel tegen. Na uren wachten bleek dat de voor de ingreep benodigde echo niet zomaar gemaakt kon worden. Daar was een speciale afspraak voor nodig. Maar gelukkig was daar tijd genoeg voor: de operatie zelf kon niet vóór oktober plaatsvinden, 6 maanden later.
Eerlijk gezegd begreep ik niet zo goed wat er gebeurd was. Hadden Antonica en Roberto het wel goed aangepakt? Zo moeilijk kon het toch niet zijn om een kleine ingreep te regelen. Gelukkig had ik wel een duidelijke afspraak: donderdagochtend, 8.15 uur, Istituto Maugeri, Pavia, nuchter (van wijn en andere spijzen) melden op begane grond met flesje urine en hoppetee, het mes erin.
Dacht ik… Het Maugeri Instituut is een van vele ziekenhuizen die vallen onder de stichting Maugeri, vernoemd naar een invloedrijke arts uit Pavia. Deze man stichtte in 1965 een eerste instituut, vooral gericht op geneeskunde van arbeidsongevallen en revalidatie. Gaandeweg kwamen er meer vestigingen, vooral in Lombardije, en breidde het werkterrein zich uit zodat een Istituto Maugeri nauwelijks nog van een ‘echt’ ziekenhuis te onderscheiden is.
Nico bracht mij op de dag des oordeels naar het Instituut want ik was er niet zeker van of ik na afloop nog in staat zou zijn een auto te besturen. Terwijl ik mijn behandeling onderging (wat niet langer dan een uurtje kon duren, schatte ik) zou hij met Tosca wel wat gaan wandelen en ergens een kopje koffie gaan drinken. Meteen bij de ingang, begane grond, ging het echter al mis. Ik stond niet op de lijst van te opereren patiënten.
„U moet naar de afdeling Pre-ricovero” zei de receptioniste tegen mij en bleef dat ondanks mijn gesputter steeds herhalen. „Die gang in, melden bij afdeling B2.”
Ik had tijdens het onverwachte en rommelig verlopen telefoontje waarin mij de afspraak was medegedeeld niets meegekregen over een pre-ricovero maar goed. Er zat niets anders op, dit werd dus plan B… 2.
Van verre zag ik al dat het bij B2 een chaotische drukte was. Een verpleegkundige probeerde een opdringerige en opgewonden meute tot kalmte te manen „Gaat u rustig zitten, u komt allemaal aan de beurt!” en aan het werk te zetten: „Hier is een vragenlijst die u moet invullen”.
Terwijl de eerste horde afdroop lukte het mij om de infermiera, verpleegkundige, te laten controleren of ik op haar lijst stond. Dat bleek zo te zijn en dus kreeg ook ik de vragenlijst uitgereikt en nam op een van de vele stoeltjes plaats die de gang van afdelingen B1 t/m B5 rijk was. Nu moest ik alleen nog een pen zien te bietsen.
Terwijl ik afwachtte wat er zou gaan gebeuren (wat die pre-ricovero inhield had niemand mij verteld), keek ik rond. Wat ik zag deed me denken aan een opera buffa, een operette. Her en der ging af en toe een deur open van waaruit een verpleegkundige een naam riep, waarop vaker niet dan wel een ingezetene reageerde en de deur weer sloot.
Ook bij B2 verschenen verschillende infermiere die allerlei namen riepen, maar voorlopig nog niet de mijne. Naast mij zat een jongeman die mij met een ironische frons aankeek en zei: “Un bel casino, eh? Een mooie puinhoop, niet?” Dat kon ik alleen maar bevestigen, ook omdat er steeds weer nieuwe radeloze patiënten verschenen die zich meteen op een verpleegkundige stortten zodra die het lef had zich te vertonen.
Na een half uur hoorde ik een luid „Stephanus!” en riep meteen „Sì!”, iets wat vrijwel niemand trouwens deed. De meesten schuifelden zo langzaam tevoorschijn dat de infermiera de deur al bijna weer sloot voordat ze doorkreeg dat ze toch beet had.
Ik mocht naar binnen voor wat nu pas bleek een bloedafname te gaan worden. Na afloop was het ingerukt mars terug naar de zitplaats om te wachten op de volgende afroep. Voor wat werd niet meegedeeld. De vragenlijst mocht ik nog houden.
Terwijl ik opnieuw in de wachtstand zat, werd de patiënt met de naam Salami binnengeroepen. Het bleek mijn ironische buurman. Salami! Als daar niet meteen in gesneden ging worden! Maar nee, het bleek ook een bloedaftapping (zeker een bloedworst?).
Mijn volgende bezoek (een uurtje later) bleek voor een ECG, in een ander kamertje. Doordat ik eerst niet begreep wat er ging gebeuren, aarzelde ik met het ontbloten van de gewenste lichaamsdelen waardoor de ongeduldige verpleegkundige een beetje kribbig raakte. Wat kon ik eraan doen, dacht ik, bij ieder bezoek was het een verrassing wat me te wachten stond.
Een paar minuten later mocht ik opnieuw buiten plaatsnemen zonder te weten wat er verder op het programma stond. Maar als ik wilde mocht ik ook eerst ontbijten want dat had ik nog niet gedaan in verband met de vereiste nuchterheid.
De vragenlijst droeg ik nog steeds braaf bij me, net als mijn mapje met alle vooronderzoeken (prepre-ricoveri) die ik de afgelopen weken al buiten het ziekenhuis ondergaan had. In Italië sjouwen de patiënten zelf hun medische dossier met zich mee, soms tassen vol. Als het zo doorgaat, heb ik over een tijdje ook een steekkarretje nodig…
🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ en het recente boek ‘Het Echte Italië’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments