Stef Smulders
Voor een kleine operatieve ingreep moest ik naar het ziekenhuis in Pavia. Geheel onverwacht werd ik niet meteen geopereerd maar moest ik naar de pre-ricovero (lees deel 1). Zonder te weten wat er ging gebeuren wachtte ik tot mijn naam afgeroepen zou worden. Tot 11 uur onderging ik met lege maag en dorstig een bloedonderzoek en een ECG. Daarna mocht ik even naar de kantine om aan te sterken. Hieronder het vervolg van dit avontuur!
Na een snel ontbijt, cappuccino met brioche, €1,95 (!) haastte ik mij terug. Je wist maar nooit, ik wilde geen afspraak missen want wat daar de gevolgen zouden zijn, daar durfde ik niet aan te denken (lijfstraffen? eenzame opsluiting?).
Het duurde echter weer erg lang voor mijn naam opnieuw weerklonk, Smoelders, dit keer. Hé, ik moest naar B4 voor de afwisseling. Na een kruip-door-sluip-doortocht door nauwe gangen bereikte ik een kamertje waar de mij van de voorafgaande onderzoeken bekende chirurg zat.
Mijn enthousiaste begroeting stuitte helaas af op zijn robotachtige benadering van mijn ‘geval’. Zonder mitsen of maren vuurde hij een reeks vragen af waarvan de antwoorden al in de vragenlijst stonden die ik nog steeds in bezit had en waarin niemand geïnteresseerd scheen. Na een kort mitrailleurinterview deelde de dokter mij mee dat ik gebeld zou worden voor de definitieve ingreep en dat ik naar huis mocht.
De opluchting over het uitstel van de operatie won het al snel van mijn ergernis en ik maakte me snel uit de voeten, de frisse lucht in. Nico was uiteraard hogelijk verbaasd, maar op al zijn vragen had ik geen antwoord. Wel was ik nog steeds in het bezit van de vragenlijst. Vreemd dat niemand die had ingenomen. Nou ja, dacht ik, het zal wel goed zijn.
Het bleek niet goed. We waren nog maar net thuis of daar ging de telefoon. De door ons nog nauwelijks gebruikte vaste lijn. Een opgewonden dame begon me op beschuldigende toon te bestoken met allerlei vragen.
Was ik nog in het ziekenhuis? Nee? Hoe kwam ik erbij zomaar te vertrekken? Op indicatie van de chirurg, antwoordde ik braaf en naar waarheid. Nou, die zal ik dan eens toespreken. En waarom heeft u de vragenlijst niet ingeleverd? Omdat niemand ernaar heeft gevraagd. Ik moet die lijst hebben want nu heb ik lang moeten zoeken naar uw contactgegevens. En u moet nog langs de anesthesist! Dus terugkomen! Donderdag 11 uur! Beteuterd over zoveel commando’s gaf ik zonder weerstand toe.
Geen ingreep, nog geen afspraak, donderdag weer terug naar Pavia. Ik appte Antonica dat het mij nog slechter was vergaan dan haar. Maar, schoot mij te binnen, misschien kon ik het nuttige met het onaangename verenigen door donderdag meteen naar het naast het ziekenhuis gelegen zwembad te gaan?
Daar was ik een paar jaar geleden ook een aantal keer geweest (zie: Sport Management). Ach nee, besefte ik, dat kan niet want ik zal me opnieuw moeten inschrijven en daarvoor is het nodig dat… ik mij medisch laat onderzoeken! Vragenlijst, ECG, en zo meer. Nee nee nee, niet nog een pre-ricovero!
De volgende donderdag zat ik stipt om elven weer bij afdeling B2. Het was opvallend rustig dus kwam ik snel aan de beurt (ook omdat de meeste namen, waaronder die van ene Maugeri (!), vergeefs werden omgeroepen).
Achter een bureau wachtte een vrouwelijke arts (de anesthesist) op mij, in wier agressieve houding en toon ik meteen degene herkende die mij vorige week belde. Ik greep mijn kans en deponeerde het vragenformulier meteen op haar bureau wat de arts niet meer dan een onderdrukt gemompel ontlokte.
Ze begon mij meteen een reeks vragen te stellen waarvan ik de meeste al in het vragenformulier beantwoord had en de rest bij de chirurg. Daarna gaf ze mij een overzicht van wat er de dag van de operatie ging gebeuren en wat er van mij verwacht werd.
Wow! Informatie vooraf, het bestaat dus toch. En daarmee leek de sessie beëindigd. Maar…, dacht ik, hoe zit het met de anesthesie? Volledig of gedeeltelijk? Ik besloot de afwerende houding van de haaibaai te trotseren en de vraag te stellen.
„Heeft de anesthesist u dat niet verteld?” reageerde de… verpleegkundige, arts, anesthesist? Met wie sprak ik eigenlijk?
„Nee, ik dacht dat dit het overleg met de anesthesist was?” pruttelde ik.
„Neee, dit is de coördinatie verpleegkunde!”
„O, daar heb ik nog niet eerder over gehoord.”
„Impossible!”
Ik trok meteen de conclusie dat er met deze… coördinatrice niet te praten viel en zweeg. Terwijl zij alsnog een afspraak met de anesthesist regelde (die ik dus bijna weer misgelopen was!) bekeek het blaadje met het overzicht van de operatiedag nog eens.
Op de achterkant stond een tabel, zag ik, en… Nee! Dit kon niet waar zijn? Het was een overzicht van alle gewenste bezoekjes aan de artsen tijdens de pre-ricovero! Met bij elk een vakje waar de arts moest paraferen voor uitgevoerd gesprek. Wat? En helemaal onderaan in vette hoofdletters:
PRIMA DI LASCIARE L’ISTITUTO ACCERTARSI SEMPRE DI AVER EFFETTUATO TUTTE LE VISITE, ofwel niet vertrekken voordat u alle visites heeft voltooid.
Even twijfelde ik of ik de coördinatrice er fijntjes op zou wijzen dat precies het niet uitreiken van dit formulier was wat er ontbrak aan hun procedure. Maar nee, iemand die zo eigenwijs is iets proberen duidelijk te maken is IMPOSSIBLE.
Wordt vervolgd…
🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ en het recente boek ‘Het Echte Italië’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments