Stef Smulders
Ik had Richard er gelukkig al voor gewaarschuwd, maar dat ik zo volledig gelijk zou krijgen, nee, dat had ik niet verwacht. Italië blijft altijd verbazen. Richard is een Nederlander die de Oltrepò Pavese had ontdekt en er een vakantiehuis wilde kopen. Via via kwam hij met ons in contact.
‘Hou er rekening mee dat je de gekste dingen zult tegenkomen,’ zei ik tegen Richard toen hij vertelde dat hij zelf op het Internet naar interessante huizen ging zoeken. ‘Je kunt het niet verzinnen, de idiote zaken die je gaat aantreffen,’ waarschuwde ik hem. ‘We hebben al zoveel meegemaakt.’
Waarna ik hem trakteerde op een keur van krankzinnigheden die we de laatste jaren hadden ondervonden bij de zoektocht naar een huis in Italië van Nederlandse vrienden en kennissen.
‘Een verkoper die zijn huis te koop zet maar uiteindelijk helemaal niet blijkt te willen verkopen. Een makelaar die nooit een bezoek aan de huizen regelt die je wil zien. Een makelaar die het bod dat je uitbrengt niet doorgeeft aan zijn opdrachtgever, de eigenaar. Een makelaar die je naar een huis brengt ter bezichtiging maar de sleutels niet heeft zodat je het huis alleen vanachter het toegangshek kunt bekijken. Een eigenaar die beweert dat er 30.000 m2 grond bij hoort, terwijl het er 8.000 zijn. Enzovoort, enzovoort. Hou rekening met alles en dan nog erger! In het kwadraat! Pas vooral op met de makelaar G. uit Stradella, dat is de ergste van allemaal, zo is de ervaring van onszelf, van Roberto én van vrienden van ons.’
Richard was akkoord, maar ging toch speuren, je wist maar nooit. Wie weet zat er tussen alle bagger op immobiliare, casa, idealista en andere sites punto it toch net dat ene pareltje waar hij op hoopte.
En dat was uiteraard mogelijk want hadden wij onze Villa uiteindelijk ook niet via een reclameblaadje van makelaars gevonden? Ondertussen moest Roberto natuurlijk gewoon doorgaan met zijn methode: het vinden van huizen via zijn uitgebreide netwerk van contacten.
Huizen die meestal niet op de websites te vinden waren, laat staan dat er een bordje ’Te Koop’ in de tuin stond. Maar waar hij wel duidelijke afspraken kon maken en die hij vooraf al kon bezichtigen om te zien of hij wel betrouwbaar vlees in de kuip had.
Een maand of wat geleden had Roberto ons uitgenodigd naar een bar om iets te bespreken. Hij deed er een beetje geheimzinnig over, zodat we nieuwsgierig waren. Ook klonk hij onzekerder dan we van hem gewend waren en boog hij zich naar ons toe en dempte zijn stem, alsof hij ons een groot geheim ging openbaren.
‘Ik heb een idee en ik wil graag horen wat jullie ervan denken,’ begon hij voorzichtig. ‘Al heel lang denk ik na over het plan om een soort bemiddelingsdienst op te zetten voor Nederlanders die hier in de regio een huis willen kopen.’
Even zweeg hij om onze eerste reactie te peilen. En toen hij zag dat wij geïnteresseerd knikten, vervolgde hij: ‘Het is geen makelaarsdienst maar een complete service, 360 graden, van zoektocht, via aankoop, eventuele verbouwingen, naar eventueel verhuur, beheer en onderhoud. Wat denken jullie, zou dat iets kunnen zijn waar Nederlanders die in Italië een huis willen kopen geïnteresseerd in zouden kunnen zijn?’
Wij riepen meteen enthousiast ‘Ja!’, want ook wij hadden in de loop der jaren genoeg avonturen meegemaakt (zoals hierboven beschreven). Je zou potentiële kopers enorm kunnen helpen door ze het begin van het zoekproces uit handen te nemen en ze te behoeden voor alle frustrerende ervaringen die iemand meemaakt die op eigen houtje op grote afstand zijn ideale huis probeert te vinden.
Om nog niet te spreken van het hele, voor Nederlanders onbekende koopproces. Want hoe vind je op afstand een betrouwbare aannemer die afspraken nakomt en kwaliteit levert? En wie houdt je huis in de gaten als jij in Nederland bent?
Roberto’s plan hield een totaalpakket in dat de toekomstige eigenaar alle zorgen uit handen nam. Het leek ons perfect. En zeker kansrijk, ook omdat we al hadden ervaren hoe nuttig Roberto gebruik wist te maken van zijn zeer uitgebreide netwerk om te weten wat er te koop was. Zijn kennis was feitelijk onbetaalbaar.
Voor Richard ging hij aan de slag en vond hij na een aantal weken, op basis van diens wensen, een drietal niet op de websites geadverteerde kandidaat-huizen, elk met zijn voors en tegens. Maar ook Richard had een paar huizen op internet gevonden die hem wel wat leken.
‘Geen probleem,’ besloot Roberto. ‘Ik zal de verkopers of makelaars bellen om meer informatie te krijgen en het huis eventueel te gaan bekijken, voordat Richard hier naartoe komt. Op die manier blijven er alleen huizen over waarvan het zin heeft dat hij ze bezoekt. Wie weet zit het ideale huis er toch bij.’
We maakten een overzichtje van de door Richard geselecteerde huizen en Roberto ging bellen. Wij luisterden graag mee.
Kandidaat 1:
‘O, maar betekent dat dat het niet meer te koop is?’ zei Roberto verbaasd nadat hij de verkopende makelaar verteld had dat er een geïnteresseerde straniero was.
Neeee, dachten wij, het is niet waar! en sloegen onze handen voor ons gezicht. De eerste de beste die we bellen en bingo, meteen raak. Een huis dat te koop staat maar niet te koop is.
‘De makelaar gaat het navragen,’ bromde Roberto nadat hij opgehangen had. Hij keek ons sceptisch aan. ‘Maar ik heb er geen vertrouwen in.’
Kandidaat 2:
‘Even kijken, och Jezus dat is G. uit Stradella,” zuchtte Roberto. ‘God sta ons bij!’
Wij lachten.
‘Sì, signora,‘ zei Roberto en stak zijn verhaal over de geïnteresseerde vreemdeling weer af.
‘Ja, ik weet ongeveer waar het ligt,’ antwoordde Roberto op iets wat de makelaar gezegd had. Hij richtte zijn ogen in vertwijfeling naar het plafond. We keken elkaar aan: wat was er nu weer aan de hand?
‘Ja, maar kunnen we geen afspraak maken voor een bezichtiging?’
‘Oké, oké, dan wacht ik uw telefoontje op dinsdag af.’ Roberto hing op, keek ons een moment zwijgend aan en zei: ‘Dat was C., uitgerekend zij, die me al eens ik weet niet hoe lang aan het lijntje heeft gehouden zonder ooit met iets concreets te komen.’
Ach nee, de beruchte C. Die kenden wij ook uit eigen ervaring en van horen zeggen. Ook onze Villa had ze per se in portefeuille willen nemen want ze had allerlei kandidaat-kopers, beweerde ze maanden geleden.
Na een ultrakort bezoekje waarbij ze uit de losse pols lukraak wat foto’s van ons pand nam, hoorden we niets meer en ons huis verscheen ook niet op haar website.
‘Ze beschreef me in detail de route naar het huis,’ vertelde Roberto. ‘Kennelijk met de bedoeling dat we er zelf heen zouden gaan om te kijken. Alsof het genoeg is om de buitenkant te zien. Nu gaat ze eerst de eigenaresse bellen of een bezichtiging mogelijk is, want zelf heeft ze de sleutels niet.’
Een makelaar die niet de sleutels heeft van het huis waar hij of zij bezoekers voor regelt?
‘Maar goed, ze belt terug. Zegt ze. Ik moet het nog zien.’
Kandidaat 3:
‘Het huis is in redelijk goede staat, volgens de makelaar.’ Roberto trok zijn meest sceptische gezicht. ‘Als ze dat zeggen…’ Hij maakte een typisch Italiaans gebaar dat zoveel wil zeggen als “vergeet het maar”. ‘Er is een kleine verzakking die gerepareerd moet worden, zei hij. Ben benieuwd, we gaan het zien.’
Toen Nico en Roberto een paar dagen later terugkwamen van de bezichtiging zag ik het aan hun blikken: kansloos.
‘Er loopt een grote scheur over de lengte van het hele gebouw!’ riep Roberto verontwaardigd. ‘Het hele huis moet palificato worden, dat wil zeggen met diepe heipalen vastgeankerd. Dat kost tienduizenden euro’s, minstens 40.’ Roberto schudde zijn hoofd.
‘En het is niet voor niets dat het het enige huis op die heuvel is. Het zou me niet verbazen als het op een frane gebouwd is, een grote scheur in de aarde. Dan is het zinloos om het te renoveren, weggegooid geld.’
Nico voegde er nog het zijne aan toe: ‘We spraken met een voorbijganger en die zei dat het huis uit twee onafhankelijke appartementen bestaat en dat het bovenste nog bewoond wordt. En of die persoon mede-eigenaar is en ook wil verkopen?’
De problemen rond dit leuke object stapelden zich steeds hoger op. ‘Aan de achterkant is inderdaad een trap naar het bovenste appartement geconstrueerd, die overigens op instorten staat.’
Hij liet me een paar foto’s zien van de achterkant, die uiteraard niet op de website van de makelaar stonden. Ik schrok. Over de hele lengte van het gebouw liep een foeilelijke trap.
‘Een wangedrocht van de eerste orde,’ appte ik Richard, die ook wel inzag dat dit een kansloze optie was. Weg ermee. En overigens bleek het huis niet in het dorp Volpara te liggen en ook niet in de Oltrepo, of zelfs maar de provincie Pavia, laat staan de regio Lombardije. Nee, het lag in Camminata, provincie Piacenza, regio Emilia-Romagna.
(wordt vervolgd…)
🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments