Column: la tombola

‘Rein, kom je bij ons lunchen de 25ste?’ Mijn beste vriend Leonardo vindt het maar niks dat ik met kerst zelf ga koken. ‘Je weet hoe mijn vader kookt en de familie wil je er heel graag bij hebben dit jaar!’

Ik vind het altijd erg leuk. Inmiddels ken ik Leonardo al bijna drie jaar en zijn we vanaf de eerste dag dikke maatjes, dus kerst bij zijn familie kan niet anders dan leuk zijn. ‘Bereid je wel voor, Rein, want je gaat heel veel mensen ontmoeten in 5 uur tijd en ze hebben allemaal zin om je te zien!’

‘Zorg dat je er om 12.45 uur bent. Of nee doe maar 13.00 uur, want we hebben nog even de tijd nodig,’ luidt het appje dat ik van hem krijg. Ondertussen bel ik zijn vriendin die me aangeeft hoe onwijs jaloers ze is, dat ik bij de familie van haar vriendje ben. ‘Rein, je weet het, het zijn schatten. En met kerst gaan ze in de overtreffende trap.’

Ik zet me schrap en bel aan. Al snel vliegt de voordeur open en begroet Leonardo’s moeder me met een vrolijk kreet: ‘Whaaa, daar is-ie, onze Nederlandse bonuszoon! Welkom schat, wat heb je meegenomen? Ooh dat had niet gehoeven!’ Lachend overhandig ik haar een bos witte rozen en loop door naar Leo’s vader die druk staat te koken.

‘Fijn dat je er bent, Rein, we hebben echt naar je uitgekeken!’ zegt hij. Vervolgens schuift er nog een oma aan, Leo’s zus, een tante en een oom, en de broer van Leo’s vader. ‘Zo,’ zegt die laatste, ‘jij bent dus de beroemde Nederlander waar de familie het al 2,5 jaar over heeft.’

Op het moment dat ik me begin af te vragen waar oma Gloria is gebleven, horen we iemand op zeer directieve toon zeggen: ‘Doe de deur open, de lasagne wil naar binnen en ik ook!’

Als ze de enorme bak lasagne op het aanrecht zet, kijkt ze de groep rond. Met een tevreden blik knikt ze en gaat zitten. ‘Ik geloof dat we compleet zijn zo. Behalve jouw liefde dan Leo, maar ik ben wel blij dat mijn grote vriend daarvoor in de plaats aan tafel is gekomen.’ Ze knipoogt naar me en zegt vervolgens op strenge toon: ‘Je bent afgevallen. Je moet meer eten!’ 

De tafel staat vol met antipasti en Leo’s moeder schenkt de glazen vol. ‘Laten we proosten jongens, op een mooie kerst,’ jubelt ze. Vervolgens wordt de eerste ronde pasta op tafel gezet. Er wordt stevig gegeten en als de borden leeg zijn komt de tweede primo op tafel: de lasagne van Gloria.

Daarna staat Leo’s vader op en begint de drie verschillende soorten vlees aan te snijden. De strijd om de secondi is begonnen. Lamskoppen, rosbief, kalkoen, te variëren met 3 soorten sauzen, 4 verschillende soorten groenten, en dan is er nog de keuze uit brood, aardappeltjes en een puree. En o wee als je na een paar stukken vlees zegt dat je genoeg hebt gehad. Er zal gegeten worden! 

Vervolgens is er nog de keuze uit 4 nagerechten. Hoewel, keuze, je moet ze uiteindelijk alle vier geproefd hebben en dus eet je je 3de maaltijd van de dag. Hoe heerlijk en ondertussen gaan alle gesprekken over… eten! Hoe de gerechten zijn klaargemaakt en wat lekker is voor de volgende kerst. Daarnaast gaat er wat wereldproblematiek over de tafel en hebben we het over voetbal. 

Eerlijk gezegd ben ik inmiddels wel wat gewend als het gaat om de lunches en de diners in Italië. Er is altijd veel eten en er wordt lang gegeten. Zeker bij de familie van Leo. Op zich kan ik het tempo dus wel aan en eet ik vrolijk mee. Uiteindelijk ga je aan het eind van de maaltijd aan de spumante om de boel weer te verteren en ga je rustig naar huis. 

Hoewel dat ‘rustig naar huis’ gaan, is niet helemaal de planning van Leo’s moeder. Na het eten kijkt ze ongeduldig op haar horloge en zegt op dwingende toon dat we nog even naar zia moeten gaan. Een tante die in het andere appartementencomplex woont.

Ik kijk Leo vragend aan en die begint te grinniken: ‘Rein, nu komt de rest van de familie.’ We lopen naar zia en als we binnen komen hoor ik vanuit de woonkamer: ‘De Nederlander is er ook bij!’ Al gauw zie ik een kamer met 40 personen die allemaal familie zijn. Alleen al het gedag zeggen kost 25 minuten en het in wangen knijpen en het ‘hoe gaat het nou in Italië?’ is niet van de lucht.

Dan ineens roept een woest uitziende tante: ‘Jongens, als we nu nog niet gaan beginnen hoeft het van mij niet meer!’. Snel wordt het iets stiller en gaat iedereen aan tafel zitten. Ik kijk Leo vragend aan en die schiet vervolgens in de lach. ‘Ja Rein, wat de gladiatoren deden 2.000 jaar geleden doen wij met kerst. Het zijn alleen andere Spelen en in dit geval heet het spel de Bingo.’ Ik kijk hem met grote ogen aan: ‘Al dat fanatisme is voor de BINGO?!’

Vlot liggen de kaarten op tafel, wordt er kleingeld in de pot gedaan en begint iedereen ijverig zijn nummers te noteren. Ik schiet in de lach. Het aanbeeld is ook wel hilarisch, want ze zijn bloedfanatiek en willen allemaal winnen.

Later in de namiddag vertelt Leo me dat la tombola, de bingo, een echte Italiaanse traditie is en dat vrijwel overal in Italië bingo wordt gespeeld op eerste kerstdag. Ik laat het me aanleunen, verlies verschrikkelijk en bij een valse bingo wordt de woest uitziende tante nog woester tot ze voldaan met de fles grappa en 10 euro aan prijzengeld aan het begin van de avond de deur uitgaat.

Kerst met Italianen: ik raad het iedereen aan.