Op zoek naar een nieuw huis in Italië – deel 2

Een door Roberto te bouwen huis, op een eigen stuk grond, dat moest het gaan worden. Zover waren onze plannen gevorderd. Ook over het huis hadden we al wat ideeën. Maar hoe kwamen we aan een geschikte plek? Onze eerste pogingen waren op niets uitgelopen. Gelukkig kwam ook hier Roberto’s uitgebreide netwerk van contacten, dat hij in 30 jaar van bouwprojecten had opgebouwd goed van pas. Hij ging eens rondvragen.

Intussen zochten wij ook verder en vonden warempel nog een advertentie op een minder bekende website waarin een stukje grond in de buurt van het gehucht Cassinassa te koop werd aangeboden. Het gehucht kenden we wel want daar bevindt zich een wijd en zijd bekende bar annex piepklein buurtwinkeltje. Ooit kocht ik er cerotti, pleisters voor mijn hielen die ik tijdens de wandeling vanaf onze Villa stukgelopen had.

Het Italiaanse woord daarvoor kende ik niet maar door de vriendelijke eigenaresse mijn ontvelde achillespezen te tonen wist ik duidelijk te maken wat ik wilde. Ook bewonderden we jaren geleden op het panoramaterras achter de bar een spectaculair onweer in de verte (op een afstand van 100 kilometer of meer) dat met hoge frequentie de wolken op steeds andere plekken deed oplichten zonder dat er een donder volgde. Een soort noorderlicht van de Oltrepò. Prachtig!

Daar in de buurt was dus een bouwkaveltje te koop. Als dat een geschikt stuk grond zou blijken ging een van onze wensen meteen in vervulling: een bar op loopafstand. Maar waar het terrein precies lag? In meeste van dit soort advertenties staat geen exact adres en kun je hooguit door wat speur- en puzzelwerk met behulp van Google Earth proberen de locatie proberen te vinden. Vaak lukt dat en ook dit keer dacht ik het braakliggende terrein gevonden te hebben. Ik besloot eens ter plekke te gaan kijken.

De bar vond ik uiteraard direct maar toen ik daar was aangekomen begon ik toch te twijfelen over de precieze ligging van de bouwkavel. De bar bevindt zich op een kruispunt waar de doorgaande weg een haakse bocht maakt en waarop nog twee kleinere weggetjes uitkomen. Een van die twee moest ik hebben, maar was het nu rechtsaf of rechtdoor? Ik wist het niet meer. De weg naar rechts leek wel erg smal en ik besloot dus maar rechtdoor te gaan.

Na een paar huizen links en rechts ontvouwde zich een fabelachtig uitzicht op heuvels, oude burchtstadjes en de weidse pianura, de Povlakte. Na 13 jaar in dit sprookjesgebied te hebben rondgetoerd ben ik wel wat gewend maar dit was toch opnieuw adembenemend. Wauw! En ja hoor, links van de weg lag een behoorlijk groot terrein braak, niet te steil en met vrij uitzicht. Direct achter de bar! Zou dit het zijn? dacht ik. Durfde ik dit te geloven? Gauw naar huis om de advertentie nog eens goed te bestuderen.

Ik bleek te hebben misgegokt. Helaas. Het terrein dat te koop stond lag aan de rechterafslag vanaf het kruispunt bij de bar. Verdorie. Jammer, jammer. Maar goed, dacht ik, volgende keer zal ik nog maar eens het echte terrein bekijken, wel wetende dat dat nooit zo mooi kon zijn als wat ik gezien had.

De dagen na mijn mislukte missie kwam Roberto een paar keer langs met nieuws over andere stukken grond waarvan hij gehoord had dat deze te koop waren, ook al was er niet voor geadverteerd. We bezochten er een paar maar werden niet enthousiast. Er was een terrein dat op zich mooi lag maar bij de koop waren ook een paar enorme vervallen huizen betrokken. Wat moesten we daarmee? Slopen? We schrokken terug voor een onoverzienbaar project en hapten niet toe.

Parkeren bij sommige kavels bleek vaak niet eenvoudig, de berm van de weg was vaak de enige mogelijkheid. Ook het lokaliseren van een terrein was een kunst en de combinatie van beide problemen maakte dat we bij een van onze tochten in de sloot belandden.

‘Daar is het terrein, stop!’ riepen Roberto en ik en Nico stuurde meteen naar de kant waar helaas een greppel liep die schuilging onder hoog opgeschoten onkruid. We stapten uit en constateerden dat we muurvast zaten: het rechter voorwiel hing in de lucht en de auto had geen grip meer.

De grote angst die we al jaren met ons meedroegen, vast komen te zitten en niet te weten wat te doen, was na zo lange tijd alsnog bewaarheid geworden. Maar daar was onze ridder in nood weer die ons redde: Roberto belde een bevriende wijnboer in de nabijheid en een halfuur later trok deze ons met zijn tractor uit de sloot.

Terwijl we op hem wachtten stopte tot onze verrassing bijna elke auto die langskwam om te vragen of we hulp nodig hadden. Zo behulpzaam zijn die plattelanders hier dus! Onze paniek was nergens voor nodig geweest. Het terrein waar we de noodstop voor gemaakt hadden bleek helaas te smal en te steil en viel af.

Een paar dagen later kwam Roberto weer langs.
‘Nu heb ik iets gevonden, dat geloof je niet!’ zei hij glunderend en zweeg even om de spanning op te bouwen. ‘Een terrein waar ik al jaren langskom en waarvan ik telkens denk: wat een prachtig kavel om een huis op te bouwen. Behoorlijk vlak, groot, vrij liggend en een uitzicht della Madonna. En wat denk je, het is te koop!’

Groot? dacht ik. Wij willen geen groot terrein. Had Roberto dat niet begrepen? Maar ik hield me in want Roberto hield er niet van om in de rede gevallen te worden, wat we in ons enthousiasme wel vaak deden. ‘Lasciami finire!’ riep hij dan, quasi-verontwaardigd en lachend om ons ongeduld. Deze keer knikten we dus braaf, in afwachting van verdere informatie.

‘Het is van Armando, de geometra van Castana, die ik al 30 jaar ken. Hij wil er al een tijd vanaf want ieder jaar moet hij een smak geld aan gemeentebelasting betalen. Hij vraagt daarom geen hoge prijs en door een beetje met hem te onderhandelen ben ik op de 40 euro per m2 uitgekomen.’

Onderhandelen? Ho, ho, dat gaat wel erg snel. Voor je weet heeft Roberto het in onze naam gekocht! Toch maar even inbreken.
‘Maar waar ligt het dan precies, kunnen we gaan kijken?’ riep ik gauw.
‘Natuurlijk kunnen we gaan kijken, het is niet ver, het ligt achter de bar in Cassinassa.’
‘Wàt?’

Ik kon het bijna niet geloven maar het was inderdaad precies het terrein dat ik eerder had aangezien voor een ander stuk te koop staande grond. Che coincidenza! Wat een toeval. Het was voor jullie bestemd, het heeft zo moeten zijn, zeggen de mensen dan.

En toen ging het snel. We maakten kennis met Armando en na nog wat heen en weer sloten we een voorlopig koopcontract voor de helft van de grond, toch nog 1.300 m2 groot. Door toe te zeggen dat Armando het project mocht begeleiden, hoefden we niet het hele terrein te kopen. Gelukkig maar, want dat mat 2.500 m2, net zoveel als we nu hadden.

Het inschakelen van Armando betekende voor ons dat we twee vliegen in een klap sloegen want wie kon je nu beter hebben om de vermoeiende administratieve rompslomp met de gemeente te doen dan de geometra die er kind aan huis is? Ook de ontwerptekeningen van ons huis zou Armando gaan maken. De volgende fase ging in. Hoe moest ons huis eruit gaan zien?

Tijdens eerste bijeenkomst ten kantore van de geometra kwamen er wat eerste grove schetsen ter tafel en spraken we over de ligging van het terrein. En opeens, terwijl ik zo naar Armando keek, besefte ik opeens dat hij me sterk aan iemand deed denken. Maar wie? Pas toen me te binnen schoot dat Roberto ons verzekerd had dat we ons met Armando gelukkig konden prijzen omdat hij een persona molto seria was, moest ik grijnzen. Een heel serieuze persoon. Ja ja. We gingen het zien!

🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.