Stef Smulders
‘Non parlare della piscina!’ riep Armando mij toe terwijl nog hij maar half uit zijn auto gestapt was. Daarbij wapperde hij wild met een A4’tje. Niks zeggen over het zwembad? O jee, wat was er nu weer mis? dacht ik terwijl ik een zenuwlach onderdrukte.
Wat leek hij toch op de kleine Franse komiek en driftkikker Louis de Funès! En wat leek zijn haastige aankomst nu op een scène uit een van diens vele schaterfilms. Maar Armando was een serieuze man en dus betwijfelde ik of er in dit geval veel te lachen zou zijn.
Armando was de eigenaar van het terrein dat we gekocht hebben om ons nieuwe huis op te laten bouwen. En toevallig is hij ook geometra, bouwkundige van beroep, en eentje die volgens Roberto molto serio is en dus heel geschikt om ons hele bouwproject op poten te laten zetten. Dat hij kind aan huis is bij de gemeente Castana waar we komen te wonen, is nog een extra pre. Maar dat hij ons ook met het rechttrekken van enkele kadastrale onregelmatigheden van onze huidige villa van dienst zou zijn, hadden we niet voorzien.
Het had weken geduurd voor de Banca di Piacenza (pazienza!) een taxateur had ingeschakeld, terwijl ik de paar honderd euro die wij daarvoor moesten neertellen al meteen bij het openen van een bankrekening ten kantore van de directeur had overgemaakt. En toen ik me daar ’s nachts voor de zoveelste keer druk over lag te maken (Hoe krijgen we die vent zover dat hij eindelijk eens actie onderneemt? De weken vliegen voorbij!) schoot er opeens een paniekgedachte door mij heen: de abusivi!
Het huis kon helemaal niet getaxeerd worden zolang we de niet bij de gemeente gemelde werkzaamheden… niet bij de gemeente hadden gemeld. Want dan waren ze ook niet in het kadaster opgenomen en zou de taxateur meteen afhaken, zoals we wisten van een dergelijk geval met Nederlandse vrienden die in de buurt kochten.
’Aha, op de kadastertekening staat dat er op de eerste verdieping een portico is, een overdekte maar open ruimte,’ constateerde de taxateur in hun geval. ’Maar ik zie daarentegen een serre, een gesloten overdekte ruimte. Dat kan niet. Totdat de kadastergegevens up-to-date zijn, kan ik niks doen. Tot ziens en ik hoor het wel wanneer alles in orde is.’
dav dav
Weken vertraging, nog meer vertraging: hoe gingen we dat voorkomen? Dat onze kadastergegevens niet up-to-date waren is op zich niet uitzonderlijk, want er is in heel Italië bijna geen huis te koop waar niet ’iets mee is’. Meestal zijn er kleine verbouwingen gepleegd waarvoor geen vergunning is aangevraagd. Deze overtredingen kunnen gerepareerd worden middels een zogenaamde sanatoria, gezondmaking, waarbij je de werkzaamheden alsnog meldt en een boete betaalt, die meestal rond de duizend euro ligt.
Onze belangrijkste overtreding betrof het onrechtmatig realiseren van een appartement op de begane grond van onze villa. In onze oorspronkelijke bouwplannen uit 2008 was dit wel opgenomen maar na de maandenlange verbouwingsstress die de andere werkzaamheden hadden opgeleverd, besloten we er destijds ’voorlopig’ van af te zien. We waren aannemer Torti wel even zat.
In 2014 berichtte de gemeente ons vervolgens dat we de geldigheidstermijn van onze bouwplannen, de fameuze Dichiarazione di Inizia Attività, DIA, verstreken was en dat we de bouwtekeningen (waar het beganegrond-appartement wel ingetekend was) moesten aanpassen om te zorgen dat de kadastergegevens klopten.
Voor het leuke bedrag van bijna duizend euro paste onze architect uit Pavia, Cassani, de tekeningen aan en was alles a posto… totdat Nico en Roberto driekwart jaar later besloten om het appartement alsnog te realiseren! En toen dat klaar was hadden we even geen zin om de tekeningen opnieuw aan te passen: het nieuwe appartement was natuurlijk net weer even anders dan op de oude tekeningen stond en het zou ons dus opnieuw een kleine duizend euro gaan kosten. Dat is van later zorg, besloten we. Maar nu was dat ’later’ geheel onverwacht aangebroken.
De ochtend na mijn nachtelijke schrikmoment berichtte ik Roberto meteen over mijn ontdekking. Hij had er ook niet aan gedacht, bekende hij, en was het met mij eens dat er snel gehandeld moest worden. Gelukkig hadden we nu toch onze geometra Armando bij de hand en die zorgde binnen een mum voor nieuwe tekeningen, een sanatoria bij de gemeente en registratie bij het kadaster. Alles net op tijd in orde voor de taxateur eindelijk langskwam, leek het. Of toch niet?
Armando zou bij de taxatie aanwezig zijn om de deskundige nog een en ander te kunnen uitleggen als dat nodig was, maar hij arriveerde pas toen de taxateur zijn ronde door onze prestigieuze en optimaal geprepareerde villa al begonnen was. Ik zag hem aan komen rijden en ving hem beneden op. Maar wat betekende dat A4’tje waar onze Louis de Funès-lookalike mee wapperde nu precies?
’Het zwembad is abusiva, illegaal,’ verklaarde Armando en toonde mij de op het A4’tje afgedrukte plattegrond. ’Het ligt op landbouwgrond, non-edificabile, niet bebouwbaar. Als de taxateur daar achter komt, blokkeert dat het hele proces!’
Verdikkeme! Als hij het nu maar niet ontdekte. Gelukkig had de waarde-expert nog geen belangstelling voor de tuin getoond. Kwamen we met de schrik vrij?
Nee. De beste man wist natuurlijk allang dat er een zwembad aanwezig was, want in onze onschuld (we hadden echt geen actieve herinnering aan het feit dat het zwembad er niet had mogen zijn) hadden we alle informatie keurig aangeleverd. Was dit probleem überhaupt oplosbaar of moesten we het zwembad afbreken? Een ramp! Het zou het huis ook een stuk moeilijker verkoopbaar maken.
Gelukkig bleek er een oplossing. Een kort onderzoek leerde Armando dat het sinds vorig jaar toegestaan was om op niet-bebouwbaar terrein een zwembad aan te leggen. Opgelucht haalden wij adem. Hoeveel mazzel kun je hebben? Dus als we de gemeente nu wijs zouden maken dat we het zwembad pas vorig jaar hadden aangelegd…
De taxateur ging akkoord met onze toezegging dat we ook deze last-minute onregelmatigheid zouden gladstrijken en hem het bewijs ervan, dat wil zeggen van de betaling van de boete, zouden toesturen. Armando bezocht de technica van de gemeente en die bleek gelukkig behulpzaam en coulant: ze zou een oogje toeknijpen en doen alsof we het zwembad vorig jaar pas aangelegd hadden, in plaats van in 2009. We hoefden alleen maar duizend euro plus wat administratiekosten te betalen, en klaar was kees. Dat leek een eitje. Maar was het niet.
Daarover vertel ik de volgende aflevering.
🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments