Op zoek naar een nieuw huis in Italië – deel 5

‘NEE!’ roep ik keihard in de microfoon van mijn mobiele telefoon hoewel ik ook wel besef dat er niemand aan de andere kant is die luistert. Het is namelijk een computer die mij het ene na het andere keuzemenu voorschotelt. Maar mijn geduld is op: ik wil nu eindelijk weleens geholpen worden.

Al een halfuur worstel ik met de o zo handige online functies op de website van de Bancoposta en ben nog geen steek opgeschoten. Integendeel, met elke stap die ik zet zink ik verder weg in het moeras dat deze bank voor haar klanten heeft klaargezet.

Voor de chat-mogelijkheid die de Bancoposta op de website ter assistentie aanbiedt heb ik niet gekozen want dat is zo’n automatische hulprobot die toevallig net nooit niet het antwoord op jouw vraag weet. Bellen met de hulplijn is de enige andere optie maar betekent wel dat je je een weg moet banen door een woud aan keuzemenu’s.

Het is de verrassende vraag ‘Wilt u binnen nu en 5 dagen meedoen aan een enquête over de klantvriendelijkheid van onze hulpservice?’ die mij heeft doen ontploffen. Meedoen aan een enquête over de service? Ik heb helemaal nog geen service genoten. ‘NEE!’ schreeuw ik dus keihard, terwijl ik natuurlijk een nummer moet intoetsen, het zoveelste, iets waarop de blikken stem me na enige aarzeling (toch geschrokken?) gedienstig wijst: ‘Uw keuze is niet goed doorgekomen. Kies 1 als u…’. Arrghhh!

Voor het eerst sinds we bij de Italiaanse Bancoposta een bankrekening hebben (al 14 jaar) lukt het me niet een online betaling te doen. Via de kant-en-klare formulieren, de bekende moduli F24 gaat dat altijd gesmeerd, maar deze keer moet ik een niet-standaard betaling aan mijn gemeente, Montecalvo Versiggia doen. En dat lukt me niet. Had ik na zoveel jaar Italië-ervaring eigenlijk wel anders verwacht?

De betaling die ik moet doen betreft de boete (zie deel 4 van dit feuilleton, red.) die de gemeente ons heeft opgelegd voor het onrechtmatig realiseren van een appartement op de begane grond van onze villa. En die wil ik zo snel mogelijk afhandelen, want de taxateur stuurt zijn rapport pas naar de hypotheekbank als hij een bewijs van betaling heeft ontvangen. Nog meer vertraging kunnen we niet gebruiken want we hebben alweer onnodig veel tijd verloren sinds de perito, taxateur bij ons is geweest.

We dachten dat we de taxateur alle documenten die nodig waren vooraf hadden toegestuurd, en zelfs de sanitaria, het rechtbreien van kadastrale oneffenheden in recordtempo hadden afgerond, maar de waarde-expert was vindingrijk en wist toch nog een papier te verzinnen dat we niet paraat hadden.

‘Waar is de DIA?’ vroeg hij nadat hij zijn ronde door ons huis voltooid had en de verzameling documenten nog eens doorbladerde. Een DIA is de Dichiarazione Inizio Attività, de verklaring van de aanvang van werkzaamheden die de gemeente voor elk karwei van zijn inwoners eist.

‘De DIA?’ vroegen wij. ‘Die zit erbij hoor, kijk maar.’ En we wezen hem op de verklaring uit 2009 die zei dat we met onze bed en breakfast begonnen waren.
‘Nee,’ antwoordde de taxateur ongeduldig. ‘De DIA van de verbouwingen!’
‘O, die-a,’ was ons verbouwereerde antwoord. Bestond die DIA wel? We konden het ons niet herinneren. Hadden we die soms nog ergens liggen? Of had onze architect van destijds die in bezit? We wisten het niet, de taxateur vertrok zonder DIA en wij begonnen een speurtocht naar het hopelijk laatste vereiste stuk papier.

‘Wat moet die taxateur daar nou mee?’ riep Nico hogelijk verbaasd, nadat de taxateur weg was. ‘Als alles goed in het kadaster staat, wat doet die DIA van twaalfenhalf jaar geleden er dan nog toe?’ Hij uitte zijn ongenoegen tegen Roberto, die, de Italiaanse bureaucratie al zijn hele leven gewend, een minzaam gezicht trok en antwoordde dat we er de hele nacht over zouden kunnen delibereren maar dat we alla fine het document toch gewoon moesten leveren.

Het document bevond zich niet in de grote stapel paperassen over ons huis die zich in de loop der tijd gevormd had. Ook onze architect Cassani die de DIA destijds moet hebben opgesteld had geen kopie. Dus moesten we hem bij de gemeente opvragen, wat een week wachten betekende. Maar gelukkig was er inderdaad een DIA en was deze niet verloren geraakt maar nog in het archief aanwezig! Lange leve de ambtelijke dorknopers! Snel opsturen naar de taxateur en klaar. Dachten we. O nee, toch niet.

Nu wilde de taxateur ook nog het bewijs dat we de boete voor de sanitaria betaald hebben. Maar om te kunnen betalen hebben we het precieze boetebedrag nodig, en ook de gemeentelijke IBAN. Dit vroegen we ook maar weer aan de gemeente en wachtten beleefd af. En wachtten. En… gingen toch maar eens langs. Ja, het was doorgegeven aan de tecnica, zei men achter het coronabestendige loket. Even geduld. Na nog een paar dagen nagelbijten gingen we toch maar eens verhaal halen bij de tecnica zelf, op haar wekelijkse spreekuur.

We troffen haar tamelijk verwilderd achter een met dossiers en A4’tjes bezaaid bureau aan.
‘Hè, wat, o ja, jullie zijn de B&B-eigenaren toch? Gingen jullie terug naar Olanda? O nee, het terrein, ja ja. Jullie willen de IBAN? Die staat gewoon op de website hoor. En de boete is 1.000 euro plus wacht even… waar is die tabel, eh, ja hier, 100 euro administratiekosten. Dat was het?’
Binnen 2 minuten stonden we buiten met de gegevens die we een week geleden al hadden kunnen hebben!

Maar we konden dus eindelijk betalen! Hoera! Wie had gedacht dat we er ooit nog eens blij mee zouden zijn dat we 1.100 euro gingen uitgeven? Snel, snel, dan gaat dat verdomde taxatierapport eindelijk naar de bank en komen we eindelijk te weten of en hoeveel we konden lenen. Maar het betalen lukte dus niet. Ik was in een doolhof van telefonische keuzemenu’s verdwaald geraakt. En weigerde pertinent aan een enquête over de service mee te doen. Maar wacht, nee, ik werd nu toch doorverbonden met een echte hulpmedewerker! Dacht ik.

‘Hallo,’ zei een blikkerige stem, ’ik ben de assistent-robot en zal u proberen te helpen. Spreek alstublieft zou duidelijk mogelijk in wat het probleem is. Mochten we er niet uitkomen, dan verbinden we u alsnog door met een assistente umano.’

Een robot! Godverde…! Na een halfuur geëmmer kreeg ik alsnog die k**robot! Nu was ik echt furieus en riep drie keer keihard ’No!’ op de vraag van de robot of ik mijn probleem wilde herhalen. Toen gaf hij het gelukkig op. Ik zou verbonden worden met een menselijke assistent.
‘Kriek krak krik,’ klonk het op de lijn. Wat was dat nu weer?

‘Het spijt ons maar in verband met de drukte kunnen we op dit moment niet van dienst zijn. Probeert u het op een later moment nog eens.’

Tuut-tuut-tuut.

Uiteindelijk kwam alles natuurlijk toch nog goed. Wat me via de website van de Bancoposta niet lukte, het overmaken van de boete naar de gemeentelijke bankrekening, slaagde wonder boven wonder wel via de app van dezelfde bank!

En het onmisbare betalingsbewijs dat ik via die app weer niet bleek te kunnen produceren (frustratie ten top) was nu juist wel weer via de website te verkrijgen. De moderne digitale wereld is een doolhof maar als je weg eenmaal weet, is het eenvoudig. Jammer dat ze de plattegrond van het labyrint weggegooid hebben.

Het betalingsbewijs stuurden we rap rap door naar de taxateur. En vervolgens wachtten we af. Op wie, op wat eigenlijk? We waren de draad een beetje kwijt.

🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.