Op zoek naar een nieuw huis in Italië – deel 8

‘La pratica va avanti, het dossier maakt voortgang!’
Hoe vaak hadden we deze geruststellend bedoelde mededeling al niet gehoord? Zelfs Roberto gebruikte hem als hij zag dat we de wanhoop weer eens nabij waren, en het ellenlange wachten zat.
‘Het belangrijkste is dat we telkens een pas vooruit zetten,’ zei hij meermaals en dan dachten wij alleen maar Hoelang nog? want ook een slak gaat vooruit, maar zo traaaaaaag.

Nadat we bij de bankdirecteur tot een akkoord waren gekomen over een hypotheek van 280.000 euro, met een vaste rente en looptijd 15 jaar, moest dit nog door de hoofddirectie goedgekeurd worden. Dat was echter een formaliteit, zo vertelde Roberto ons op gezag van Tagliaferri, want de pratica was allang bij de hoofddirectie voorgekookt.

De lokale bankdirecteur beloofde bij de vorige vergadering dat hij ons dossier meteen zou opsturen en dat er dan binnen dieci, al limite quindici giorni groen licht zou volgen, ofwel: la delibera, de vrijgave. Maar helaas, na twee weken hadden we nog niks gehoord. Had de bankdirecteur het ons alleen niet laten weten of was er echt nog geen delibera? Telkens weer die onzekerheden, het was zenuwslopend.

Nu werd het zelfs de optimist Roberto te gortig en hij belde Tagliaferri maar weer eens om hem deze keer on-Italiaans duidelijk de waarheid te vertellen.
‘Vijf maanden zijn we al bezig, Tagliaferri, en we leveren steeds direct aan wat jullie nodig hebben, ook documenten die eigenlijk niet ter zake doen. Zelfs het taxatierapport hebben jullie nu al weken in bezit. Nu wordt het tijd dat jullie eens wat terugdoen! Zo kan het niet langer.’

Tagliaferri moest hem gelijk geven. Hij beloofde zelf het hoofdkantoor te bellen om te horen hoe het met onze pratica stond (va avanti?) en ons dat dan direct laten weten. Dat ‘direct’ bleek weer een rekbaar begrip want hij belde pas na een paar tergend langzaam verlopen dagen terug. Maar vanochtend kwam hij dan toch eindelijk met de heuglijke mededeling dat de hypotheekaanvraag erdoor was. Er was alleen nog een klein dingetje…

Men, van de piani alti, aldus Tagliaferri, zag graag dat we eerst de grond kochten voordat de hypotheekakte gepasseerd zou worden. Maar daar hadden we het geld helemaal niet voor! Deze kwestie speelde al vanaf de eerste vergadering bij ons thuis, begin november. Ik weet het nog goed, het was lang geleden, ergens in het duistere verleden, het bijna verdwenen en vergeten jaar 2020…

Om de bank een beetje lekker te maken en over de streep te trekken verklaarden we destijds dat we de grond al gekocht hadden. Wat niet waar was, want we hadden alleen een compromesso, voorlopig koopcontract getekend, met daarbij wel een forse aanbetaling van 20.000 euro, ruim een derde van de koopsom. De definitieve rogito, overdracht en passage bij de notaris, hadden we uitgesteld omdat het ons aan de daarvoor benodigde contanten ontbrak. We konden de grond niet kopen zolang we de hypotheek niet hadden. Dat we tegenover de bank deden alsof we dat wel konden, was pure bluf.

• 

• 

Jammer genoeg kwam de lokale bankdirecteur er steeds weer op terug en zag Roberto (we hadden hem als woordvoerder naar voren geschoven om dit delicate klusje op te knappen; zelf zaten we er braaf knikkend maar beteuterd kijkend bij) zich genoodzaakt om toe te geven dat de koop weliswaar bijna rond was maar dat er onverhoopt vertraging was opgetreden. Een zeer geloofwaardige smoes waar je in Italië altijd mee aan kunt komen. Helemaal bij de Banca di Piacenza, expert in vertragingstactieken.

‘Het geld is er wel maar het staat in Nederland op de bank en de signori (wij dus) geven er de voorkeur aan om dat vermogen niet aan te spreken,’ dikte Roberto de smoes nog wat aan. ‘Het is op dit moment gemakkelijker en sneller om een klein deel van de hypotheek daarvoor te gebruiken.’

De bankdirecteur trapte erin en het door onszelf gecreëerde probleem leek opgelost. Tot Tagliaferri er namens de hoofddirectie dus weer mee op de proppen kwam. Aan ons, dat wil zeggen portavoce (woordvoerder) Roberto, de taak deze bom onder de hypotheek te ontmantelen. Hij moest de bankdirecteur er opnieuw van zien te overtuigen dat de koop van het terrein geen probleem was, maar pas na het passeren van de hypotheekakte ging gebeuren. Desnoods op dezelfde dag, maar erná.

We wachtten eerst keurig af tot de bankdirecteur ons zou bellen met het feestelijke nieuws over de hypotheekaanvraag. Dat we daar al van op de hoogte waren lieten we niet merken om de directeur niet het gevoel te geven dat alles achter zijn rug om was geregeld. Wat wel het geval was. Nee, we moesten hem nu echt te vriend houden.
Tringgg. Daar had je hem. Net nu we in de auto zaten, na een bezoekje aan het al min of meer in ons bezit zijnde grond. Roberto zette zijn meest poeslieve stem op.
‘Ah, bene, bene. E anche prima del previsto.’

Nico en ik keken elkaar via de achteruitkijkspiegel fronsend aan. De goedkeuring van de hypotheekaanvraag, sneller dan voorzien? Je kunt ook overdrijven, Roberto.
‘Ach,’ zei Roberto naderhand, ‘als je eindelijk gekregen hebt wat je van iemand wil, moet je hem aaien alsof hij je hond is.’ Braaf, Bello, braaf.

Uit de antwoorden die Roberto na het eerste bericht van de bankdirecteur gaf, maakten we op dat deze inderdaad weer over de aankoop van het terrein begon. Zou onze maandenlange martelgang hier op de valreep nog stranden? Gelukkig bleef Roberto heel rustig.

‘Vediamo, het komt goed,’ zei hij zelfverzekerd. ‘Morgenochtend gaan we er heen en dan kijken we wel wat er mogelijk is. Ik heb hem al de vorige keer duidelijk gemaakt dat we geen geld vanuit Nederland willen gebruiken maar een deel van de hypotheeksom, dus daar kan hij niet op terugkomen.’

Ik was daar niet zo zeker van. Was de mening van het hoofdkantoor hier niet doorslaggevend? Geld uit Nederland hadden we helemaal niet, dus als de piani alti voet bij stuk hielden, dan zouden we met de pet rond moeten gaan. Crowdfunden, net als de deelnemers aan de meest recente Ik Vertrek-afleveringen waar we ons zo om hadden zitten te verkneukelen.

‘Je gaat ondoordacht zo’n avontuur aan en als je dan geld tekortkomt, zielig doen en gaan bedelen? Kom op zeg!’ oordeelden wij, padroni aan lagerwal, genadeloos, lui onderuitgezakt op de sofa, over de stommiteiten van de tv-emigranten. En nu waren we zelf aan de beurt! De knoop die zich al om mijn maag bevond, trok zichzelf nog wat strakker aan. Morgen naar de bankdirecteur… Blik op oneindig, verstand op nul, wat was dat in het Italiaans?

Daar zaten we weer voor het spatscherm ten kantore van de directeur. We volgden de discussie tussen hem en Roberto opnieuw met samenknepen billen. Gelukkig bleek de directeur bereid om tot een oplossing te komen. Zolang we de koopakte van het terrein maar op dezelfde dag lieten passeren als die van de hypotheek, dan was er geen probleem. En dus ook niet als we de hypotheekakte als eerste zouden tekenen, ’s ochtends bijvoorbeeld, zodat we een deel van het geld dan later op de dag konden aanwenden voor de koop van de grond.

‘Nessun problema,’ verklaarde de directeur tot onze opluchting. ‘Ik kom wel met de cheque met het benodigde bedrag naar de notaris.’
Wow! Wat een hulpvaardigheid opeens! Braaf Bello, braaf!

Als we nu meteen een notaris zouden inschakelen, dan zouden we hypotheek en grond al snel in handen hebben… Gelukkig we waren zo slim geweest om gisteren alvast een notaris te polsen. Eentje die volgens Roberto wel bereid zou zijn om ons wat voorrang te verlenen.

Het tekenen van de hypotheekakte was daarom nu een kwestie van hooguit een paar weken, of niet? We keken Roberto hoopvol aan. Maar die zweeg. Pas toen we de bankdirecteur bedankt hadden en buiten stonden, reageerde Roberto op onze uiting van hoop.
‘C’è un piccolo problema,’ bromde hij. ‘Er is een klein probleempje.’

‘Wat dan?’ riepen we in koor.

‘De passage van koopakte van het terrein kan wel op dezelfde dag als die van de hypotheek,’ fluisterde Roberto, ‘maar niet bij dezelfde notaris…’

🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.