Column: operadokter

Al ruim anderhalve maand kamp ik met stemproblemen. Waarschijnlijk iets van verkoudheid in combinatie met wat meer emotie en stress. December is over het algemeen een maand waar ik iets minder goed tegen kan, alleen nog niet eerder had dat zo’n uitwerking op mijn stembanden. Toen ik met de jaarwisseling alleen nog ‘Buon anno’ kon uitbeelden met mijn handen, omdat mijn stem totaal weg was, was de maat vol. Op naar de dokter.

Mijn vaste medico di casa (de huisarts) is een olijke man van eind vijftig. Het type ‘neem een paar dagen rust en een aspirientje’ en ‘komt wel goed hoor, als je maar slaapt, dan word je beter’. Dit keer was mijn huisarts iets meer toegewijd dan de standaardzinnen en keek verontrustend in mijn keel. Na een aantal ‘ai’ en ‘oh’ loopt hij de kamer uit en komt terug met… een doosje aspirine. ‘Neem deze maar, dan zul je zien dat de zwelling kan ontspannen.’

Ik kijk hem met grote ogen aan: ‘zwelling? Van wat? U weet dat ik zing, is er iets met mijn stembanden?’ ‘Ja, die banden zijn een beetje gezwollen,’ antwoordt hij rustig. Neem drie maal daags een aspirine en je bent weer als herboren.’ Met weinig vertrouwen schud ik hem de hand en loop de behandelkamer uit. ‘Dat gaat niet werken. Ik moet weer beginnen met zingen, anders wordt het voorseizoen niks.’

Mijn reddende Angelo

Ik besluit mijn maestro Angelo te bellen en met hem te overleggen. Hij laat me direct komen om  een halfuurtje naar mijn stem te luisteren. Als ik begin te zingen, kijkt hij me lang aan: ‘dit vraagt om het echte werk, collega, met aspirines ga je er niet komen.’ Hij besluit zijn vaste operadokter te bellen die hem tijdens zijn carrière heeft geholpen. ‘Je zult zien,’ zegt Angelo, ‘als Pietro naar je keel heeft gekeken, ben je zo weer genezen. Die man verricht wonderen.’

Ik krijg er bijna een Lourdes-gevoel van, maar ben dan toch wel erg benieuwd naar de magic touch van Pietro. Een uurtje later gaat de bel en komt er een uiterst gesoigneerde de woonkamer binnen gelopen, met een oude dokterstas in zijn hand. Hij begroet Angelo hartelijk en kijkt vervolgens naar mij. ‘Het seizoen werkt niet echt mee, maar deze jongen lijdt nog aan andere dingen als ik het zo zie. Kom, laat me eens even kijken naar je keel.’

Hij pakt wat instrumenten uit zijn tas, terwijl hij vrolijk vertelt dat hij voordat hij hier kwam naar de stembanden van een bloedmooie sopraanzangeres had gekeken. ‘Haar banden waren net zo mooi als haar uiterlijk,’ zegt hij me met een kleine brok in zijn keel. ‘Van absolute schoonheid.’ Dat kon hij helaas niet over mijn keel zeggen. ‘Het valt niet mee, je hebt een behoorlijke ontsteking die je vooral in het hoog register voelt. Ik stel voor dat we een specifieke meting van je stembanden gaan doen in het ziekenhuis en dan naar de medicatie gaan kijken.’

Santa Maria Nuova

Het Santa Maria Nuova is het oude kloosterziekenhuis in de stad. Op zich een prachtig gebouw, alleen kan ik de schoonheid ervan even niet zien. Bloednerveus loop ik naar binnen. Ten eerste omdat ik nog nooit in een Italiaans ziekenhuis ben geweest en ten tweede omdat ik een klein stemmetje in mijn achterhoofd heb dat roept dat mijn carrièreplannen zomaar eens anders kunnen worden.

Bij binnenkomst in de wachtkamer zie ik drie nonnen, een pater en twee dames. Voorzichtig vraag ik of ze voor de KNO-arts komen. Als de eerste non antwoord geeft, hoor ik aan het geluid dat dat inderdaad het geval is. Ach, denk ik bij mezelf, er is in ieder geval bescherming van boven met deze delegatie.

Vreemd genoeg ben ik als eerste aan de beurt: ‘Dottore Bosman! Welkom, goed u te zien, we gaan eens even kijken of er nog een Traviata uit uw mond kan komen!’ Vrolijk schudt Pietro me opnieuw de hand. We lopen zijn kamer binnen waar zijn echte apparatuur klaar staat. ‘Zo,’ zegt hij lachend, ‘voor de sfeer heb ik Rigoletto aangezet. Kun je het hebben?’ Als ik knik begint hij zacht de Donna è mobile mee te fluiten, terwijl hij de onderzoeken doet.

Na een halfuurtje zijn we klaar en mag ik wachten op de uitslagen. Als ik binnen word geroepen, merk ik dat mijn handen trillen. ‘Ik zal toch wel weer kunnen zingen?’ vraag ik zachtjes, terwijl ik gespannen naar Pietro kijk. Hij kijkt me met een ernstige blik aan. ‘Ja, wat ik je al zei bij Angelo… je banden hebben het zwaar deze dagen. Maar, het is slechts een ontsteking. Ik schrijf je ontstekingsremmers voor en doe er een drupje cortisone bij, dan moet je binnen een week weer op de been zijn. O, en absolute rust dus weinig praten en niet zingen!’

De operadokter

Opgelucht schud ik hem de hand en voordat ik zijn behandelkamer uitloop, wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn diplomatie: ‘waarom wordt u eigenlijk de operadokter genoemd?’ vraag ik hem. Pietro schiet in de lach. ‘Omdat ik veel met stembanden bezig ben, maar vooral heel erg van opera hou. Ik zat in de zaal bij een uitvoering van Angelo toen zijn collega last kreeg van haar stem. In de pauze heb ik haar behandeld en toen kon ze het stuk uitzingen. Sindsdien noemt Angelo me zo. Maak je geen zorgen. Neem je medicijnen, weet dat jij je moe gaat voelen en sta dat toe. Je zult zien dat de artiest in je over een paar dagen weer levend is en je stem sterker dan voorheen. Veel geluk en doe Angelo de groeten!’

Opgelucht ga ik naar buiten. En nu geldt vooral: heel veel stilte.