Stef Smulders
Statig als een generaal schrijdt de oude man het restaurant binnen. Ongevraagd draagt hij aan de toegesnelde maître zijn hele cv voor. ‘Ik heb de wereld over gereisd,’ zegt hij plechtig, terwijl hij zijn gezicht strak in de plooi houdt. De maître moet niet denken dat hij hem probeert te imponeren, nee, dat is iets voor de mindere goden. Hij heeft dat niet nodig. ‘Ik weet wat goede manieren zijn en heb er heel veel vrouwen mee gewonnen,’ vervolgt hij. ‘En nu ben ik toe aan een nieuwe verovering.’
Ik zit naar een aflevering van de Italiaanse versie van het wereldwijd populaire programma First Dates (in het Italiaans Primo Appuntamento genoemd) te kijken en val met mijn neus in de boter: de ontmoeting die ik zie slaat alles wat ik in heel veel Nederlandse en Engelse afleveringen heb mogen aanschouwen.
Het is gewoonweg niet te geloven:
De maître knikt beleefd op de confidentie van de oude man.
‘Ik spreek zes talen,’ vervolgt onze globetrotter. ‘Italiaans natuurlijk en Frans, Engels, Spaans, eh…, Portugees en eh… wat is de zesde ook alweer? Eh…’
‘Wat is uw leeftijd, als ik vragen mag?’ interrumpeert de maître en redt de man zo uit zijn benarde positie.
‘Tweeëntachtig,’ antwoordt deze, waarbij nog wat rechterop gaat staan. ‘Niet gedacht hè?’
‘Nee, zeker mijnheer, u ziet er nog patent uit. Wilt u mij volgen? Uw date zit al aan tafel.’
‘O, aha, is het een mooie vrouw?’
‘Dat mag u zelf beoordelen, mijnheer. Kijk eens, hier is ze.’
Aan tafel zit een soort paradijsvogel: de gezette, bejaarde vrouw heeft een wilde bos felrood geverfd haar en paarsblauwe jurk met blote armen en een verenkraag als was ze Sarah Bernhardt. Een grande dame. Ze heeft bij de introductie bekend dat ze gedichten schrijft. Met een vragende blik kijkt ze naar de tot in de puntjes verzorgde en geklede heer die opeens aan haar tafel verschijnt.
De man zegt geen woord, stelt zich niet voor en gaat zonder zijn tafelgenoot te begroeten zitten. Hij is overduidelijk geschrokken. Er valt een oorverdovende stilte die een eeuwigheid lijkt te duren. De man staart in het oneindige, terwijl de vrouw af en toe een steelse blik naar hem werpt, terwijl ze doelloos in haar handtas rommelt.
Na een tijdje waagt ze dan toch de hachelijke sprong en vraagt aan de man hoe hij heet.
‘Benito,’ zegt de man kortaf zonder de vrouw aan te kijken. De voor de hand liggende wedervraag blijft uit. Stilte.
‘Mijn naam is Patrizia,’ verklaart de vrouw dan maar in arren moede, uit eigener beweging. Geen reactie.
Op de paar vervolgvragen die Patrizia nog probeert, volgen alleen eenlettergrepige antwoorden. De irritatie neemt bezit van Patrizia’s vlezige gelaat.
’U moet zelf ook initiatief nemen, hoor, anders wordt het niks. Heeft u geen vragen aan mij?’ barst ze uit.
De man gunt haar een hooghartige blik en verklaart dat hij geen vragen uit het niets kan verzinnen.
‘Maar bent u dan niet in mij geïnteresseerd?’ wil een verbijsterde Patrizia nu weten.
‘Nee,’ is het botte antwoord.
‘Wat had u dan verwacht, dat er een mooie jonge vrouw aan tafel zou zitten?’
‘Jazeker, oudere vrouwen vind ik niks.’
‘Maar wat stelt u zich eigenlijk voor? U bent zelf een oude man!’ Patrizia is nu helemaal buiten zinnen en weigert verdere conversatie met deze hork. Mopperend staart ze voor zich uit met ogen die vuur spuiten.
Opeens staat de man op en loopt zonder zich te excuseren weg.
‘Wat gaat hij doen?’ pruttelt Patrizia. ‘Naar het toilet?’
Maar nee, we zien Benito even later op de achtergrond met de maître praten. Gelukkig staat zijn microfoon aan en horen we dat hij zich beklaagt over de organisatie en over zijn gezelschap.
‘U heeft mij tegenover een strega, een heks gezet! Come si permette! Hoe durft u!’
De maître probeert Benito met zachte hand tot wat beleefder gedrag te dwingen en uiteindelijk keert Benito naar zijn vervloekte tafeltje terug, alwaar hij weer in zwijgen verzinkt. Dan is het de beurt aan Patrizia om op te staan en weg te lopen.
‘Waar gaat ze heen?’ vraagt een verbaasde Benito, verontwaardigd nu hij zelf in de steek gelaten wordt. Maar eigenlijk is hij wel opgelucht dat ze even weg is. ‘Ze is mijn type niet,’ bekent hij nuchter. ‘Al die rimpels!’
Patrizia is naar het toilet gegaan, niet uit lichamelijke behoefte maar om een briefje aan Benito te schrijven. Als ze klaar is, fatsoeneert ze nog even haar kapsel en verlaat dan fier het restaurant, als een slagschip op volle oorlogssterkte. Het briefje laat ze bij de maître achter die het netjes bij Benito aflevert:
“Geachte heer, misschien weet u niet dat het beleefd is om in het gezelschap van een dame te converseren. Maar het is zelfs voor u nog niet te laat om het te leren.”
Benito is niet onder de indruk: ‘Ze loopt gewoon weg, niet te geloven.’
Ach Benito, je mag dan vijf (of zes?) talen spreken, die ene belangrijke heb je toch echt niet onder de knie: de taal der liefde.
Bij de aftiteling zegt Patrizia dat ze van plan is om de ervaring van deze avond in een kort verhaal vast te leggen. In afwachting van dat horrorverhaal kun je hier al een stukje van de aflevering zien:
Gelukkig lopen de andere afspraakjes van deze aflevering veel beter en ontwikkelt een daarvan zich tot een ware, hartsmeltende romance. Alle ontmoetingen worden jammer genoeg aan elkaar gepraat door een penetrant aanwezig en volkomen overbodig ijdel personage dat allemaal clichés debiteert, waardoor de aflevering onnodig lang duurt.
En aan de bar schenkt men alleen de spumante van de programmasponsor of desnoods een frisje. Geen Pornstar Martini’s in Italië. ’s Lands wijs ’s lands eer!
🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.
Comments