Lotje Lomme
Dit is het 9de deel van een 10-delige serie over hoe ik er 20 jaar over deed om gecertificeerd docent Italiaans te worden. In deel 8 kon je lezen over mijn beginjaren als docent Italiaans, hoe het Italiaans me in moeilijke tijden op de been heeft gehouden en waarom de band met een ander land iets heel waardevols is.
In dit deel gaat het over de 5 jaar die ik nodig had als opmars naar het C2-examen, het laatste taalverwervingsexamen van het Europees Referentiekader. De kennis van het C2 werd mij ooit uitgelegd door een collega-docent Duits als ‘de betere Italiaan’.
Het is het niveau waarop je gaat merken dat veel Italianen vanwege stijlproblemen in hun taalgebruik een lastige toegang hebben tot publieke middelen. Ook leer je zeer complexe teksten lezen en schrijven in verschillende professionele stijlen.
Betaald bloggen en vertalen
Toen ik was begonnen als docent en lector had een uitgever gelezen over mijn lezingen bij het Dante Instituut. Hij was zelf bezig met het opzetten van een Italiëwebsite en vroeg me om voor hem 10 blogs te schrijven over een cultureel Italiaans onderwerp. Vond ik erg leuk om te doen en ik kreeg hulp bij het schrijven van een vriendin die een journalistieke achtergrond had.
Ook vroeg hij me een boekje te vertalen uit het Italiaans over de kunst van het pizzadeeg. Ja, dat lees je goed: geen pizzareceptenboek maar een boekje alleen over hoe je het perfecte deeg kunt maken. Zeker geen sinecure, die Italiaanse pizza.
Vrijwillig blogger
In 2011 en 2014 zijn mijn kinderen geboren. Ik stopte toen met werken voor 4 jaar en ging onbetaald bloggen. Ik begon met het recenseren van kookboeken voor Dit is Italië en het schrijven over de Romeinse cultuur voor Italië Uitgelicht.
Daarnaast begon ik met een blog in het Italiaans over mijn leven in Utrecht. Ik schreef over boeken, hardlopen, rondkomen met 300 euro boodschappenbudget per maand, over de natuur en over mijn stadsie Utrèg.
Ik kwam helemaal terecht in het wereldje van de Italiaanse bloggers. Zo leerde ik online allerlei Italianen kennen, waarvan ik er een paar ook in het echt zou gaan opzoeken in Florence. Ik ben ook in hun radioprogramma geweest (een lokaal Toscaans station) om te vertellen over een kookplatform waarbij ik verse pasta maakte voor mensen bij mij uit de buurt in Utrecht Overvecht.
Ik merkte dat, nu ik echt goed Italiaans kende, ik me beter en genuanceerder uit kon drukken en ook dat was een motivatie om bezig te blijven met het Italiaans. Het was mijn wens geweest om zo goed Italiaans te spreken dat er geen verwarring meer zou zijn bij mezelf, en het op hoog niveau bezig zijn met die taal heeft echt wel geholpen daarbij.
Di’ la tua: mijn eigen taalschool
In 2016 verhuisde ik met mijn gezin naar het platteland. In Utrecht had ik wel af en toe ook privélessen gegeven, maar in Schoonhoven had ik geen concurrentie van grote taalscholen in de stad, dus ik dacht: ik begin mijn eigen school met groepslessen.
Het eerste jaar had ik 10 leerlingen, genoeg voor een beginnersgroep en daarna elk jaar 10 leerlingen erbij. Dat groeide als kool. Het eerste jaar was dat nog 1 cursus in de week, maar na 4 jaar waren dat 4 avonden met totaal 7 groepen.
Omdat het wonen op het platteland mij heel veel rust gaf, besloot ik ook mij voor te gaan bereiden op het C2-examen. Ik nam contact op met Dora Gatti, een docente Italiaans in Amsterdam. Zij leidt ook docenten Italiaans op en had leservaring met vergevorderde niveaus.
Voor dit examen moest ik eigenlijk belachelijk veel moeilijke dingen doen
Zo moest ik me verdiepen in het lezen en schrijven van allerlei soorten formele half-juridische afhandelingen en allerlei zakelijk jargon. Voor het mondeling moest ik mijn mening geven over een politieke, culturele of ethische kwestie. De toon moest goed zijn, het vocabulaire en de grammatica moesten goed zijn en de stijl moest passend zijn.
Vooral toon en stijl zijn lastige dingen als buitenlander. Dus ik maakte ook lange woordenlijsten van verschillende soorten stijlen. Grammaticaal werd ik getoetst op voegwoorden als niettegenstaande, immers of desalniettemin (maar dan in het Italiaans).
Voor het schrijfonderdeel moest ik een brief schrijven naar de gemeente van Rome omdat ik schade aan mijn auto had door een gat in de weg. Het examen bestond uit 5 onderdelen en de meeste onderdelen duurden 1,5 uur. Dus ik was al ruim 6 uur bezig geweest met dat examen toen ik op het einde van de dag nog een scherp en correct mondeling moest produceren.
Dat examen was echt een uitputtingsslag en ik was ervan uitgegaan dat ik wel een onderdeel zou moeten herkansen, maar wonder boven wonder haalde ik het in één keer.
Het is leuk om moeilijke doelen te stellen
Het C2-examen was heel moeilijk en dat vind ik dus juist leuk. Niemand vroeg mij het te doen. Ik was al aan het werk aan docent, maar ik wilde graag dat papiertje en die moeilijke dingen kunnen. Het was de ultieme wraak op mijn eigen falen 10 jaar eerder.
Ik moest en zou bewijzen aan mezelf én aan anderen dat ik dit kon. Vanwege mijn psychosegevoeligheid heb ik echt wel moeten leren dat ik veel dingen niet kan, waaronder een financieel succesvolle carrière opbouwen. Vind ik nog steeds een bittere pil soms.
Maar wat me wel is gelukt is een carrière opbouwen als docent en als Italianist. Ik weet veel van de Romeinse en Italiaanse geschiedenis en heb veel boeken gelezen. Dat papiertje heb ik mooi wel binnen! Eat your heart out, inner critic!
In het volgende en laatste deel kun je lezen over mijn docentenexamen van de Universiteit van Siena, het DITALS.
Comments