Van A0 naar C2: de vaart der volkeren (deel 3)

Dit is het 3de deel van een 10-delige serie over hoe ik er 20 jaar over deed om gecertificeerd docent Italiaans te worden. In deel 2 kon je lezen hoe ik een A1-niveau verwierf door taaltrainingen in Amsterdam bij onder andere het Italiaans Cultureel Instituut. Deze blogpost gaat over het verwerven van het A2-niveau, waar je leert over de futuro, il condizionale, l’imperfetto, l’imperativo en meer.

Ik verhuisde in augustus met mijn spullen naar Italië. Ik ging op zoek naar een kamergenote, want de huurprijs van de kamer was 400 euro en in Italië is het vrij gangbaar om een kamer te delen met een huisgenote.

Tijdens de taalcursus van de universiteit voor buitenlandse studenten leerde ik een kordate Valenciaanse kennen die de kamer wel met mij wilde delen. Bij die cursus werd ik ingedeeld op een B1-niveau. Niet gek na een halfjaartje Italiaans studeren!

Ondertussen werd het Italiaans wel steeds moeilijker

Ik moest ineens langere stukken gaan produceren en hypothetische constructies in elkaar gaan zetten. Het schoot het niveau voorbij dat ik met Portugees in Brazilië en met Frans op de middelbare school had bereikt.

Toen haakte ik een beetje af. Ik bleef me wel onderdompelen in de taal met allerlei sociale contacten met Italiaanse vrienden. Maar dat stoppen met taalcursussen was toch een domme beslissing achteraf.

Ik had een tandje bij moeten zetten in plaats van moeten kiezen voor comfort in de situatie. Het is heel lastig om B1 te verwerven zonder taalstudie. De taalcursus B1 liep af op het einde van de zomer en ik ging niet verder met het Italiaans.

De geschiedenislessen begonnen, ik had me ingeschreven voor de Letteren-faculteit aan het departement Geschiedenis. Ik wilde iets gaan doen met eigentijdse geschiedenis en later gaan werken in de Internationale Samenwerking.

De lessen waren in prachtige gebouwen. Het was een ontzettend gave ervaring om daar te mogen studeren. Ik liet het me allemaal een beetje aanleunen. Veel colleges begreep ik maar voor de helft, maar ik vond dat geen probleem. Thuis had ik de tijd om dingen op te zoeken en mijn gemiste kennis bij te spijkeren.

Dat eerste jaar aan de Universiteit van Bologna was leuk

Ik had leuke vrienden gemaakt onder Italianen en ik trok er ook veel op uit. Ik mocht met een Italiaanse huisgenote mee naar haar ouderlijk huis in Bolzano, ging met een Nederlandse vriendin naar Florence en naar een Britse kennis die woonde aan het Gardameer.

Met mijn Spaanse huisgenote ging ik vrienden van haar opzoeken in Venetië, die in een huis woonden op Lido, het eiland dicht bij de stad. We bezochten de Biënnale en ik liep voor het eerst in mijn leven door die wonderlijke stad.

Ook dat zijn mooie herinneringen. In de weekends gingen we vaak naar de heuvels rondom Bologna. Een huisgenoot had een auto en zo raakte ik ook een beetje bekend in de omgeving van Bologna.

Bijbaantjes in Bologna

Ik had ook een vaste kruidenier. Die vroeg me op een dag of ik niet wilde werken in de panificio (bakkerij) van zijn collega die iemand zocht. Dat had ik moeten doen, maar in plaats daarvan kwam ik voor mijn bijbaantje terecht bij een ingenieur die er een vreselijk rommelige administratie op nahield waar ik orde in moest scheppen.

Dat was een rotklus. Ik was zelf al gewend te werken met Windows (het was 2001), maar hij had nog een MS DOS-systeem en zo’n zwart beeldscherm met groene letters. De hele ochtend zat ik dan achter die trage computer en in de pauze kreeg ik pasta met ragù met een enorme dosis zelfgebrouwen wijn erin. Een beetje tipsy van de ragù ging ik dan weer aan het werk voor de middagshift.

Ook werkte ik op de Fiera (de beurs) als hostess om geld bij te verdienen. Dat verdiende wel goed, maar je hoefde alleen maar leuk te lachen en verder niks te doen. Een soort levend visitekaartje van het bedrijf.

Na het eten moesten we dan mee met de werknemers naar een restaurant en daar hing een raar flirterig sfeertje dat mij niet aanstond. Ik was 20, die mannen waren in de 30 of 40 en achteraf gezien waren dat een hoop me-too’tjes op één avond.

Ik werd ook verliefd op een Italiaanse jongen

Maar dat was niet wederzijds en achteraf gezien een totaal verkeerde keuze. Als je kunt spreken over ‘kiezen’ als het om verliefdheid gaat. Het was nogal een zak, eigenlijk. Uiteindelijk belandde hij in bed met een vriendin.

Boos en verdrietig verliet ik Bologna in de zomer van 2002. In september kwam ik terug in Bologna, maar was alles veranderd. Over mijn 2de jaar in Bologna (en mijn 3de jaar in mijn reis om Italiaans te leren) lees je in de volgende aflevering.

Wordt vervolgd…