Lotje Lomme
Dit is het 4de deel van een 10-delige serie over hoe ik er 20 jaar over deed om gecertificeerd docent Italiaans te worden. In deel 3 kon je lezen hoe ik in Italië terechtkwam voor mijn studie en een A2-niveau verwierf. In deze blogpost lees je hoe ik daar een tijdje op bleef hangen en hoe dat zo kwam.
Waarschuwing vooraf: in deze column komen onderwerpen gerelateerd aan mentale problemen aan de orde.
Ik vond het echt vervelend dat ik na één jaar aan de universiteit slechts in zo’n 4 vakken examen had gedaan. Dat vond ik echt bedroevend weinig. Nú weet ik dat Italianen gemiddeld 4,9 jaar doen over de 3-jarige Bachelor. Dat is een stuk langer dan de gemiddelde Nederlander, volgens mij.
Dat zal te maken hebben met die prestatiedruk om tienen te halen, maar ook zit het systeem van toetsing heel anders in elkaar. In Nederland lees je een paar boeken, volg je lessen en schrijf je vooral papers. In Italië zijn alle examens mondeling waarbij je (bijvoorbeeld) alle jaartallen van de Punische oorlogen moet opnoemen. Dus je moet heel veel uit je hoofd leren. Dat kost naar mijn idee meer tijd.
Inhoudsopgave
- In Italië zijn zijn ze veel meer gericht op feiten
- Ik had mezelf wel wat meer credits mogen geven
- Ik was gestopt met de Italiaanse taalcursussen
- Op een avond lag ik ’s avonds in bed en hoorde mensen praten
- En ik schaamde me
- Ondertussen zakte ik voor een examen rechtsgeschiedenis
- In het voorjaar van 2003 ging ik een week terug naar Nederland
In Italië zijn zijn ze veel meer gericht op feiten
In Nederland mag je kennis op je eigen manier verwerken en er je eigen oordeel over vormen. De cijfers lopen van 18 (een voldoende, de Nederlandse 6) tot 30 (een Nederlandse 10). Anderzijds wordt in Italië wel makkelijker een 10 gegeven. In Nederland is me dat nooit gelukt, maar in Italië lukte het me voor een filosofievak, mét een taalgebrek.
Je kunt ook nog een 30 e lode halen, een tien met lof. Ik weet nog dat ik een keer thuis kwam met een 22 en dat mijn huisgenoot echt verontwaardigd was over mijn cijfer. Achteraf hoorde ik dat veel mensen lage cijfers weigeren en dan liever een andere keer terugkomen om hetzelfde examen nog een keer te doen om dan een 30 te halen.
Ik had mezelf wel wat meer credits mogen geven
Ik moest immers ook de taal leren. Maar ik legde heel veel druk op mezelf om meer tempo te maken met de studie in het 2de jaar. Ik ging me afsluiten thuis en dook helemaal in de boeken. Ik had beter in de bibliotheek kunnen gaan studeren. Dat probeerde ik wel af en toe, maar dan zat ik in mijn eentje en was ik niet op mijn gemak. Het leek alsof ik de enige was die alleen was. Dus bleef ik thuis.
Ik ging de woorden die ik niet kende in het Italiaans onderstrepen en opzoeken, de woorden in het Oud-Grieks voor mijn tentamen Griekse Geschiedenis onderstreepte ik ook. Dan zocht ik op wat dat in het Italiaans én in het Nederlands was. En ik markeerde wat belangrijk was voor de toets. Dit soort manieren van studeren was niet efficiënt en hier zou iedereen gek van worden.
Ik was gestopt met de Italiaanse taalcursussen
Een heel domme beslissing, achteraf. Ik dacht dat ik wel toekon met mijn halfbakken B1-niveau. Ik weet nu dat dat een fout is die veel mensen maken. Je blijft dan hangen op dat niveau, omdat je genoeg weet voor de meeste gesprekken. Toch kun je je dan nog niet genuanceerd uitdrukken. Mijn huisgenoten waren inmiddels allemaal uit huis getrokken en ik zat in een huis met nieuwe huisgenoten en stak er geen tijd in om ze te leren kennen.
Op een avond lag ik ’s avonds in bed en hoorde mensen praten
Ik probeerde te horen wat ze zeiden, maar het was een onsamenhangend geheel. Ik wist niet of ze in ons huis waren of dat ze buiten de poort stonden. Het was druk in mijn hoofd. De volgende dag had ik het er over met een huisgenote. Er was niemand langs geweest en er was niemand thuis geweest die avond.
Achteraf weet ik dat dat het begin was van mijn psychose. Stemmen in mijn hoofd. Maar toen voelde ik alleen een soort verwarring waar ik geen grip op kreeg. Als je psychotisch bent, is het niet zo dat je dat fulltime bent, het komt met vlagen en er kunnen dagen of weken tussen episodes zitten. Het was november 2011. Een vriendin uit Nederland kwam langs met een studiegenootje.
En ik schaamde me
Ik schaamde me omdat mijn studie door inefficiënt leren zo slecht ging en dat ik totaal geen sociaal leven meer over had. Ik kon ook heel lang nadenken over wat dingen betekenden. Ik had niet echt een goede relatie met mijn nieuwe huisgenoten. Ik was een nogal afgezonderd, stuurs type in die tijd en kon niet goed grip krijgen op mijn situatie. Ik had gewoon niet helder wat me dwars zat en waarom ik ongelukkig was en wat er nodig was om de situatie naar mijn hand te zetten.
Ik heb dat wel een keer geventileerd naar een huisgenote, maar omdat ik geen relatie met haar had opgebouwd, had zij helemaal geen geduld met mijn verdriet. Volgens haar moest ik gewoon mezelf wat socialer opstellen. Ook verweten ze me dat ik slecht Italiaans sprak. Hadden ze gelijk in. Maar het lukte me niet om dat te begrijpen en ernaar te handelen. En ik ging me alleen maar slechter voelen. Ik had geen heimwee naar Nederland, ik was alleen vastberaden om die examens te halen. Daar was ik helemaal op gefocust.
Ondertussen zakte ik voor een examen rechtsgeschiedenis
Ik had de lessen niet bijgewoond en wist niet dat ik daardoor een extra boek had moeten lezen. Dat examen was ook zenuwslopend. Om het te doen moest je je intekenen op een papieren lijst op de gang en op de dag zelf moest je dan maar wachten wanneer je naar binnen werd geroepen en aan de beurt was.
Ik stond ergens op het einde van de lijst, dus ik kwam aan het einde van de dag terug. Maar ik werd pas na 2 uur wachten binnengeroepen waar toen doorgedraaide professoren zaten die al de hele dag mondelingen hadden gedraaid met studenten en geïrriteerd waren door l’olandese die niet op was komen dagen tijdens hun lessen en de regels van het spel niet kende.
Mijn huisgenoten probeerde wel af en toe mij uit huis te krijgen en samen iets sociaals te doen, maar ik was helemaal onzeker over mijn functioneren en durfde niks meer te zeggen. Ik werd me hyperbewust van mezelf. Op een gegeven moment zijn die huisgenoten uit frustratie gestopt om tijd in mij te steken. Zo leuk was het toen niet om met zo iemand als mij om te gaan.
In het voorjaar van 2003 ging ik een week terug naar Nederland
Ik had nog steeds niet door dat ik meer moest ontspannen, dat ik de studie van het Italiaans weer moest oppakken en dat ik meer sociale dingen moest doen. Bij een sportclub gaan of zo, uitgaan met andere mensen. Mijn vader werkte in de psychiatrie en zorgde ervoor dat ik een psycholoog sprak. Volgens die psycholoog moest ik naar een psychiater. Maar ik besloot om weer terug te gaan naar Italië.
Comments