Van A0 naar C2: stage in Rome en weer wonen bij mijn ouders (deel 6)

Dit is het 6de deel van een 10-delige serie over hoe ik er 20 jaar over deed om gecertificeerd docent Italiaans te worden. In deel 5 kon je lezen hoe ik ondanks het feit dat ik 2 jaar in Italië had gewoond, terug in Nederland zakte voor mijn B1-examen omdat ik de conjunctief niet begreep.

Waarschuwing vooraf: in deze column komen onderwerpen gerelateerd aan mentale problemen aan de orde.

Ik was in de zomer van 2004 een week of 4 in Valencia geweest bij een kamergenoot uit mijn tijd in Bologna. Dat ging goed en was erg leuk. Ook had ik Barcelona aangedaan, waar ik iemand kende.

In Barcelona praatte ik gewoon Italiaans

Dat wordt er goed begrepen en mensen antwoorden dan in het Spaans of Catalaans, wat ik dan ook weer begreep. Wel was het duidelijk dat mijn psychosegevoeligheid blijvend was. Op reis bleef ik gevoelig voor bepaalde vreemde associaties.

Terug in Utrecht verhuisde ik naar een leuk huis met idem huisgenote in Zuilen. Daar woonde ik ook een jaar. Dat jaar was ik supergefocust op mijn studie en haalde zo’n 90 studiepunten, waaronder (alsnog) die voor mijn B1-examen voor het Italiaans. Terwijl ik bezig was met de cursus voor B1 heb ik ook nog meegedaan met een kennisquiz voor studenten Italiaans van de faculteit over de Italiaanse cultuur. Die won ik met een vraag over Gino Paoli en ik ging naar huis met een fles Italiaanse wijn en een gestreeld ego. 

Daarnaast deed ik alleen vakken over de oudheid

Daar heb ik een specialisatie in. Soms ben ik gewoon zo in mijn hyperfocus, dan ga ik maar door. Maar ik had er toen wel sociale contacten naast en was niet meer zo onzeker en afgezonderd. Dat voorjaar besloot ik dat ik terug naar Italië wilde om een stage te gaan doen. Ik sprak immers goed Italiaans en die psychoses had ik wel verwerkt. Dat zou vast niet verkeerd gaan, dacht ik. De overmoed had ik nog niet afgeleerd. Hybris, noemden ze dat in de oudheid. Een klassieke zonde.

Ik regelde vanachter mijn computer een stageplaats bij Andiamo Services

Andiamo is een Nederlands reisbureau in Italië. Ik zou daar reizen moeten gaan organiseren en om credits te halen voor mijn studie van de Universiteit van Utrecht zou ik onderzoek doen naar de overgang van heidens naar christelijk Rome bij de bibliotheken in de stad.

Toen ik in Rome aankwam, voelde ik me echter direct onveilig. Mijn kamer was in een buitenwijk aan de rand van de stad. Er waren geen voetpaden, ik had geen auto en moest over drukke autowegen lopen om naar het metrostation te komen.

Het appartement, dat ik met twee Poolse meiden, een Ecuadoriaanse en een Calabrese deelde, lag achter de laatste metrohalte Anagnina. Mijn stage zou eind augustus beginnen dus ondertussen had ik de tijd om de stad te verkennen.

Ik nam de tijd om zoveel mogelijk van Romeins Rome te zien

Ik bezocht Tivoli, de Villa van Hadrianus, Cerveteri (de Etruskische necropolis), het Etruskische museum in Villa Giulia, Ostia en de Romeinse haven daar, alle 4 de locaties van het Museo Nazionale Romano, Palazzo Altemps, de necropolissen aan de Via Appia, de Lateraanse kerk en de catacomben van Sant’Agnese. Ik bezocht pleinen en bibliotheken. Ik zat zeker niet stil, maar raakte langzaam maar zeker weer psychotisch.

In een boekhandel in een Centro Commerciale kocht ik twee anthologieën van Seneca. La serenità en L’arte di vivere. Die staan nog in mijn boekenkast. Seneca vind ik een fijne schrijver, maar het was moeilijk voor me om me stoïcijns op te stellen ten opzichte van de storm in mijn hoofd.

Ik moest mijn stage stopzetten en terugkeren naar Nederland

Mijn medicatie werd verhoogd en ik trok weer in bij mijn ouders in mijn oude slaapkamer. Ik was 24 en vierde het oudjaar van 2005-2006 met de vrienden van mijn ouders. Weer was ik te koppig om niets te doen en mezelf een beetje rust te gunnen, dus ik schreef me in voor allerlei literatuurvakken die ik op afstand kon doen, zonder les te hoeven volgen.

Bij een van die examens raakte ik aan de praat met de docent. Ik volgde bij hem een literatuurvak over het Italiaanse fascisme en vertelde hem dat ik 2 jaar in Italië had gewoond.

Hij vroeg me waarom ik was weggegaan uit Italië

Ik zei maar dat ik ziek was geworden. Ik denk dat hij aan een verkoudheid dacht, want hij begon heel hard te lachen. Mensen kunnen geen begrip voor je tonen als ze niet weten wat er echt aan de hand is. In het voorjaar van 2006 ging ik weer in Utrecht wonen en maakte mijn bachelor af. Mijn bachelorscriptie ging over het begin van het christendom en de invloed van Joodse religie en Griekse filosofie daarop. Tussen mijn psychose door was ik toch maar mooi binnen 2 jaar afgestudeerd voor mijn bachelor.  

Ik had vakken gevolgd over onder andere antiek Sicilië en de Romeinse literatuur

Het was interessant geweest, maar wat doe je met die theoretische kennis over de oudheid op de arbeidsmarkt? Van mijn oorspronkelijke plan om met mijn kennis van talen en contemporaine politieke geschiedenis in de Internationale Samenwerking te gaan werken was weinig terechtgekomen.

Ik was de afgelopen 2 jaar gefocust geweest op het zo snel mogelijk binnen halen van willekeurig wat voor diploma. Mijn idee was namelijk dat ik heel oud was en dat ik haast moest maken. Ik had mijn ouders al een aardige duit gekost door alle vertragingen.

Ik besloot een overgangsprogramma te volgen zodat ik in september 2006 kon beginnen met de master van de Lerarenopleiding Geschiedenis. Life is what happens to you while you’re busy making other plans.

De volgende keer kun je lezen hoe de studie van het Italiaans me toch heel veel plezier ook gaf in moeilijke tijden, waardoor ik het B2-niveau haalde.

Wordt vervolgd…