Van A0 naar C2: van bloggen tot lesgeven (deel 8)

Dit is het 8ste deel van een 10-delige serie over hoe ik er 20 jaar over deed om gecertificeerd docent Italiaans te worden. In deel 7 kon je lezen hoe ik mijn kennis van het Italiaans verdiepte op B2-niveau in Utrecht en mijn onderwijsbul haalde voor geschiedenis. In dit blog gaat het over het C1-niveau. Daarmee mag je lesgeven, vertalen en tolken en spreek je vloeiend en correct Italiaans.

Waarschuwing vooraf: in deze column komen onderwerpen gerelateerd aan mentale problemen aan de orde.

In 2008 studeerde ik af en ging ik aan het werk als docent Italiaans aan de Volksuniversiteit in Gouda en als docent geschiedenis op een middelbare school. Ik vond het erg leuk om les te geven en het doceren van het Italiaans bij volwassenen ging me een stuk makkelijker af dan het werken met pubers op een middelbare school.

In de zomer van 2008 startte ik ook met een blog over Italië

Dit blog heb ik tot 2014 gehad en hier schreef ik stukjes over boeken, de Italiaanse politiek en culturele verschillen, in het Nederlands. Hierdoor kwam ik in contact met andere Italofielen, Italianen in Nederland of Nederlandse expats in Italië. De stukjes waren vaak maar kort en niet zo professioneel en uitgebreid als ik ze later zou schrijven, maar het was een leuke kennismaking met het internet en de mogelijkheden van het bloggen.

Società Dante Alighieri: mijn eerste professionele opdracht!

Toen ik afstudeerde in 2008 had een docente Italiaans van de universiteit me gevraagd 2 lezingen te geven voor de Dante Alighieri-vereniging in Utrecht. Het was interessant dat ik de kennis van het Italiaans kon koppelen aan de Italiaanse maatschappij en de geschiedenis door mijn geschiedenisstudie.

Ik gaf toen een lezing over Romeins populisme en vergeleek Caesar met Berlusconi, die toen aan de macht was. De andere lezing ging over Romeinse vrouwen. Het was de eerste keer dat ik werd betaald voor mijn Italië-kennis en daar was ik echt verguld mee.

Ik kreeg ook nog het verzoek van andere Dante afdelingen om die lezingen daar ook te geven, maar dan zou ik het hele land door moeten trekken en ik werkte al op 2 scholen. Dat was te veel voor me.

Keuzevak Italiaans voor vwo 4

Op de middelbare school waar ik werkte werden voor de vwo 4-leerlingen keuzevakken georganiseerd. Elke docent met een hobby of kwaliteit kon hier een halfjaar les in geven. Er was ook een tekendocent die Russische les gaf.

Ik besloot daar Italiaans te gaan geven en ik liet leerlingen bloggen over Italië op een weblog dat ik voor hen opende op wordpress.com. Sommigen vonden dat erg leuk. In een halfjaar kun je met één uurtje in de week niet veel leren qua Italiaans, maar een kennismaking met een vreemde taal en cultuur kan ook leuk zijn zonder heel diep te gaan.

Ik merkte ook dat ik het doceren van een taal veel makkelijker vond dan het doceren van geschiedenis. Bij een taal doceer je regels en toepassen daarvan, terwijl je bij geschiedenis allerlei nuances over moet brengen en een manier van denken. Waarvan ik twijfelde of ik die zelf wel had.

Voor het onderwijzen van geschiedenis moet je altijd een Groot Verhaal hebben waar je in gelooft. Mijn geloof ging nog alle kanten op en door de psychoses en mijn karakter had ik niet heel veel zekerheden in mijn leven.

Terug naar Rome

In het voorjaar van 2010 ging ik met mijn ouders en mijn vriend op vakantie voor een week naar Rome. Het was de eerste keer sinds 2005 dat ik terugging naar Italië. Het was een positieve ervaring. Ik kon mijn ouders en mijn vriend echt een beetje de stad laten zien waar ik in 2005 toch vertrouwd mee was geraakt.

We zaten toen in een fijn hotel in het centrum van de stad vlak bij de Lateraanse Kerk en met mijn familie en vriend om me heen voelde ik me veilig en had ik geen last van mijn psychosegevoeligheid.

Interculturele communicatie

Terwijl ik op twee scholen werkte, vond ik ook nog de tijd om een vak te volgen aan de Hogeschool voor Tolken en Vertalen. Ik heb toen ook geïnformeerd of het mogelijk was om daar versneld mijn bul te halen, maar dat viel toch tegen. Dat zou me alsnog veel tijd kosten, dus in plaats daarvan koos ik ervoor om me weer in te schrijven als contractstudent en één vak te volgen over Interculturele Communicatie.

Ik schreef daarvoor een paper over feminisme in Nederland en Italië en de verschillen daartussen. Daarvoor deed ik onderzoek naar fora op internet en zo leerde ik online Giulia Blasi kennen, die ik in 2012 zou interviewen voor een artikel. Giulia Blasi is vandaag de dag een bekende Italiaanse feministe die veel spreekt en zichtbaar is in de media over dit onderwerp.

De maffia achter me aan

In 2010 stopte ik met het lesgeven aan een middelbare school en ging ik bij een kantoorboekhandel werken als verkoopmedewerker. Het werken op 2 scholen was uiteindelijk toch wat te veel voor me. Met name het werk op een middelbare school had toch nog geleid tot oprispingen van mijn psychosegevoeligheid. Zo heb ik een keer gedacht dat de Italiaanse maffia achter me aan zat. Een klassieke waan.

Het was voor mij dus beter om het nog rustiger aan te gaan doen. Nadat ik was gestopt met reizen, moest ik ook professioneel een stapje terug doen, ten behoeve van mijn mentale gezondheid. Tijdens mijn nieuwe baan in de kantoorboekhandel heb ik nog Italiaanse C1 gedaan, als contractonderwijsstudent.

Studeren is me altijd gelukt, ondanks mijn psychische problemen. Ik heb daar gewoon minder stress van dan van werk. Op C1-niveau wordt het Italiaans echt ingewikkeld. Je leert bij C1 over vertalen of een betoog, essay of wetenschappelijk paper te schrijven in het Italiaans en over bepaalde stijlfiguren.  

Italiaans leren heeft me lange tijd op de been gehouden

Het werkte als een soort bliksemafleider voor mijn psychische problemen. Het was iets waarin ik een succes behaalde als ik weer een cursus afrondde. Tegelijkertijd gaf het me heel veel voldoening om alsnog datgene te doen (met vertraging) waarvoor ik in 2001 naar Italië was vertrokken en wat in 2003 was uitgelopen in een mislukking. De aanhouder wint.

Na al die tijd en moeite merk je ook dat het Italiaans onderdeel van je leven wordt

Toen ik in Italië woonde, dacht ik soms ook in het Italiaans. Dat had ik niet meer gehad sinds ik was teruggekeerd naar Nederland, maar de Italiaanse cultuur is ook onderdeel geworden van wie ik ben. Ik ben met Italië verbonden, tegen wil en dank. Soms de manier van denken, een bepaalde invalshoek. Je maakt je de cultuur eigen en er is een deel van je persoonlijkheid dat Italiaans is geworden.

Ik ben geen Italiaanse, zal altijd l’olandese blijven, maar ik voel me door de taal ook verbonden. En verbinding kunnen leggen met anderen is heel waardevol. Dat is waar ik gelukkig van word in mijn leven.

En dat ik die band heb met een ander land, naast de band met mijn eigen land, voelt heel goed. Het zorgt ervoor dat ik soms het gevoel heb dat ik deel uit maak van iets groters dan mijn ik, dan mijn stad waar ik woon, dan Nederland. Ook daar word ik gelukkig van.

Wordt vervolgd…