4 maanden en 12 dagen lang heb ik me afgevraagd hoe het zou zijn om het Piazza del Popolo op te komen na die lange tocht. Maar je kunt je er geen voorstelling van maken want het gaat altijd anders dan je hebt kunnen bedenken.
Ik vertrok vanmorgen op slechts anderhalf uur lopen van het Piazza del Popolo. Doordat de weersvoorspellingen steeds dreigender werden, besloot ik gisterochtend toch maar niet in La Storta te blijven wat officieel de laatste overnachtingsplaats is van de Via Francigena, maar om toch maar een beetje dichter naar het doel toe te wandelen. Ik was bang dat ik vanmorgen anders misschien door onweer zou moeten lopen.
Dus was ik gisteren al door de noordelijke buitenwijken van Rome getrokken en besloot ik voor de Ponte Milvio een hotel te zoeken. Ik vond hotel Farnesina, boven m’n budget, maar goed: het was de laatste avond.
Ik ben ook lekker uit eten gegaan om deze laatste avond van mijn tocht even met mezelf te vieren. Om 18 uur een bericht van vriend Ben dat het clubje vrienden uit Nederland goed in Rome was aangekomen.
Vannacht heb ik geen oog dichtgedaan. Ik slaap heel slecht en dat komt, denk ik, omdat mijn hele hoofd vol indrukken zit en die hersenen ’s nachts op volle toeren blijven werken. Om 7 uur opgestaan, gedoucht, rugzak gepakt en in het hotel gaan ontbijten.
Afgesproken met Andrea dat ik om half 9 zou vertrekken. Ik kreeg op dat moment een sms’je van vriend Ben dat ze al op het Piazza del Popolo stonden. Zij waren nog steeds in de veronderstelling dat ik vanmorgen om 6 uur vanaf La Storta was vertrokken en ik had ze op het hart gedrukt er op tijd te zijn. Want 15 kilometer loop je zo in 3 uur weg.
Niet huilen
Ik had ze niet laten weten dat ik inmiddels op ruim een uur afstand van het einddoel zat. Voor de aankomsttijd maakte het toch niet veel uit. Om half 9 op mijn gemak de Ponte Milvio overgestoken en de Via Flaminia opgegaan. Rustig gelopen en toch al veel eerder dan ik had verwacht, zag ik de poort van de Piazza del Popolo opdoemen. Ik stuurde Andrea en Ben een berichtje dat ik eraan kwam.
En daar was dan het langverbeide moment dat ik onder de poort door liep met mijn stokken. En daar zag ik een heel welkomscomité op een rijtje staan, want ze waren inmiddels goed geinstrueerd door Andrea voor het fotomoment. Fantastisch natuurlijk, om ze daar allemaal te zien staan.
Ik kreeg bloemen en een fles champagne van het Journaal, Maud heeft een prachtig ‘Inekelooptnaarrome-T-shirt’ voor me laten maken, ik werd helemaal platgezoend en… ik moest voor de verandering eens een keer niet huilen.
We gingen meteen naar café Rosati, een roemrucht café op het plein, waar ik voor zo’n beetje het voltallige personeel mijn verhaal moest vertellen. Ik voel me vreemd. Blij, opgewonden maar ook moe. We hebben er uitgebreid koffiegedronken en vanavond gaan we met zijn allen naar het restaurant waar ik gisteravond al heb gegeten, omdat er weinig andere goede restaurants open zijn.
Verlangen naar mijn eigen bed
Rome is verlaten door de Romeinen en in bezit genomen door de toeristen en door ons. Het regende even maar nu doet de zon de natte straten flonkeren. In het hotel werd ik ook zeer hartelijk verwelkomd.
De receptioniste bracht me naar mijn kamer, speciaal voor mij alleen een mooie tweepersoonskamer, maar met een claustrofobische muur pal voor m’n raam, ik vond het vervelend maar heb toch meteen een andere kamer gevraagd.
‘Hoe is het mogelijk,’ zei de receptioniste. ‘Helemaal over de grote Sint Bernhardpas hier naartoe gelopen en in een kamer met een muur voor het raam durft ze niet te slapen.’ Toch een andere kamer gekregen, de laatste voordat ik weer in mijn eigen bedje lig.
Doel bereikt
Inmiddels ben ik alweer bijna een week in Rome. De vrienden zijn naar huis en ik neem vanmiddag de trein naar Parijs en vervolgens de Thalys naar Amsterdam. Morgenmiddag zie ik de Bijlmer en Amsterdam-Zuidoost alweer aan me voorbij trekken. Dat zal wel ontnuchterend werken na het decor van pijnbomen, piazza’s, heuvels en kerken, waaraan ik gewend ben geraakt.
Het zal nog wel even duren voordat de rust in mijn leven is weergekeerd. Gistermiddag, terwijl ik heel Trastevere doorkruiste op zoek naar leuke cadeautjes voor het thuisfront, belde Harrie opeens. ‘Bel je voor de gezelligheid of wilde je me iets vragen?’ vroeg ik hem.
Hij vertelde dat hij bestormd werd door mensen die wilden weten wanneer ik weer in het land was en of ze me ergens konden zien. Hij stelde toen voor dat ik zaterdagmiddag naar de Jonge Haan zou komen om mensen te begroeten en over mijn reis te vertellen. Ik vond het meteen een goed idee, want hoe moet dat straks op mijn eerste werkdag, dan kan ik toch ook moeilijk de hele dag gaan zitten vertellen. Dus ik ben benieuwd en zie uit naar zaterdagmiddag.
Het doorlopend weer met mensen optrekken, zoals de afgelopen week, was heel gezellig en ook meteen weer heel vermoeiend. Toen ze weg waren hoefde ik meteen even 24 uur niemand te zien en heb ik lekker Nederlandse bladen op bed liggen lezen.
Gisteravond ben ik met Andrea uit eten geweest, in het Ghetto, dat was erg gezellig. Die buurt wordt steeds leuker, vol kleine pleintjes en koshere restaurants. Rome is fantastisch, maar toch kijk ik er ook weer naar uit om in mijn tuintje ter grootte van een postzegel te zitten en alleen af en toe wat kinderstemmen of één langsrijdende auto te horen.
Wat heeft het met je gedaan?
Natuurlijk krijg ik van iedereen nu vragen als: en, wat heeft het met je gedaan? Hoe voel je je nou ? Ik denk dat ik daar pas op termijn iets zinnigs over kan zeggen. Ik heb op dit moment zo veel indrukken te verwerken dat ik ’s nachts nauwelijks een oog dichtdoe. Waar was ik vorige week op deze tijd ook alweer? Gisteren heb ik bijna 30 kaarten verstuurd aan mensen die ik onderweg ben tegengekomen en die mij allemaal gevraagd hebben: stuur een kaartje als je er bent.
Al die gezichten en gesprekken passeerden weer de revue. O ja, Yolanda uit Cully, van haar kreeg ik een roos op mijn kamer, Anais en Benoit uit Saint Gorgon Main, daar heb ik nog geslapen. Annabella Polli, de ‘godsdienstwaanzinnige’. Thierry en Marie Jeanne bij wie ik nog zo gezellig heb geluncht. Ik denk dat ik een hele tijd nodig heb om alles te laten bezinken. Je doet tijdens zo’n tocht zo veel verschillende indrukken op dat als je op zeker moment bedenkt waar je 3 dagen geleden ook alweer was, dat alweer 3 weken geleden lijkt te zijn.
Ik heb veel verhalen gehoord, mensen vertellen veel aan onbekenden. Je hebt allemaal korte ontmoetingen maar daarin heb je soms een intens contact met iemand. Wat te denken van de eigenaresse van een café in Zwitserland, die net de dag daarvoor haar man had begraven. ‘Ik ga door,’ zei ze dapper. ‘Ik ga niet bij de pakken neerzitten.’ En ondertussen liepen de tranen haar over de wangen.
En zo heb ik veel dramatische verhalen gehoord. En al die mensen met hun verhalen hebben natuurlijk invloed op de manier hoe je zelf in het leven staat. Het is één grote les die je herkauwt en herkauwt totdat het allemaal verwerkt is. En misschien… ben ik dan een beetje wijzer geworden.
Ik ben een gelukkig mens
Wat ik tijdens de reis al wel vrij snel had, was een enorme herwaardering van mijn eigen leven. Ik dacht over mijn leventje na en kon er alleen maar enorm naar terug verlangen. Mijn leuke enerverende baan, mijn huisje, mijn familie en vrienden. Ik ben een gelukkig mens. Ik heb me voorgenomen dat ik voorlopig geen veranderingen in mijn leven wil, maar rust, wat bewuster leven en overal wat meer van genieten. Niet meer zo rennen. Ik ben benieuwd wat daarvan terechtkomt.
Natuurlijk vragen ook veel mensen of de reis mij verder heeft gebracht in de verwerking van mijn verdriet om Cor. ‘Heb je het al een plekje kunnen geven?’ Hoewel goed bedoeld, kan ik die uitdrukking inmiddels niet meer horen. Ik heb nog steeds veel verdriet om Cor, maar het belangrijkste is dat ik mijn innerlijke rust hervonden heb. Daarin ben ik echt een heel stuk verder gekomen. Het verdriet blijft, ik zal hem altijd blijven missen, maar ik ben ook aan hem verplicht weer iets moois van mijn leven te maken. Hij zou het verschrikkelijk vinden als ik nog jaren als een treugwilg door het leven zou gaan. Nee, ik ga er weer iets van maken!
En dan tenslotte: mis ik het lopen? Eerlijk gezegd niet. Ik mis alleen de kick die je krijgt als je na 5, 6 uur ergens uitgeput aankomt en dan een leuk hotelletje vindt. Daar dan bezweet in een stoel zakken en een ijskoud pilsje drinken, dat was iedere dag weer een euforisch moment. Daar zal ik nu iets op moeten verzinnen.
EINDE.
Ineke loopt naar Rome: het boek
Heb je genoten van deze columns? Dan is het boekje ‘Ineke loopt naar Rome’ met alle belevenissen tijdens haar pelgrimstocht echt wat voor jou. Om zelf door te bladeren en je te laten inspireren of om cadeau te geven. Of omdat je het doel van Ineke gewoon een warm hart toedraagt. Het boekje is niet meer leverbaar via bol.com, maar nog wel rechtstreeks bij Ineke te bestellen. Het kost € 12,95 en de opbrengst is voor het Parkinson Fonds. Je kunt Ineke een mailtje sturen als je het wilt kopen.
Ineke Spoorenberg is journalist. Ze werkte 21 jaar als redacteur voor het NOS Journaal met als specialisme Italië. Na de dood van haar partner maakte ze in 2010 een voettocht naar Rome, het jaar daarop kwam een boekje over haar tocht uit, getiteld: Ineke loopt naar Rome. In 2012 kwam een einde aan haar carrière bij de NOS. Het jaar daarop lanceerde ze de website Met Ineke In Italië waarop ze schrijft over minder bekende maar zeker zo interessante plaatsen in Italië.
Alleen met advertenties kunnen we deze site in de lucht houden. Wil je je Adblocker uitzetten of deze website aan je witte lijst toevoegen?
Enorm bedankt voor je steun.
Team Dit is Italië
Ineke Spoorenberg
Comments