Column: vrijwilligerswerk in Italië

In een van mijn vorige columns schreef ik al dat het zoeken van een baan in Italië geen gemakkelijke opgave is. Je zou denken dat het vinden van vrijwilligerswerk in Italië iets makkelijker is, het bedrijf heeft er toch alleen maar voordeel van? Helaas, ook dat is dus een vergissing.

Het dierenasiel

Wie heeft al die wetten en ideeën bedacht, dat ik zelfs als ik poep wil scheppen in een asiel een 8 uur durende cursus ‘veiligheid op de werkvloer’ moet volgen? En het mooie is dat niemand weet waar die cursus dan gevolgd kan worden, laat staan wat de prijs is.

De mevrouw van het asiel had geen idee, omdat het een nieuwe regel was. Misschien bij de Enaip (een stichting die helpt met het opleiden van mensen voor bedrijven en verenigingen)? Toen ik daar ging informeren bleken er wel 10 verschillende cursussen te bestaan voor veiligheid op de werkvloer en de helft ervan duurde acht uur. Tja, ik had toch echt wat preciezere informatie nodig. Graag of niet, hè!

Rode Kruis

Gelukkig zijn er ook nog het Rode Kruis en meer van dat soort instanties. Bij het Rode Kruis heb je ook voor elk type vrijwilligerswerk een certificaat nodig. Bedenk wel even vóór oktober dat je mee wilt doen, want de cursus wordt één keer per jaar aangeboden en duurt ongeveer van oktober tot april. Als je in december iets zoekt heb je dus pech. Gelukkig zijn connecties in Italië altijd handig. Zo kwam ik erachter dat er wel 3 verschillende ‘Rode Kruizen’ zijn!

Vrijwillige ambulancedienst

Bij de vrijwillige ambulancedienst in de buurt bleek naast helpen op de ambulance nog een andere vorm van hulpverlening te bestaan. De stichting heeft behalve verschillende ambulances ook 2 personenauto’s ter beschikking. De vrijwilligers op de ambulance ‘werken’ voor het alarmnummer 118.

De vrijwilligers met auto’s rijden patiënten heen en weer van huis naar het ziekenhuis en omgekeerd. Deze service is er speciaal voor mensen die het zelf niet kunnen betalen om elke dag naar het ziekenhuis te rijden of oudere mensen die niemand hebben die hen helpt.

Er zijn verschillende instanties waar je je aan kunt melden, de Nationale Organisatie voor Publieke Assistentie (A.N.P.A.S.) is slechts de uitvoerende tak. Behalve een rijbewijs heb je niets nodig voor de autoservice. Na inschrijving en een meekijkochtend kreeg ik mijn uniform en mocht ik alleen op pad!

Eind goed, al goed

Ik breng en haal elke donderdag een jongen met het syndroom van Down naar school. Als ik hem naar school heb gebracht, breng ik een ander jongetje naar de logopedist. Dan wacht ik tot hij klaar is en breng ik hem vervolgens naar school.

Tijdens het wachten kwam er een man naar me toe met de vraag: ‘mevrouw, waar kan ik bloed laten prikken?’. Blijkbaar weten de Italianen zelf ook regelmatig niet hoe de vork in de steel zit… Ik werk hier niet en heb geen idee, denk ik dan. Dit is ook mijn eerste keer in dit ziekenhuis. Maar ik heb hem toch op weg kunnen helpen.

Dan rijd ik terug naar de vestiging en vul ik (hoe kan het ook anders) een hele trits formulieren in. Wie ik heb gereden, waarheen, waarom, hoeveel kilometer, welke route, enzovoorts. Volgende week haal ik ook een blinde mevrouw van haar werk.

Ik ben blij met mijn vrijwilligerswerk in Italië. Het is heel divers en het geeft zeker voldoening!