Column: waarom Italianen geen kinderen willen

Ik ben 34 en heb 2 kinderen. Ik heb 6 Italiaanse vrienden van mijn leeftijd, geen van hen heeft kinderen. Toeval? Nee, niet helemaal. In Italië is er een cultuur waarin men denkt dat kinderen je je vrijheid en levensplezier afnemen en dat inwisselen voor een leven van verplichtingen en vermoeidheid. Dat klopt overigens. Behalve van dat levensplezier. Dat is niet helemaal waar.

Kinderen zijn ook leuk, het is alsof ze maar de helft van het verhaal zien. Kinderen zorgen ook voor plezier en geluk, nieuwe levenswijsheden (of andere). Maar Italië heeft een van de laagste geboortecijfers van Europa. Als mensen kinderen nemen is het er vaak maar één.

Ik las onlangs het blog van professor Giovanna Cosenza. Zij geeft les aan de universiteit van Bologna in de semiotiek. Ze was een studente van de wereldberoemde schrijver Umberto Eco en is nu zelf professor. Ze schrijft goed en geeft de ruimte aan allerlei dingen die te maken hebben met het raakvlak tussen semiotiek en de maatschappij, maar ook schrijft ze allerlei verhalen over haar studenten.

Onlangs schreef ze over een student van haar die in Parijs op uitwisseling was en die haar schreef over kinderen in Frankrijk en kinderen in Italië. Deze student schreef heel leuk over dit onderwerp en bemerkte een ander verschil: ‘het lijkt wel alsof Franse kinderen rustig en beleefd zijn en Italiaanse kinderen onverdraaglijk en met overbezorgde ouders’.

Oké, nu begeef ik me op glad ijs. Dat zijn dingen die Italianen mogen zeggen over Italianen, maar Nederlanders niet.

Ook schreef hij: ‘het lijkt wel alsof we bang zijn voor kinderen’. Dat wil zeggen: voor de vrijheid die ontnomen zal worden!

Mag ik wel zeggen dat Italianen langer jong blijven? De mammoni, die thuis blijven wonen (ja, ik weet het, ze doen dat ook omdat er geen geld is om zelf een huis te huren of te kopen), de dertigers die nog altijd een uitgaansleven hebben waar je u tegen zegt, de spontaniteit in het denken, de speelsheid en de creativiteit van veel Italianen.

Nederlanders zijn serieuzer. Verantwoordelijker, wellicht saaier. Zij volgen het patroon. Als je groot bent neem je kinderen, zoals je ouders deden.

Wat zijn jouw eigen ervaringen met Italiaanse ouders en hun (kleine) kinderen?