Maarten van Eerd
Een Mariabeeld flankeert de poort die toegang geeft tot de binnenhof van de boerderij uit de 16de eeuw. De kunstbloemen eronder zijn een beetje verkleurd in de zon. Italiaanser kan het bijna niet. Zo dicht bij Verona breekt een waterig zonnetje door de mist die de Povlakte bedekt. Enthousiast haalt Jacob, 39, guitige ogen, baardje en een zachte G, ons binnen.
‘Dit deel is van ons,’ Hij wijst naar het lange gebouw aan de rechterkant. ‘De overkant wordt nog steeds bewoond door de familie die hier al eeuwen woont. De betonnen plaat in het midden was om het graan op te drogen.’ Even later zitten we in de tuin buiten de hof. Judah en Ezrah, hun zoons van 11 en 8, helpen Janneke de pannen naar buiten dragen. Twee poezen zitten op een lange tafel met banken naast het huis. Ze kijken wantrouwig naar onze hond die de omgeving verkent.
‘Daar houden we in de zomer onze pizza-avonden maar er komt nu nog geen zon.’ Janneke kijkt bijna verontschuldigend. Over de dijk achter het huis komen wandelaars en fietsers voorbij. Het is 50 meter naar de Adige, de rivier die ook door Verona loopt.
‘In de zomer is het hier veel mooier. Op de fiets ben je in 20 minuten in de stad en het is 2 uur naar het Gardameer.’
‘Maar meestal nemen we de auto dan is het maar een halfuur,’ Vult Janneke lachend aan.
Hoe het begon
‘We kenden Italië eigenlijk nauwelijks.’ Een Nederlandse vriendin die in Bergamo woont, vroeg Jacob of hij wilde spreken in de kerk daar. Hij moest er even over nadenken.
‘We hadden het beeld van Italië als een ontzettend katholiek land: de kerken, de kathedralen, de paus en de hele cultuur.’ Voor Jacob instemde, deden ze wat onderzoek. Tot hun verbazing bleek de ontkerkelijking in Italië gigantisch te zijn. ‘Iedereen noemt zich katholiek maar bijna niemand gaat naar de kerk. Wij vroegen ons af, hoe en waar al die mensen hun geloof dan wel beleefden.’
Hiervoor hadden Jacob en Janneke 8 jaar lang gebouwd aan hun cultuurcentrum in Breda. Een ontmoetingsplek voor de buurt en meer.
‘We zijn christenen en geloof is essentieel voor ons, maar de vorm vinden we minder belangrijk dan de beleving en de inhoud.’ Janneke vertelt over de gevluchte Syrische christenen die ze een huiskamer boden en over de activiteiten die ze ontwikkelden om de mensen in de buurt met elkaar en met God in gesprek te brengen.
Ze maakten er een vakantie van en genoten: van het land, het eten en van de onverwachte ontmoetingen en gastvrijheid.
‘Janneke kreeg pech met de auto en ik was in het appartement waar we logeerden. De buurman informeerde meteen waar Janneke was. Toen ze thuiskwam had hij de barbecue al aangestoken en moesten we meteen aanschuiven.’ Jacob schenkt mijn glas bij. In de verte zie ik de contouren van de Alpen. ‘De gesprekken gingen snel de diepte in. Dat hadden we al eerder gemerkt met Italianen en ook dit keer ging het al snel over God. Hij vertelde dat hij wel geloofde maar niet in de kerk. Dus deed hij er niets mee.’ Het voelde als een signaal en misschien waren ze ook wel aan een nieuwe uitdaging toe.
Weer thuis kregen de plannen steeds meer vorm. Gebed vormde de basis van hun zekerheid dat dit de juiste weg was. Ze besloten het land beter te leren kennen. Nadat Calabria was afgevallen (‘dat is wel heel ver weg’) en het Gardameer ook (‘wel erg toeristisch en we wilden ook juist dat contact met Italianen’) gingen ze in 2018 op zoek naar het pand om hun droom te verwezenlijken.
De Italiaanse droom
‘We hadden best wel veel eisen,’ Janneke schuift de borden opzij en leunt achterover. ‘We zochten een pand waar we zelf in konden wonen, waar 2 of 3 appartementen inpasten, dicht bij een stad voor de contacten en de scholen en vrij genoeg om lekker vakantie te kunnen vieren.’ Ze wilden zichzelf kunnen bedruipen met vakantieverhuur en vooral de mogelijkheid hebben een ontmoetingscentrum te worden waar gelovigen elkaar kunnen ontmoeten.
‘Een plek waar de gesprekken iets dieper gaan en ook andere onderwerpen dan het weer aan bod kunnen komen.’ Ze hadden al een bod op een ander pand uitgebracht. Het voldeed aan alle eisen maar toch…
‘We wilden dit huis al een tijd heel graag bekijken. Het trok aan ons. Maar de afspraken liepen steeds mis. Dus gingen we een keer stiekem kijken. Toen we daarboven op de dijk stonden zei Judah plotseling dat hij op die boerderij wel wilde wonen. Alleen wist hij niet dat dit het huis was waarvoor we hier waren.’ Ze zijn later alleen om dit pand te kunnen zien op en neer gereden naar Italië en ze waren meteen verkocht. De aankoop had natuurlijk nog wel wat voeten in de aarde.
‘We hebben een Nederlandse makelaar in de arm genomen om ons te helpen.’ De regelgeving en de taal waren hoge drempels bovendien wilden ze het hele pand en niet te veel betalen. Ze brachten een bod uit dat werd begroet met stilte.
‘2 maanden later werden we als uit het niets gebeld dat het aanvaard was. Het was een wondertje.’ Dat was eind 2019.
Inpakken en (nog niet) wegwezen
Hun huis in Nederland was verkocht, het voorlopig koopcontract in Italië getekend. Ze huurden een vakantiehuisje, handelden de laatste zaken af, de verhuiswagen was geregeld voor maart 2020.
‘Toen ging de wereld op slot en deze regio van Italië als eerste.’ Thuiszitten op een vakantiepark was dan misschien niet de ergste optie maar de verveling sloeg al snel toe. Ze hebben een ander huisje gekocht en zijn dat maar op gaan knappen.
‘Dat hebben we daarna goed van de hand kunnen doen, trouwens.’
Het was 15 juni, de dag dat de zwaarste reisbeperkingen werden opgeheven dat ze in de auto stapten en de sprong waagden.
‘We hebben eerst twee weken in een B&B gebivakkeerd.’ Het huis had jaren leeggestaan en behalve het achterstallig onderhoud was het zo vies dat ze er met de kinderen niet in konden trekken. Schoonmaken, spinnenwebben verwijderen, muren witten, toen kon de verhuiswagen leeg en bleek zelfs de wasmachine het in een keer te doen. Het was zomer, de zwaarste coronamaatregelen waren voorbij, ook al bleken ze later alleen maar opgeschort te zijn. Door de verkoop van hun huis en met steun van donateurs en medegelovigen, hadden ze de fondsen om te leven en te verbouwen. Hun nieuwe leven kon beginnen.
Integreren
Jacob stortte zich op de bouw van het eerste appartement en de broodnodige restauratiewerkzaamheden. Hij werd een goede bekende bij de Tecnomat en de Idilzia, de lokale bouwmarkten, en ook al was het vaak niet makkelijk afspraken te maken met vakmensen, met zijn ervaring in de bouw kwam hij een heel eind.
‘Het viel uiteindelijk niets tegen. Het lastigste was dat bijvoorbeeld de elektricien niet op kwam dagen. De werkzaamheden moeten door iemand gedaan worden die bevoegd is anders krijg je geen verklaring van abitabilitá, dat je er mag wonen. Uiteindelijk hebben we er een gevonden via onze architect. Dan merk je pas hoe belangrijk netwerken zijn in Italië.’
Gniffelend vertelt hij over zijn verrassing toen de elektricien en de loodgieter hem eerst het bedrag zonder btw gaven en daarna vroegen of hij misschien wél belasting wilde betalen? Janneke stortte zich op de administratie en de bureaucratie. ‘Ze is nu eenmaal veel makkelijker met talen.’
Het verkrijgen van de residenza, de inschrijving bij de gemeente, bleek moeilijker dan gedacht.
‘Zo goed was mijn Italiaans nu ook weer niet en de mevrouw achter het loket sprak nauwelijks Engels.’ Tegenstrijdige mededelingen, voorwaarden die niet te vervullen zijn, ze is eraan gewend geraakt. ‘Het heeft uiteindelijk maanden geduurd. We moesten een zorgverzekering maar die krijg je niet zonder residenza en vice versa en er zijn eisen over hoeveel cash je op de bank moet hebben als je geen vast inkomen hebt.’
Tijdens hun opsluiting in Nederland was ze al begonnen met thuisonderwijs en het plan was daar in Italië mee door te gaan. Daar speelde corona ook een rol in. Ze zijn ervan afgestapt, ook om de jongens meer met Italiaanse kinderen in contact te brengen. De zoektocht naar een school was niet gemakkelijk. Hun eerste keuze leek prima, tot een van de docenten bleek te slaan in de klas. De Rudolf Steinerschool waar ze uiteindelijk plek vonden bleek wel een schot in de roos.
‘De kinderen spreken prima Italiaans. Het is een wonder hoe snel dat gaat.’
De school bleek ook een fantastische manier om mensen te leren kennen en een netwerk op te bouwen.
Op zijn pootjes
In de zomer van 2021 leek alles een beetje op orde te zijn. Terwijl Jacob van het eerste appartement dat af was, naar de verbouwing van het hoekhuis ging, hieldt Janneke zich bezig met de PR, de boekingen en de reclame. Ze vonden een kerk in Verona waar ze zich thuisvoelen. Ze investeerden in het leren kennen van mensen en in het beter leren van de taal en ze ontvingen de eerste gasten. Eigenlijk waren ze de hele zomer vol.
‘En we begonnen met onze pizza-avonden. De eerste stap naar het creëren van een community, een gemeenschap.’ De oven werd aangestoken, een fles wijn opengetrokken en aan de lange tafel voerden ze gesprekken met iedereen die erbij wilde zijn. ‘Het is gewoon heel gezellig, toch gaan de gesprekken vaak heel snel over belangrijke zaken en over geloven. Misschien omdat wij iets meer doorvragen en zo open zijn over onze eigen geloofsbeleving.’
Ze bouwen aan een kinderboerderij en de moestuin en het volgende appartement staat in de steigers. Project geslaagd?
3 tips van Jacob en Janneke om jouw emigratie naar Italië tot een succes te maken
- Als je een huis koopt en wilt gaan verbouwen vraag dan je architect of geometra de kleren van het lijf. Wat kan er wel en wat niet? Hoe kan het wel en laat je invoeren in alle regelgeving.
- Leer die taal! Het is droog en moeilijk als je nog in Nederland bent maar daarna kom je er een hele tijd niet aan toe. Doe een stoomcursus en bij voorkeur in Italië zelf.
- Heb je kinderen, zorg dan dat je al weet op welke school jij ze wilt hebben en of ze daar ook terecht kunnen.
Casa della Vita (Huis van Leven) ligt net buiten de drukte van de prachtige historische stad Verona. De uitgestrekte tuin, omgeven door landerijen en grenzend aan de rivier de Adige en het omliggende rivierbos, zorgt direct voor een vakantiegevoel.
Sinds 2019 wordt deze 18e-eeuwse boerderij gerestaureerd en bewoond door de Nederlanders Jacob en Janneke van den Bogerd, samen met hun zoons Judah en Jezra. Ze creëren een gastvrije plek met de wens dat de hemel de aarde raakt, tijdens vakanties, retraite-dagen, vrouwenweekenden, kerkplantingstrainingen, pizza-avonden en meer.
Comments