Column: waar is mijn pakketje?

De laatste tijd heb ik vaak problemen met de post in Nederland, en ik ben niet de enige. Pakketjes komen niet op het beloofde moment aan, belanden bij ‘de buren’ zonder dat je weet bij wie, of worden als ‘onbezorgbaar’ geretourneerd aan de afzender. Met andere woorden: een slecht functionerende postbezorging is niet voorbehouden aan de Poste Italiane.

Dat neemt niet weg dat het ontvangen van post en pakketjes (ook) op Sardinië een uitdaging is, vooral als je buiten de bebouwde kom zit. Toen wij ons vlak na de aankoop van ons huisje bij de gemeente meldden, kregen we te horen dat il postino (postbode) niet langskomt bij de huizen in agro (het buitengebied). We zouden onze post en pakketjes kunnen ophalen bij het postkantoor.

Geen post

Omdat wij post verwachtten van de notaris en mogelijk ook van de gemeente, togen wij elke week van ons eerste verblijf vol verwachting naar het ufficio postale (postkantoor) in het dorp. Maar hoeveel stapeltjes brieven de medewerkster achter het loket ook doornam, op geen enkele envelop stond een van onze namen (die wij voor haar op een briefje hadden geschreven). De brievenbus die wij tegen beter weten in bij ons huisje hadden opgehangen, raakte intussen alleen maar vol met wespen.

Locatie delen

Ook met bestelde pakketjes ging het niet goed: ze kwamen niet aan, noch bij het huisje noch bij het postkantoor. Gelukkig werd onze wasmachine wel keurig thuisbezorgd door de eigen servizio di consegna (bezorgdienst) van de elektronicazaak in de nabijgelegen stad. Het feit dat wij geen huisnummer hebben (s.n.c., senza numero civico), werd eenvoudig gecompenseerd door ‘locatie delen’ via WhatsApp (en door flink te zwaaien toen we de vrachtwagen bijna de verkeerde weg in zagen slaan). De stukken van de notaris kregen we tot onze vreugde per mail.

Inmiddels hebben we flink bijgeleerd als het om pakketjes gaat. Zo hebben we ontdekt dat je, net als in Nederland, je (web)bestelling soms door de betreffende koeriersdienst kunt laten bezorgen bij een winkel die als ophaalpunt fungeert. Als je je niet te veel aantrekt van foutieve meldingen over het precieze tijdstip van afleveren gaat dat best goed. Je pakje komt meestal aan, en je hebt weer even een babbeltje met de winkelbediende (goed voor je Italiaans en je lokale integratie).

Als je pakket toch niet verschijnt, kun je nog je geluk beproeven bij een magazijn-met-afhaalpunt van de betreffende koeriersdienst. Zo vond mijn man bij twee verschillende magazijnen kilometers verderop onze waterfilters en het opblaaszwembad terug.

Eén grote internationale webwinkel-met-eigen-bezorgdienst komt overigens wel bij ons thuis. Niet op het aangegeven tijdstip, en daardoor precies als wij er niet zijn, maar als je, net als de bezorger, ‘over het hek kieperen’ beschouwt als ‘succesvol afleveren’, heb je niets te klagen.

Pakketjes

Ook met de pakketbezorging door Poste Italiane gaat het nu beter. De laatste keer hebben we 3 pakketjes besteld en naar het adres van het postkantoor laten sturen (dit heet fermoposta). Er zijn twee pakketjes aangekomen. Het derde is ‘in restituzione al mittente’ (retour afzender). Het adres (hetzelfde als dat op de twee andere pakketjes) zou onbekend of incorrect zijn.

Met de trackingcode kan de mevrouw van het postkantoor het pakketje wel lokaliseren: het is op Sardinië geweest, maar inmiddels is het terug in het verdeelcentrum in Bologna. De kans dat ze het daarvandaan gaan doorsturen naar China lijkt ons klein, dus waarschijnlijk ligt het daar nu op het stapeltje pakketjes-die-niet-bezorgd-zijn-bij-lastige-buitenlanders-die-zonodig-buiten-het-dorp-willen-wonen (ons aandeel daarin bedraagt intussen zo’n 60 euro).

We krijgen nog een telefoonnummer mee dat we kunnen bellen om door te geven dat dit pakketje bij ons postkantoor moet worden afgeleverd, maar dat geeft geen gehoor. Vabbè, je kunt niet alles hebben.

Afvalstoffenheffing

Hoewel we dus vooruitgang boeken op pakketjes-gebied, wachten we na een jaar nog steeds op de factuur van de Tassa sui Rifiuti (TARI), de jaarlijkse gemeentelijke afvalstoffenheffing. Ons was verteld dat deze naar ons adres in Nederland zou worden gestuurd.

Omdat we noch de Italiaanse, noch de Nederlandse post durven te vertrouwen, besluiten we om nog maar een keer persoonlijk bij het Ufficio Tributi (belastingloket) van de gemeente langs te gaan. Een afspraak maken is hier niet nodig, je loopt gewoon even binnen (mailen heeft geen zin) en als ze niet toevallig op cursus zijn, word je binnen de officiële openingstijden meteen geholpen.

De gemeenteambtenaar herkent ons nog van vorig jaar en wil de aanslag met de bijbehorende factuur met alle liefde even voor ons uitprinten. Una firma (handtekening) en hup met je formulier naar het postkantoor, waar je met een pinbetaling meteen je belasting kunt voldoen. Dat ons huisje buiten de bebouwde kom staat is nu een voordeel, want we krijgen korting.

De vuilophaaldienst komt bij ons namelijk niet standaard langs en wij moeten appen met de Servizio Ecocentro voor het laten ophalen van onze rifiuti (afval). Ook kunnen wij zelf composteren (maar daar is het nog niet echt van gekomen).

Enkele weken later komen we weer thuis in Nederland. Daar vinden we alsnog de (inmiddels dus betaalde) aanslag van de TARI op de mat, mét extra formulieren waarmee je desgewenst in rate (termijnen) kunt betalen. Zo zie je maar weer, ook in Italië kunnen ze het niet leuker maken, wel makkelijker. Als de posterijen maar meewerken.