Zonder laadstress naar Italië: de ervaring van Marc met zijn Tesla Model 3

We krijgen veel vragen van mensen die overwegen om met hun elektrische auto naar Italië te rijden. Kan dat wel? Hoe zit het met laadpunten onderweg? En als je wat verder in Italië moet zijn dan in het noorden? Daarom vroegen we ervaringsdeskundigen op dit gebied om hun ervaringen te delen. Aan het woord is Marc.

In juli 2019 was het eindelijk zover. Ik had 2,5 jaar eerder mijn Tesla Model 3 besteld en nu werd hij netjes op een trailer thuis afgeleverd.

Omdat ik het verbruik van mijn eerdere auto met V8-motor niet langer verantwoord vond, reed ik zo lang in een wat slome, hybride Lexus CT 200h. Een CT 200h is eigenlijk een luxe Prius die je niet kunt opladen, maar die wel elektrische ondersteuning biedt en die dus efficiënter met brandstof omspringt.

Dat tikt nogal aan als je met enige regelmaat vanuit Nederland naar Italië en vice versa rijdt. De afstand naar ons huis nabij Perugia in Umbrië bedraagt zo’n 1.600 kilometer.

Doorgaans rijden we dit in 2 dagen met een tussenstop in Zwitserland. Buiten de vakantietijd is de reis heel goed te doen, maar in de drukke zomermaanden of in de winter, met kans op sneeuw, kan het een pittige rit zijn.

De auto zou me leiden. zeiden ze

Ik had al weleens in een Tesla Model S gereden, maar praktijkervaring met elektrisch laden had ik niet. Tijdens mijn eerste laadsessie bij de Supercharger richting Italië klampte ik dan ook wat Tesla-rijders aan. Die waren zonder uitzondering behulpzaam en enthousiast. Over de rit naar Italië hoefde ik me geen enkele zorgen te maken, de auto zou me leiden. 

Ik gaf mijn eindbestemming in en de Tesla berekende direct de hele rit, inclusief tussenstops bij Superchargers. Toch een beetje onwennig ging ik op weg. Hoe betrouwbaar was deze informatie? Wat als er iets fout ging of als de opladers defect waren? Hoe zat dat met betaling?

De kaasfondue was duurder dan de hele rit naar Italië.

Mijn angst bleek gaandeweg totaal ongegrond. De computer paste onderweg de oplaadpunten aan, omdat het verbruik in Duitsland flink hoger uitpakte. Maar telkens bleken de berekeningen zeer secuur te zijn. Nabij het oplaadpunt begon de auto de batterij voor te verwarmen en eenmaal aangekomen hoefde je alleen de kabel in te prikken. De betaling gebeurde automatisch via de app.

De Superchargers staan óf bij afgrijselijke winkelcentra met een McDonald’s of een erotiekshop (Duitsland) óf op heel leuke plekken iets van de snelweg (Italië, Zwitserland).

Elektrisch rijden naar Italië in de praktijk

Het enige nadeel in Italië is dat je van de tolweg af moet, omdat daar geen Superchargers staan. Maar ze zijn nooit ver weg en er is altijd goed eten en uitstekende espresso in de buurt! De tussenstop in Zwitserland bleek bij ons vaste hotel in Beckenried te zijn, waar toevallig een Supercharger voor de deur stond! De kaasfondue was duurder dan de hele rit naar Italië, maar de volgende ochtend kon ik met een volle batterij direct weer op weg. 

In de praktijk werkt het als volgt: je rijdt met een volle batterij weg van huis. Je stopt 2 of 3 keer een klein halfuur om op te laden tot 80% en bij aankomst in het hotel laad je tot 100%. De dag erna volgt hetzelfde patroon. Na 2,5 uur rijden heb je toch meestal zin om de benen te strekken, te plassen of van bestuurder te wisselen. Uit ervaring kan ik zeggen dat de reistijd even lang is als met een ouderwetse auto en eigenlijk relaxter.   

En in het diepe zuiden van Italië?

Bij ons huis in Monte Castello di Vibio had onze elektriciën Ennio inmiddels een Tesla Wall Connector opgehangen onder de carport met zonnepanelen. De praktijk leerde dat we de auto eigenlijk altijd thuis konden opladen. De afstand naar Rome of Spoleto en terug is op één volle batterij te doen. En op de weg naar Milaan staan voldoende Superchargers, bij Arezzo, Florence en Modena. 

Het zal niemand verbazen dat er in het noorden van Italië voldoende laders zijn, maar geldt dat ook voor het zuiden? En hoe zit het met de eilanden? Toen ik op Sardinië en Sicilië was (respectievelijk in 2020 en 2022) waren er nog geen Superchargers van Tesla op beide eilanden. Je was aangewezen op het netwerk van ENEL en op de bijbehorende brakke app. Ik was er niet gerust op… 

Het netwerk van ENEL is, vreemd genoeg, best uitgebreid en in heel Italië is het in theorie mogelijk om je elektrische auto op te laden. Het probleem is dat de opladers vaak op onverklaarbare plaatsen staan en niet bij een restaurant, op een parkeerplaats nabij het stadscentrum.

Wel langs een landweg in the middle of nowhere. Op Sardinië vonden we na enige tijd de verdekt opgestelde laadpaal. We liepen 10 minuten naar een restaurantje langs de weg. We moesten flink wat tijd overbruggen, want de capaciteit van deze laadpaal was bedroevend. Maar goed, we konden verder en hadden in elk geval een werkende oplader in de buurt van ons hotel.

Op Sicilië konden we de auto ’s nachts opladen bij ons gehuurde huisje. Dat ging langzaam, maar na een nacht heb je weer voldoende capaciteit. Sicilië is een groot eiland, dus om van Palermo weer terug te komen moesten we toch echt bijladen in de stad.

We zochten lang naar de oplader, die vermomd bleek als benzinetank. Het leek er niet op dat de lader veel gebruikt werd. Vervolgens vroeg de app om de QR-code te scannen, die onvindbaar was. Deze bleek zich op kniehoogte te bevinden en praktisch onleesbaar te zijn door blootstelling aan de zon. Ook hier duurde het laden langer dan gewenst, maar we struinden wat door de buitenwijk en vonden een ijssalon waar ik de lekkerste brioche con gelato uit mijn leven at. 

Op de eilanden staan ondertussen twee Superchargers: Op Sardinië in Oristano en Olbia, op Sicilië in Palermo en Catania. De rest van Italië had al een goede dekking en nu zijn ook de eilanden goed voorzien. De eerste jaren zag ik maar zelden een andere Tesla en had ik de Superchargers voor mij alleen. Tegenwoordig staan ze ook open voor andere merken en is heel Italië zonder problemen bereikbaar met elke elektrische auto.   

Heb jij zelf ook al eens met de elektrische auto naar Italië gereden?

Tekst en foto’s door Marc van der Aart. Hij schreef het boek ‘Van Brooklyn naar Boerenland’ en woonde 7 jaar in Monte Castello di Vibio (Umbrië).