Column: pelgrimeren naar Rome was de enige uitweg

Op een zomerochtend in 2008 zat ik op mijn bankje in de tuin, verdoofd, half in een shock. De nacht daarvoor was mijn partner, mijn lieve Cor, overleden, na een lange periode van ziekte. Het was net of er voortdurend een film in mijn hoofd werd afgedraaid, waarin ik alles van de afgelopen weken steeds weer opnieuw beleefde. 

Ik zocht houvast en ik wist niet waar. Op een gegeven moment ging ik achter mijn computer zitten, wie of wat zou mij steun kunnen geven? Opeens kwam Toon Hermans in mijn gedachten. Ik klikte hem aan en zocht zijn gedichten op. Hij had per slot van rekening ook ooit zijn vrouw, zijn geliefde Rietje, verloren. Hoe was hij daar destijds mee omgegaan? Zijn gedichten waren inderdaad troostend, ik bleef bij twee regels hangen: ‘In de stilte kom ik je weer tegen, samen zullen we door het landschap gaan.’

‘Ik ga naar Rome lopen’

Die zinnen maakten ruimte in m’n hoofd en openden een uitweg, net alsof de weg die Cor voor altijd van me afsneed, opeens toch een opening bood. Ik ga naar Rome lopen, dacht ik toen opeens. Het leek me ook het enige wat ik zou kunnen doen: dagenlang lopen, mijn gedachten de vrije loop laten, mezelf uitputten. En op een bepaalde manier zou ik Cor dan ook weer tegen komen, daarvan was ik overtuigd.

Toen ik 14 dagen later weer op mijn werk kwam, ging ik meteen met mijn baas praten. Ik wilde over een kleine twee jaar vertrekken en had vijf maanden onbetaald verlof nodig. Vanaf dat moment gebruikte ik al mijn vrije dagen om te lopen. Ik liep en ik liep, en viel ’s avonds uitgeput op de bank neer. Maar het maakte het verdriet iets draaglijker. Ik verbond een sponsoractie aan mijn wandeltocht. Ik zou tijdens mijn tocht geld inzamelen voor het Parkinson Fonds, want Cor was aan Parkinson overleden. Ook zou ik een weblog bijhouden, zodat iedereen mij tijdens mijn tocht kon volgen.

Op vrijdag 2 april 2010 was het zover. Met twee wandelstokken en een rugzak om, liep ik mijn tuintje uit, in de krankzinnige wetenschap dat ik nu naar Rome ging lopen. Bij mijn eerste koffiestop, in Hilversum, stonden wel veertig vrienden en collega’s me op te wachten om me uit te zwaaien. Om 12 uur liep ik de ’s Gravelandseweg af, op weg naar Rome.

Wordt vervolgd…