Maarten van Eerd
We zijn terug in de tuin na de rondleiding door het Casa della Vita van Janneke en Jacob, bij Verona. Het appartement is prachtig, ideaal voor een gezinsvakantie. Hun eigen kamers zijn nog wat spartaans, alsof ze niet de meeste aandacht hebben gekregen. De gigantische zolder wordt een retraite en gebedsruimte. ‘Een ruimte voor de creatieve en kunstprojecten en retraites,’ vult Janneke meteen aan.
Overal in het huis vertelt Jacob wat er nog moet gebeuren. Het is nog veel. De fles wijn is leeg, de moestuin ligt er verwilderd bij. ‘Een orto kost veel tijd en we zijn hier nu niet vaak genoeg om hem goed bij te houden.’
Inhoudsopgave
Project geslaagd
Februari 2022. Ondanks de beperkingen van corona, de lockdowns, de sluiting van scholen en de avondklok, hebben Janneke en Jacob de eerste fase van hun emigratie goed doorstaan. De boekingen voor de zomer komen binnen, de kinderen doen het goed op de nieuwe school, de verbouwing vordert gestaag. Ze hebben een kerk gevonden waar ze zich thuis voelen en bouwen aan hun netwerk en vriendengroep. Druiven en fruitbomen zijn geplant.
‘Ik vergelijk het wel met een loopplank. De hele emigratie, het integreren, verbouwen, de plank boog ver door maar we gingen er vanuit dat hij wel weer terug zou veren.’
Die maanden gingen ze op vakantie naar Toscane. ‘Dat was toch al een gedoe. We zijn niet gevaccineerd en hadden dus geen green pass. Dat maakte een kamer boeken best lastig.’ Natuurlijk lukte het wel. Het blijft Italië.
De klap
Het was heerlijk, die eerste 2 dagen. Toen kreeg Janneke buikpijn. Niet dat ze zich ernstig zorgen maakte. ‘Het zou wel overgaan.’
Dat deed het niet, ze werd steeds zieker.
‘Hoge koorts, ze at en dronk niet, het ging eigenlijk alleen maar slechter.’ Jacob kijkt nog steeds bezorgd als hij eraan terugdenkt. ‘We hadden geen idee waar we naartoe konden. We wisten niet eens dat we een huisarts hadden.’
Een bezorgde vriendin zorgde er uiteindelijk voor dat Jacob met Janneke naar de eerste hulp van het ziekenhuis ging. Hij mocht alleen niet mee naar binnen, geen green pass. Janneke kreeg een infuus en heel veel vocht. Daarna volgden heel veel onderzoeken en het lange wachten.
‘Ik voelde me al wat beter en ik wist dat Jacob buiten stond te wachten dus vroeg ik aan de verpleegkundige, wanneer ik naar huis mocht. Ze was sowieso nogal een ouderwets slagschip en ze keek me aan alsof ik gek was. Afgemeten deelde ze mee, dat ik helemaal niet naar huis ging.’ Het duurde 3 dagen voor de antibiotica een beetje aansloegen. De chirurg stond op het punt drastisch in te grijpen. Dat was gelukkig niet nodig. Het waren zware dagen. Jacob en de kinderen mochten niet op bezoek komen vanwege de coronamaatregelen. Janneke was slap als een vaatdoek en ze maakte zich zorgen. Uiteindelijk lag ze bijna 2 weken in het ziekenhuis en als klap op de vuurpijl kwam uit de onderzoeken dat ze óók endometriose heeft.
‘Hoe moet dit nu verder? Dekt de verzekering dit allemaal wel? Hoe gaat het thuis? Dat soort vragen bleven door mijn hoofd spelen.’
Even aansterken en weer door?
Maar doorgaan bleek nog niet zo makkelijk.
‘Er speelde zo veel tegelijkertijd. Ik bleek een chronische ziekte te hebben. Er is een specialistisch centrum voor endometriose in Verona, dus dat was fijn.’ De zorg bleek heel anders dan ze in Nederland gewend was. De communicatie, de adviezen en de keuzes voor de behandeling, het werd allemaal even zo op tafel gegooid. ‘Of ik maar wilde besluiten. Het voelde als, u vraagt wij draaien.’ Janneke werd er onzeker van en wilde graag een second opinion. ‘Ik wist echt niet wat ik moest doen.’
En er waren meer zorgen. Jacob die op zichzelf was teruggeworpen door de zorg voor de kinderen en die toch minder Italiaans spreekt dan zij. ‘Terwijl hij juist zo sociaal is. Hij werd er niet gelukkig van.’ De privéschool was een zware financiële last en met de oudste ging het daar niet echt lekker.
‘Ik voelde een soort onrust, een gebrek en ik zag dat Jacob ook niet helemaal lekker in zijn vel zat.’ Janneke vindt het lastig de juiste woorden te vinden.
‘De loopplank was te ver was doorgezakt. We hebben altijd over alles kunnen praten, dat wil je natuurlijk in een relatie maar bij ons werkt het echt zo.’
Eind mei deelde ze haar twijfels met Jacob. Het waren heftige gesprekken. Janneke voelde dat ze nu de veerkracht nog had om het over een andere boeg te gooien en Jacob was het met haar eens. Ze besloten terug te gaan naar Nederland en 4 keer per jaar een lange werkvakantie te houden in Italië.
‘We moeten hier natuurlijk wel zijn als er gasten komen.’
‘Nederland was zo bekend, het voelde als een warm bad.’
Terug in Nederland
‘We hebben echt heel veel geluk gehad.’ Met behulp van hun netwerk en familie vonden ze een huis op de Veluwe en in september waren ze gesetteld, gingen de kinderen weer naar school en pakten ze de draad weer op.
‘Zo was het niet helemaal.’ Janneke draait weg en staart in de verte. ‘De eerste tijd voelde alsof je toerist was in je eigen land: rookworst bij de HEMA, een carillon dat speelt, fietsen over de hei, het leek allemaal weer nieuw. Alles ging ook zo gemakkelijk.’ De euforie die Janneke voelde toen de inschrijving bij de gemeente in 15 minuten geregeld was. Nederland was zo bekend, het voelde als een warm bad. ’We konden de goede en mooie dingen meer waarderen. Tegelijkertijd voelde ik me als een veteraan, gebutst en ontheemd.’
Voor Jacob was het moeilijk om Italië los te laten. ‘Het was een soort rouwproces. Wat heb ik daar achtergelaten?’
Terugkomen zette ook de tegenstellingen en de mindere kanten van Nederland in een scherper licht. ‘Alles is hier veel beter geregeld. Een bedrijfje opzetten is zo geregeld en je bestaanszekerheid is veel groter,’ somt Jacob moeiteloos op. ‘Alleen jammer dat dit nu net niet de dingen zijn die wij zoeken.’
Wat ze moeilijk vinden is het materialisme. Het lijkt bijna gek als je geen grotere auto en meer huis wilt en de wegwerpcultuur staat ze tegen. ‘Mensen kopen prullaria om hun leven mee te vullen lijkt het wel.’ Jacob wordt er niet blij van.
‘De cultuur in Nederland is wel veel meer open. Mensen inspireren en activeren elkaar meer. Maar tafelmanieren, etiquette schijnt hier niet te bestaan. Het lijkt wel of mensen niet weten waar bestek voor is, vergeleken met Italië dan.’ Schaterlachend vertelt Janneke hoe Judah op school zelfs een appel met mes en vork moest eten.
Janneke
‘Ik heb me meteen ingeschreven voor een post-hbo cursus therapeutische creatieve coaching.’ Misschien had ze wel een bore-out. ‘Ik had al die tijd in Italië niets met kunst gedaan, niets geschilderd, niets.’ Ze weet nu weer dat creativiteit voor haar een eerste levensbehoefte is. Dat was ze in Italië helemaal uit het oog verloren. ‘Dat is een valkuil van emigreren. Ik was zo druk met: regelen, organiseren, de kinderen, school, de gemeente, dat ik niet toekwam aan mezelf.’
Ze is Atelier Ruach begonnen waar ze creatieve coaching doet en retraites organiseert. Ze vindt het heerlijk om op deze manier mensen te kunnen helpen. In een van haar unieke trajecten ondersteunt ze mensen die gaan emigreren of die net als zijzelf zijn teruggekomen.
Jacob
‘Stilzitten is sowieso niets voor mij.’ Nauwelijks terug in Nederland was hij alweer aan de slag. Het familiebedrijf stond te springen om goede mensen. Daarnaast is hij zijn eigen bedrijf begonnen, gespecialiseerd in duurzaam (ver)bouwen. Hij werkt graag met hout en de natuur is zijn levensadem. ‘Op deze manier kan ik die combineren.’ Tiny houses, groene daken, ruimte voor dieren en insecten, zijn enthousiasme is aanstekelijk. Het moest ook wel.
‘Nederland is vooral heel erg duur en dat huis moet ook betaald worden.’ De 2 bezige bijtjes lijken hun draai weer helemaal gevonden te hebben.
Terugkijkend
In het begin was het te moeilijk om over Italië na te denken. ‘Ik voelde zoveel weerstand,’ zegt Janneke. Ze hebben dat stuk van hun leven een tijdje braak laten liggen. Zichzelf de tijd gegeven om het los te laten. Pas dan kan er iets nieuws gaan groeien. En ze hebben erover gepraat met een coach. Ze hebben er veel in geïnvesteerd.
‘Ik keek terug naar een land met een depressieve cultuur, alsof er een negatieve deken over Italië lag.’ Janneke is er gevoelig voor, neemt het over.
‘Terugkijkend begrepen we pas dat we geëmigreerd waren naar een land in shock. Corona heeft er in Italië zoveel dieper ingehakt dan in Nederland. Italië was niet zichzelf, maar dat begrepen wij niet.’ De herinneringen vliegen over tafel: de mondmaskers, de avondklok, de beelden van de dodentransporten uit Bergamo en de green passes.
‘We hebben eigenlijk nooit een gezond beeld van Italië gehad.’ Toen ze na de remigratie voor het eerst weer naar hun Casa della Vita gingen, merkten ze dat die sfeer langzaam aan het veranderen was. Ze zijn zich nu ook veel bewuster van de impact van een emigratie, hadden zich er beter op willen voorbereiden.
En vooruitkijken?
‘Over iets meer dan een jaar wonen we weer in Italië.’ Het heeft tijd nodig gehad maar de deur ging weer open. ‘We missen de ruimte, de zon en het buitenleven. In Nederland woon je 3 maanden buiten en 9 binnen, hier is dat precies andersom.’ Ze zijn ook echte Italië-lovers geworden: de cultuur, de kunst, het eten en vooral het contact met de mensen.
Misschien wel het belangrijkste, ze hebben niet het gevoel dat hun bestemming in Nederland ligt. Het zal wel veel bewuster gaan dan de eerste keer. Ze kunnen nu weer dromen en plannen.
La Casa della Vita zal weer een levende droom worden.
3 tips van Jacob en Janneke om jouw emigratie naar Italië tot een succes te maken
- Emigratie is geen roze wolk maar een life changing event. Wees realistisch, onderzoek je krachten en je zwaktes en praat er van tevoren over. Je gaat jezelf tegenkomen.
- Onderzoek de omgeving en de buurt waar je wilt gaan wonen goed. Leer je buren kennen en doe het in alle seizoenen. Het leven is anders in de winter.
- Oriënteer je op de regeldingen. Hoe zit het met scholen, verzekeringen, de zorg en wat kost het allemaal?
Casa della Vita (Huis van Leven) ligt net buiten de drukte van de prachtige historische stad Verona. De uitgestrekte tuin, omgeven door landerijen en grenzend aan de rivier de Adige en het omliggende rivierbos, zorgt direct voor een vakantiegevoel.
Sinds 2019 wordt deze 18e-eeuwse boerderij gerestaureerd en bewoond door de Nederlanders Jacob en Janneke van den Bogerd, samen met hun zoons Judah en Jezra. Ze creëren een gastvrije plek met de wens dat de hemel de aarde raakt, tijdens vakanties, retraite-dagen, vrouwenweekenden, kerkplantingstrainingen, pizza-avonden en meer.
Comments