Column: aan het werk in de tuin van ons huisje op Sardinië

Het is nu bijna een jaar geleden dat wij een huisje kochten op Sardinië, voor de vakanties. Nu denk je: leuk! En het ís ook leuk. Alleen: er groeit gras, véél gras. In de tuin achter het huis en voor het huis en naast het huis. Om van het aangrenzende landje nog maar niet te spreken. En al dat gras (en onkruid!) moet gemaaid worden, elke keer dat we er komen.

Het groeit in dit heerlijke klimaat namelijk gewoon door, ook in de winter, als het regelmatig regent. Alleen in de zomer hebben we rust, dan is alles kurkdroog en geel en is het sowieso veel te warm om in de tuin te werken.

Maar nu is het mei en is er werk aan de winkel. Tegen Hemelvaart vertrekken we dan ook met de auto richting Genua om ons te laten inschepen op de nachtboot naar Porto Torres. Daar wachten ons de bosmaaier en de taglia erba (grasmaaier) die we hier afgelopen herfst hebben gekocht. In de koffer zitten 2 extra accu’s, want de 2 bijgeleverde accu’s zijn na een paar meter door kniehoog gras ploeteren al helemaal leeg.

Niet vrijblijvend

Gras maaien is in Italië overigens geen vrijblijvende aangelegenheid. De Italiaanse overheid verplicht huiseigenaren om hun eigen terrein te onderhouden, mede om (bos)branden te voorkomen. Dat is op Sardinië geen overbodige luxe: het hele jaar door zie je her en der rookpluimen, op velden waar mensen hun snoeihout verbranden.

Afgelopen zomer was er een grote brand vlakbij de beroemdste kerk van Sardinië, de SS Trinità di Saccargia. En een paar jaar geleden schijnt een brand tot vlakbij een van de muurtjes van onze tuin gekomen te zijn.

Dat is het risico van een huisje gelegen in agro (het buitengebied). Vandaar dat we vorig jaar al een appje kregen van een van onze nieuwe kennissen: i pastori (de herders) in de buurt maken zich zorgen dat het gras bij jullie te hoog staat. Onze dorpsgenoot Mario heeft ons uitgelegd dat we ook vooral de takken van de olijfbomen die over onze muurtjes hangen moeten snoeien. De fichi d’India (een uitheemse cactussensoort, Wikipedia verwijst naar de vlag van Mexico) moeten we juist laten staan omdat die brandwerend zijn.

Aan de omringende velden kunnen we zelf niets doen, maar er is inmiddels wel een clubje stieren gestationeerd op het stukje grond direct naast ons. Verbaasd kijken ze toe hoe wij poedelnaakt in onze opblaasbare jacuzzi klimmen (de boer kijkt gelukkig stoïcijns de andere kant op).

Gras op borsthoogte

Dit jaar blijken de grassen en het (on)kruid tot grote hoogten gestegen te zijn, dankzij het natte voorjaar. Een van onze kennissen zegt dat ze het nog nooit zo hoog heeft zien staan. Het komt inmiddels tot borsthoogte. Een liefhebber van veldbloemen, distels en venkel zou hier zijn hart kunnen ophalen, maar wij rauzen er de dag na aankomst meteen doorheen.

Voor de zekerheid met dichte schoenen, want op de weg hebben we een paar dode serpenti (slangen) aangetroffen. Dorpsgenoten vertellen ons dat de slangen op Sardinië niet giftig zijn en dat we deze tijd van het jaar vooral moeten oppassen voor zecche (teken). Schorpioenen komen weinig voor en bij een beet kun je een injectie halen. Wij hebben echter niet zoveel zin in een trip naar de pronto soccorso (eerste hulp), dus we nemen het zekere voor het onzekere.

Na een paar middagen onze rug gepijnigd te hebben, ziet het er allemaal al een stuk beter uit. Met 20 graden en een beetje wind is het ook wel een lekker werkje (maar goed dat ik mijn hooikoortsmedicijnen heb meegenomen!). En misschien hebben onze vrienden die hier volgende week zijn ook nog wel zin in een beetje tuinieren?

Schuldig

Toch resteert bij mij het gevoel dat we in gebreke blijven. Zo heeft Francesca, een van de verkopers, ons nog diverse tips gegeven voor het tuinonderhoud: wanneer de viti (wijnranken) gesnoeid moeten worden om te zorgen dat ze vrucht blijven dragen, en hoe je een scavatore di compost (ingegraven composthoop) kunt aanleggen waar het ongedierte niet bij kan…

Mmm, heel lief, maar hierdoor voel ik me schuldig. We komen hier niet vaak genoeg om de druivenplanten en olijfbomen goed bij te houden. En eerlijk gezegd: wat moeten we aan met al die grote trossen druiven en honderden olijven? Ik wil niet ondankbaar zijn, maar stiekem denk ik: als we niet op tijd snoeien hoeven we in het najaar ook minder fruit weg te gooien…

Hier denkt Mario natuurlijk anders over: hij heeft ons uitgelegd hoe je grappa en mirto (de lokale likeur) kunt maken en wat je met de olijven moet doen om ze eetbaar te maken, dit laatste met behulp van venkel en laurier uit de tuin.

Mirto Spritz

Ik denk dat ik het ongeveer begrepen heb, maar het is allemaal veel werk. Wel heeft mijn man bedacht dat hij zelf limoncello wil maken. En als dat niet lukt kunnen we met de zelfgemaakte mirto die Mario bij ons heeft achtergelaten altijd nog een Mirto Spritz maken. een idee van Nicole van restaurant Sapori Sardi in Woerden.

Inmiddels heeft Francesca ons het telefoonnummer van hun oude giardiniere (tuinman) gestuurd. Misschien toch maar eens bellen…