Column: eindexamentijd!

Het ene moment breng je ze voor het eerst naar de kleuterschool, het volgende belanden ze in het laatste jaar van het voortgezet onderwijs. Hij die ooit onze grote kleine man was en nu een zo goed als volwassen kerel is, begint over een dikke maand aan zijn eindexamens. Langzaamaan begint de spanning hier in huis toe te nemen. Die 22ste juni, de eerste dag van de examens, komt nu opeens wel heel snel dichterbij.

Mijn eindexamen

Eindexamens. Ik kan me die periode nog heel goed herinneren. Een jaar lang stevige druk op de ketel. Leraren die ons er van tijd tot tijd fijntjes aan herinnerden dat dit laatste jaar belangrijk was. Dat ons nog veel te doen stond. Boeken lezen voor lijsten. Verslagen schrijven. Werkstukken. Schoolonderzoeken maken. Elk cijfer, elk resultaat dat je haalde telde mee voor dat Eindexamen. Dat startte met mondelinge examens voor elk vak dat je had. Gevolgd door die laatste dagen hard blokken voor de schriftelijke examens in een poging toch nog iets te begrijpen van dat wat abracadabra bleef. Erop hopend dat dat onderwerp niet in het Examen zou voorkomen. Met uiteindelijk de opluchting omdat die periode vol spanning achter de rug was en je er niks meer aan kon doen.

Zijn examenvoorbereiding

Maar aan mijn herinneringen en ervaringen heeft mijn zoon niet veel. Hij groeit op in een heel andere schoolrealiteit dan ik. Dat weet ik na al die jaren heus wel. Maar toch is het juist nu weer een rare gewaarwording dat er zo veel verschillen zijn en ik dus niet precies weet wat te verwachten. Natuurlijk voeren ook Italiaanse docenten de druk op de ketel op in dat laatste jaar. Maar zoonlief lijkt er samen met zijn klasgenoten verbazingwekkend sereen onder te blijven.

Legt mij verschillende keren uit dat die wat minder goede cijfers voor zijn proefwerken aan het begin van het schooljaar echt alleen maar meetellen voor zijn eerste rapport. Begint in februari wat harder te blokken en langere dagen te maken. Niet omdat de cijfers op zijn nieuwe rapport meetellen in het uiteindelijke examenresultaat. Wel omdat dit tweede en tevens laatste rapport bepaalt of je wordt toegelaten tot die examens. Waar je verder blanco, zonder cijfers, ingaat. Op kredietpunten na die je met allerlei buitenschoolse activiteiten kunt verzamelen. Maar lang niet alle punten en alleen als je docenten er akkoord mee gaan. En vervolgens is het zaak om zo goed mogelijk te scoren. Als ik zijn uitleg tenminste goed begrepen heb.

Zijn eindexamen

En dan de echte eindexamens? Die legt hij niet af in elk vak dat hij tot op de laatste schooldag heeft. Er is een landelijk afgenomen examen voor Italiaans. Een landelijk afgenomen examen voor het belangrijkste vak van je schoolrichting. Een derde schriftelijk examen met vragen over vier verschillende vakken dat door elke school zelf wordt samengesteld. En tot slot een mondeling examen over een zelf gekozen onderwerp waarin verschillende schoolvakken gecombineerd moeten worden.

Gelukkig zijn emoties universeel

Veel heeft hij dus niet aan zijn moeder en haar eindexamenherinneringen waar het aankomt op de praktische examenaanpak. Sta ik dan helemaal met lege handen? Moet ik vanaf de zijlijn toekijken? Er maar gewoon het beste van hopen? Nee, gelukkig niet helemaal. Want er is nog een kant aan examen doen. Eentje waarbij het niet uitmaakt hoe de procedures zijn, welke taal je docenten spreken en de manier waarop je je moet examen afleggen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn ervaringen om die universele examenstress en de daarbij horende emoties zo goed mogelijk de baas te blijven, van pas gaan komen de komende maand!

Foto: Pixabay