Column: Italiaanse kinderen en school

Ik zag op Dit is Italië een artikel over naar school gaan in Italië. Graag stuur ik ook een stukje in dat misschien leuk is om te gebruiken. Het gaat over de Italiaanse schoolkinderen. Wij werken met een muziekproject op Italiaanse basisscholen en komen daardoor dus veel kinderen tegen. Een mooie gelegenheid om eens te kijken hoe de Italiaanse kinderen zijn in vergelijking met de Nederlandse.

Allereerst de school zelf. Wat opvalt is dat de scholen veel ruimer van opzet zijn dan in Nederland. De lokalen niet, maar de extra ruimte wel.

En de juffen zijn erg aardig. Ze blijven alsmaar kopjes thee aandragen voor ons. Mijn vrouw – zij is Italiaanse en met haar samen doe ik dit schoolproject – zegt dat dat door mijn charme komt, maar dat is natuurlijk een gekleurde mening.

Italiaanse juffen gillen hard

Behalve dat ze aardig zijn kunnen Italiaanse juffen ook hard gillen. Het gaat door merg en been. De kinderen zijn dit gewend en gaan dan zelf ook harder praten om zichzelf nog te kunnen horen. Behalve bij een enkele klas die goed is afgericht en waar de juf op normaal volume tot 3 telt, waarna het stil is.

De juffen klagen dat de kinderen zoveel praten maar tijdens een vergadering met vijftien juffen om het rooster vast te stellen had ik graag een Italiaanse juffenstem gehad. Er werd zoveel en door iedereen gekletst dat het een wonder mag heten dat we na een uur tot overeenstemming zijn gekomen.

Communicatief en open

De kinderen kletsen inderdaad veel en zijn over het algemeen communicatiever dan Nederlandse kinderen. Als we op school geweest zijn hebben we ongeveer 200 keer ciao gezegd, want iedereen wil ons gedag zeggen, met of zonder omhelzing.

Italiaanse kinderen zijn ook erg open. Na het zingen van een liedje over de partizanen (het was 25 april, de bevrijdingsdag van Italië), kwam er een meisje van een jaar of 10 naar me toe en ze zei: ‘Ik weet niet waarom, maar ik ben ontroerd door het horen van dit liedje.’ Dat hoor ik een Nederlands kind van 10 nog niet zo snel zeggen.

Zingen vinden ze geweldig, al zijn er al in groep 2 (groep 4 in Nederland) jongetjes die weigeren om te zingen, omdat het niet stoer is.

Ze gaan laat naar bed

Of ze zingen niet omdat ze moe zijn. Ze gaan namelijk ook erg laat slapen. Het avondeten is doorgaans pas om 19.30 uur (in Zuid-Italië nóg later) en voor kinderen van 10 is het heel normaal dat ze pas na 22 uur naar bed gaan. ’s Morgens krijgen we dus enorme geeuwconcerten, maar wij werken liever met andere muziek.

Italiaanse kinderen zijn verwend

Italiaanse kinderen zijn ook verwend. Dat kan ik vol overtuiging zeggen. Ze worden als prinsen en prinsessen behandeld en ouderlijk gezag is ver te zoeken. Een nichtje van mijn vrouw wilde alleen bij haar moeder in bed slapen en anders niet.

Ze is 7 jaar en deelt nu het bed met haar moeder. Haar vader – een breedgeschouderde gorilla die uitsmijter van beroep is – ligt nu dus ’s nachts opgevouwen in het kinderbed naar het plafond te staren.

De Italiaanse Nanny

Er is in Italië een tv-programma dat S.O.S. Tata heet. Vakkundige psychologen en pedagogen worden losgelaten op een gezin waar de kinderen de baas zijn geworden. Je gelooft soms niet wat je ziet. De ouders weten niet meer wat ze moeten doen. Er wordt geobserveerd door de ‘loog’ of de ‘goog’ en daarna worden er adequate regels gesteld, zodat de situatie er na een week veelbelovend uitziet.

Laatst gingen we na het werk op school even in een bar wat drinken. Daar kwam een kind met zijn opa binnen. Het kind wilde chips en toen opa een zak pakte, veranderde hij van gedachten en wilde er 2.

Opa ging meteen overstag waarna het kind snel op zoek ging naar meer. Dat vond hij in de vorm van een automaat met plastic eieren plus inhoud. Opa deed er een euro in en het ei werd zonder ernaar te kijken in de schooltas gestopt. Hij was erin geslaagd om alles te krijgen wat hij wilde.

Zware schooltassen

En over schooltassen gesproken, ik heb medelijden met de Italiaanse kinderen. Want het is niet te geloven wat ze allemaal mee naar school moeten nemen. De schooltas is meestal een rugzak en vaak zwaarder dan het kind zelf. In de klas worden ze aan de stoelleuning gehangen en het komt regelmatig voor dat er een kind met rugzak en al achterover op de grond belandt.

De tassen hebben soms uitschuifbare handvatten en wieltjes waardoor ze achter het kind aan worden gesleept. Ook van de traptreden af, wat een reuze kabaal maakt als er twintig kinderen tegelijk naar beneden komen. Ik heb ook medelijden met de ouders die op deze manier steeds weer nieuwe tassen moeten kopen.

Lekker eten op de basisschool

Iets wat wij in Nederland niet kennen, is de mensa op de basisschool. Iedere school heeft een grote ruimte waar tussen 12 en 14 uur gegeten wordt zoals bij moeder thuis. Mijn vrouw vond de Nederlandse schoolkinderen maar zielig met hun boterhammen uit een zakje.

Wel jammer dat de akoestiek van de mensa lijkt op die van een zwembad. Dus als je daar samen met 100 kinderen een halfuur hebt gegeten, gaat het goed met je maag maar niet met je oren.

Morgen is de laatste dag van ons muziekproject, maar er staat al een vervolg op stapel. Als er geld voor is.

Geschreven door Hans Elzinga