Column: amicizia

Tijdens een van mijn internet-zoektochten ben ik op een filmpje gestuit genaamd ‘Ten things we love about Italy’. Hoewel mijn eerste reactie kritisch was omdat ik ten things echt wel weinig vond, is het filmpje, op de tonen van de pizzica di San Vito, zeker de moeite waard. En het past helemaal in de sfeer van amicizia.

De eerste scène met de mama aan de pasta, doet me onmiddellijk terugdenken aan een van onze eerste uitnodigingen ten huize van mijn zeer goede vriend Carmine. In Calabrië krijgen vrienden van vrienden dezelfde honneurs en zo gebeurde het ook met ons. Salvatore en Armando, mijn twee brothers from another mother, introduceerden ons bij Carmine en zijn familie.

Gezellige warmte in de winter

Februari, de dagen rond carnaval, terwijl in België iedereen achter de kachel zit, werden wij na enkele dagen ski en snowboard in het Silla-gebied, uitgenodigd in het ‘tuinhuis’ van de familie vlakbij het strand.

Het houten ‘tuinhuis’ is geschikt om een twintig- tot dertigtal mensen rond één tafel te krijgen en is voorzien van een grill, een pizzaoven en andere kookbenodigdheden, maar is vooral voorzien om op de zomerse avonden lange maaltijden met familie en vrienden te nuttigen.

Februari, dus zeker geen zomer, maar de milde temperatuur buiten, de 25 zielen dicht bij mekaar en de verschillende potten en pannen aan de kook zorgden voor een gezellige warmte met een knipoog naar de zomer.

Carmine heeft een falegnameria of schrijnwerkerij, voor mij een van de moeilijkste Italiaanse woorden om te memoriseren en uit te spreken. Afhankelijk van het seizoen, is hij ook een gepassioneerd en begenadigd jager en visser. Dus de bedoeling van die avond was om, ons Belgen, de cinghiale, het zelf geschoten everzwijn, op zijn calabrees klaargemaakt, te laten proeven.

La mamma en de jager

Deze opdracht is met maxima cum laude geslaagd, dankzij de dames die als team alles klaarmaakten en aandroegen. Een team heeft een leider nodig en die rol was weggelegd voor een klein bezig vrouwtje, la mamma, die als een echte capo de andere vrouwen adviseerde en coördineerde bij hun kookopdrachten.

Na de antipasto die op zich al een maaltijd was, kwam als primo de tagliatelle al ragù di cinghiale gevolgd door het everzwijn. Deze secundo was de enige schotel waar een mannenhand aan gezeten had. Een van de jagers, erkend als de beste cinghiale-bereider, had gedurende 3 uur staan roeren in de grote marmiet met het vlees.

Het recept, zijn best bewaarde geheim, zal hij enkel aan zijn zoons doorgeven. Enkele ingrediënten, naast het everzwijn, zijn gekend, maar belangrijke ingrediënten zijn zeker ook het respect en de liefde voor het product, de traditie en de vrienden.

Dolce, caffè e amaro

Nadien was er de obligate dolce, caffè e amaro. De mannen rond de tafel, bediend door de vrouwen, aan het redekavelen. Geen probleem zou onopgelost blijven, de wereld zou er beter bij varen, mocht niet alles dooie letter blijven zoals dat bij mannen zo vaak gebeurt.

Ondertussen zijn de vrouwen aan het klessebessen tijdens de afwas en de opruim. Aan het eind van dit verhaal hebben de vrouwen de problemen wel aangepakt en bijna opgelost. Rest enkel nog de mannen hiervoor aan het werk te zetten.

Het bewijs dat gelijkheid of overwicht tussen de seksen niet uitgedrukt wordt in pariteit van het aantal zetels in een raad, plaatsen op een lijst enzovoort, maar in wie werkelijk beslist en laat uitvoeren. Achter elke man schuilt een sterke vrouw.

Schoon om als vreemde, vanuit een Belgisch perspectief, in dit gezelschap te mogen vertoeven en volledig opgenomen te worden en zo mee te mogen genieten van de intensiteit van het samenzijn. Amicizia of vriendschap is hier niet iets waar mee gelachen wordt! Grazie mille Salvatore, Armando, Carmine e tutti gli altri.

Tekst en foto’s door Luc Vleck, een Vlaming die alsmaar meer Italiaan wordt