Column: tijd voor ‘feste e sagre’!

De zomermaanden staan voor de deur en daarmee barst het ‘leuke-avondjes-uit’-seizoen aan. Er is in Italië geen enkele reden om ’s avonds thuis te blijven en naar een televisie vol herhalingen te staren. Of je al zittend in de tuin, op je balkon, voor je huis te vervelen, terwijl je luistert naar tjilpende krekels. Echt nergens voor nodig. Er is geen dorp, stadje of stad waar géén leuke culturele activiteiten georganiseerd worden. Muziek, theater of dans, er valt heel wat te ontdekken in zelfs het kleinste gehucht. Tijd voor feste e sagre!

‘Sagre’, ‘sagre’ en nog eens ‘sagre’

En, zoals het betaamt in een land waar lekker eten en drinken een belangrijk onderdeel van het dagelijkse leven vormen, zijn er natuurlijk de zomerse sagre, de ware eetfestijnen. Die zoveel aandacht en reclame krijgen in het straatbeeld, dat zij de andere activiteiten helemaal naar de achtergrond verdringen.

Je kunt het zo gek niet bedenken of er wordt een feestje voor georganiseerd: het feest van Vis, van de Truffel en de ‘Pastasciutta’. Het festival van de Paling, de Florentijnse biefstuk, de Kikker en de Taart. Het festijn van de Slakken, het Eekhoorntjesbrood, de Taart en de Tortelli. Het feest van de Kers, de ‘Ficattola’ (gefrituurd brooddeeg) of de stevige Zuppa. Er is zelfs een Vegetarisch Eetfestival. En dan heb ik het pas over de maand juni!

Het betere sagra-gevoel

Nu ben ik persoonlijk niet het echte sagra-type, dat geen feestje overslaat. Maar ik vind het niet erg om eens in een lange rij te staan om een feestterrein te betreden. Om van een beduimeld A4’tje mijn menukeuze te moeten maken. Om vervolgens te wachten totdat je aan een lange tafel met mensen mag aanschuiven. Om tenslotte het betere picknickgevoel te krijgen, terwijl je de smakelijke gerechten met plastic bestek van plastic bordjes eet en je een slokje rode wijn neemt uit een plastic bekertje.

Zeker niet als je in goed gezelschap bent dat je aandacht van de smakkende onbekende naast je afleidt. Want het blijft gewoon leuk om dat van tijd tot tijd eens mee te maken.

Een heel speciaal dorpsfeest…

Dus als er overal langs de weg aanplakbiljetten hangen waarop groots het feest van de ‘Porchetta e la Birra Artigianale’ wordt aangekondigd, zijn de mannen hier in huis niet te houden. Gebraden speenvarken en ambachtelijk gebrouwen bier, daar moeten we naartoe!

We stappen tegen een uur of zeven in de auto om de grote drukte voor te zijn en rijden naar het dorpje in de heuvels. Waar de drukte inderdaad meevalt. En we zonder problemen in de buurt van het feestterrein kunnen parkeren, wat ons lichtelijk verbaasd. Totdat we bij het hek aankomen en voetballende kinderen op het veld zien rondrennen. Niks geen standjes of lange tafels. Geen beginnende drukte. Gewoon geen sagra. Afgelast.

Met onverwachtse afloop

Terug naar huis vinden we geen optie en we rijden door naar het volgende festijn. De ‘Sagra della Trippa’, het typische streekgerecht op basis van pens, laten we links liggen en we gaan door naar die van de Florentijnse Biefstuk. Waar we de auto in een klein straatje heel strak inparkeren en we de stroom mensen volgen om bij de ingang van de sagra te komen.

Het ziet er zwart van de mensen. Dat wordt wel heel lang in de rij staan, terwijl onze magen van al die houtskoolluchten beginnen te rammelen. We kijken elkaar aan, wurmen ons weer in de auto en rijden door naar de volgende plek. Waar we makkelijk kunnen parkeren, geen rij te bekennen is, we altijd met open armen worden ontvangen en een tafeltje helemaal voor onszelf krijgen.

Want dat kun je natuurlijk óók gewoon doen op een Italiaanse zomeravond: een bezoekje brengen aan je favoriete pizzeria!