Column: hoe kom je bij het einde van de wereld, bij Calabrië

Met de lente in de lucht en de anders zo droeve februari maand al even achter de rug, mogen we nu al eens denken aan de volgende etappe. Het dromen van de zomer kan beginnen. De gedachten aan de zomer maken emoties en gevoelens los, die ik enkel kan beschrijven met associatie. Het indigo-ochtendblauw van de lucht, doorkliefd door opgewekt kwetterende zwaluwen, het luie trillen van de slaperige middagwarmte, gedirigeerd door het tjirpen van de krekels, het zuchtend kabbelen van de golfjes op het strand en tussen onze benen, genietend van de gesprekken en van de vriendschap.

Maar zover zijn we nog niet, Calabrië is nog ver weg letterlijk en figuurlijk. Het valt me steeds opnieuw op hoe onbekend deze regio bij de Vlaming en mag ik veronderstellen de Nederlander, is. Eigenlijk valt het me dikwijls op hoe slecht onze geografische kennis van het geheel, Italië en Zuid-Italië is. Dus voor alle duidelijkheid: Calabrië ligt ten zuiden van Napels, op de teen en de wreef van de laars (Lo Stivale).

De belangrijkste luchthaven ligt vlak bij Lamezia Terme en heet Sant’Eufemia Airport, afgekort SUF of gewoon Lamezia Airport. Wanneer je het over Lamezia hebt, verkiest 99% van de mensen het noorden. Lamezia wie? Sant’Eu wat? Sommigen menen zelfs dat het ergens tussen Rome en Napels ligt, of denken zelfs dat Rome zuidelijker dan Napels ligt.

Lamezia Airport

Lamezia Airport is een luchthaven die bij ons ongekend is en toch zijn er zomer en winter rechtstreekse vluchten met Ryanair en zijn er dagelijks minstens twee vluchten over Rome of Milaan die je in iets meer dan 4 uur, inclusief de overstap, in Lamezia aan de grond zetten. Vertrekken om 7 uur ’s ochtends in Brussel, betekent landen om 10.15 ’s ochtends in Lamezia en om 11.15 ’s ochtends op mijn terras.

Geen stress, je hebt een klein uur om de overstap te maken en Fiumicino is niet alleen een heel aangename luchthaven, maar een luchthaven met een duidelijke bewegwijzering en makkelijke structuur. Toch is enige voorzichtigheid geboden! De vele winkeltjes met Italiaanse mode kunnen voor vertraging bij het vrouwelijke geslacht verantwoordelijk zijn en de gate van vertrek voor Lamezia wijzigt bijna elke keer. Dus oplettend zijn is nodig, maar wees niet ongerust; het vliegtuig wacht op je.

In het zomerseizoen vliegen ook SN Brussels en Jetair richting Lamezia, terwijl Ryanair dan 3 vluchten per week heeft en Alitalia nog iets meer keuzevluchten per dag heeft.

De luchthaven zelf is klein en heel gemoedelijk. Uitstappen op het asfalt, dan te voet oversteken naar de bagageruimte en de bagage die bijna onmiddellijk na een lang fluitsignaal op de band arriveert. In Zaventem dien je iets verder te lopen en langer te wachten op je bagage.

Alle controles en metingen in België indachtig, wordt hier iets vlotter omgesprongen met de normen van gewicht, grootte en vorm van de bagage en handbagage. Michael O’Leary moest het eens weten. De straffe verhalen in de lucht en op de grond houd je nog even tegoed.

Tenzij je er echt een bedevaart wil van maken, zijn er slechts twee aanvaardbare manieren om ginds te geraken: met de auto of met het vliegtuig.

De Defender

Met de auto heb ik de oversteek nog maar één keer gemaakt. En hoewel sommige van onze bezoekers of lokale medepassagiers beweren dat de term auto niet slaat op onze Defender[1] en het altijd hebben over een ‘cámion’, ‘autocárro’ of ‘campagnolo’, ginds rijdt ‘hij’ fantastisch. Campagnolo[2] betekent letterlijk: ‘die leeft in het veld en die bovenal in de aarde werkt’. Dus drie jaar geleden hebben we (ikzelf en een goede vriend), in de aarde werkend, iets meer dan 2.000 km afgelegd in één keer met de ‘campagnolo’.

Thuis op een dinsdagavond vertrokken om 20.50 uur en de dag erna aangekomen om 19.10 uur. Heroïsche reis, de ‘campagnolo’ volgestouwd met spullen voor ginder en zakkenvol met eierkoeken en ‘negertetten’ voor onderweg. Op een kwartier vertraagd verkeer rond Milaan na, is de rit perfect verlopen. Uiteraard dient ‘perfect’ gekaderd te worden in de wereld van de Defender.

Het tempo, waaghalzend hoog indien de bijna-limiet van 120 km/h bereikt werd, het comfortniveau van militaire transporten vlak na de Tweede Wereldoorlog en spontane ventilatie langs kieren en spleten die onbetaalbaar is. Sommigen beweren dat een Defender geen Defender is als je bij regen geen natte voeten hebt. Een prachtige rit die ik nooit vergeten zal, een bedevaart waardig.

[1] De Defender is het type landrover die sinds de jaren ’40 quasi ongewijzigd is gebleven. De onze is donkerblauw en hoewel enkele tinten lichter dan die van de Carabinieri, lijkt hij er sprekend op. Een voordeel want je krijgt makkelijker voorrang of straatrespect. Dit kan uiteraard ook te maken hebben met de grootte en robuustheid in vergelijking met de cinquecento’s van de Italianen.