Op zoek naar een nieuw huis in Italië – deel 9

Lang geleden, toen ik nog soepel en sportief was en op wintersport ging, hing ik eens in een van die door mij zeer verfoeide ankerliften, die mij in dit geval over een kilometerslang vrijwel vlak sneeuwparcours van de ene piste naar de andere sleepte. Terwijl ik onderweg was trok er een mist op die maakte dat bodem, horizon en hemel samenvloeiden tot een groot wit, melkachtig geheel.

Ik wist niet meer wat onder of boven was en, heel beangstigend, ook niet of ik nog vooruitging, of stilstond, of misschien zelfs achteruit bewoog. Bij de minste of geringste oneffenheid in de sneeuw raakte ik daardoor uit mijn evenwicht en twee keer viel ik en zag ik het anker in de mist verdwijnen. Vloekend en zwetend kluunde ik mij daarna door de Tiefschnee om de geprepareerde piste te bereiken en terug te skiën naar het begin van de sleeplift om een nieuwe poging te wagen.

Nu, jaren later en veel minder soepel en sportief, schoot deze pijnlijke herinnering mij te binnen toen ik over onze huidige situatie nadacht. Dikke mist inderdaad, daarin bevinden we ons, en we weten daadwerkelijk niet of we stilstaan, of vooruit- of achteruitgaan. Het is afwachten of en wanneer er iets opdoemt uit de doodstille leegte die ons omringt. Is het wel mist, of zijn het veeleer rookgordijnen, doelbewust opgetrokken door de bureaucratische instanties waarvan we afhankelijk zijn?

O wacht, daar verschijnt iets. Een e-mail. Van de bankdirecteur nog wel. Wow! Zomaar, ongevraagd, een e-mail met informatie. Wow in het kwadraat. Eens lezen wat de beste man schrijft. Hij verzoekt ons om een formulier te tekenen, ten behoeve van de hypotheek.

Hè? Nog een formulier?  We hadden er al zoveel getekend toen we in zijn kantoor waren. En waarom dan nog deze, en waarom nu pas? We ruiken onraad en spellen de tekst van het formulier daarom minutieus. Het lijkt niks bijzonders, behalve dat er naast de bekende hypotheeksom van 280.000 euro gewag wordt gemaakt van een garantiebedrag van…

Hè? Dat is een stuk hoger dan de taxatiewaarde. Heeft de taxateur de door ons geconstateerde fouten soms toch hersteld? We hadden op onze, al weken geleden door de bankdirecteur namens ons aan hem verzonden herinneringsmail niets meer gehoord. We besluiten de bankdirecteur maar eens te vragen hoe dat zit met dat garantiebedrag.

De directeur antwoordt gelukkig direct. Wow tot de derde macht. Dat garantiebedrag komt voort uit een standaardberekening die niets met de taxatie van doen heeft, beweert hij. Maar, schrijft de bankdirecteur heel neutraal, de taxateur had wel geantwoord op onze bezwaren. Diens e-mailtje heeft hij er nu voor de volledigheid bijgevoegd. Wat blijkt? Het mailtje is al van twee weken geleden…

Waarom heeft hij dat toen niet meteen naar ons doorgestuurd? Nu hebben we ons de hele tijd zitten ergeren en krijgen we het puur toevallig in handen. Arrghhh. De inhoud is ook niet opwekkend. Onze bezwaren schuift de taxateur terzijde. ‘Panoramicità’ heeft niets met een panoramisch uitzicht te maken maar met de nabijheid van cultureel waardevolle bezienswaardigheden.

‘Sono imbecilli,’ was de kernachtige reactie van Roberto toen we hem dit vertelden. En bij een huis in onze kadastrale categorie rekent men standaard met een hoeveelheid grond van 5 keer de oppervlakte van het huis. Huh? De echte hoeveelheid grond doet er niet toe? Wat is dit voor gegoochel? We laten het maar zitten. Er zijn nog genoeg andere zaken om ons druk over te maken.

Armando, onze brave betrouwbare Armando! Wat is er toch met hem aan de hand? Een aantal weken geleden, na een (opnieuw) zeer teleurstellend bezoek aan de bank, redde hij onze dag door te zeggen dat hij alle gegevens nu klaar had om de vereisten voor het fundament van ons huis door een bouwtechnische ingenieur te laten berekenen (aantal, lengte, dikte van de palen; dikte van de vloer) en ook om een realistische computometrico, begroting van de totale bouwkosten te kunnen maken. Gelukkig, want het rapport van het geologische onderzoek lag ook alweer een tijdje (een maand of twee) te verstoffen. Eindelijk zouden we duidelijkheid krijgen! Eindelijk weer wat vooruitgang! Wanneer? Fra 10, 15 giorni, al limite…

Helaas, we trapten er weer in. Ook Armando was nu ten prooi gevallen aan het uitstel-virus. Twee weken na zijn opbeurende verklaring zaten we weer hoopvol op zijn kantoor en… waren de berekeningen er nog niet. Armando mompelde iets over drukbezette ingenieurs en we bespraken de isolatie van het dak en de muren nog maar weer eens. De tekening van de dwarsdoorsnede van de muur kende ik inmiddels wel uit mijn hoofd, net als de bijbehorende redeneringen. Maar over 10, 15 giorni, dan…

Dan… was er nog niets. Weer zaten we bij Armando op kantoor en afgezien van wat kleinigheden waren we nog steeds geen steek wijzer. Het enige lichtpuntje was dat we alvast wel piketpaaltjes konden gaan slaan! En inderdaad, een paar dagen later stonden we bij windkracht 10 op ‘ons’ terrein de omtrek van het ooit te bouwen huis af te palen. Mmm. De studio naast de keuken en woonkamer leek toch wel erg klein zo, in de werkelijkheid.

‘Ach,’ zei Roberto, ‘verleng het huis aan de lange kant met een meter, dat maakt verder toch weinig uit.’

‘Inderdaad,’ bevestigde Armando. ‘Non cambia niente.’

Anderhalve week later zaten we weer bij Armando, voor de derde keer in blijde verwachting van de berekeningen. Hij had de nieuwe tekeningen waarbij het huis een meter groter was. Die tekeningen had hij beloofd ons een week eerder al te mailen, maar dat was om ondoorgrondelijke redenen niet gebeurd. Nou ja, non cambia niente, of wel? Als we die nu even voor definitief akkoord verklaarden, vertelde Armando doodleuk, dan kon hij de gegevens naar de ingenieur sturen zodat die de fundamenten kon berekenen. En dan, na 10, 15 giorni…

Deze mededeling was een stomp in mijn maag en ik kon geen woord meer uitbrengen. Was het nu onze schuld dat de berekeningen er nog niet waren? Maar die meter extra maakte toch niks uit? En hij had een week gewacht met het presenteren van de tekeningen! Ik snapte er niks meer van. De rest van het overleg, over isolatie, dak en muren of zoiets, hoorde ik geslagen aan. Zwijgend verliet ik het pand. Ook nu, dagen later, ben ik er nog niet helemaal overheen.

Armandino, Armandino, wat maak je me nou? Hoe moet het verder als we op jou ook al niet meer kunnen bouwen?

Overal om mij heen is mist. Welke kant we opgaan, ik weet het niet. Wanneer kunnen de hypotheekakte tekenen, de grond kopen, de bouwkosten inzien? Het is allemaal even vaag en ongrijpbaar.

🇮🇹Leestip: Meer leuke verhalen over het leven in Italië lezen? Die vind je in de drie delen ‘Italiaanse Toestanden’ van Stef Smulders, o.a. verkrijgbaar bij bol.com.