Column: spaghetti snijden en andere dingen die niet langer pijn doen

Ik maak wel eens verse ravioli thuis. Ik heb geëxperimenteerd met verschillende vullingen, maar de lekkerste is toch spinazie ricotta. Een delicatesse waar wel 2 uurtjes werk in gaan zitten. Liefde. Je moet het deeg kneden. Met je blote handen. Laten rusten in de koelkast. Spinazie koken. De vulling maken. De pasta uitdraaien. Afkoken. Mijn zoontje heeft een vriendje en die vertelde me dat hij de ravioli van de supermarkt toch lekkerder vindt. Ongeloof van mijn kant. Dat kostte me een tijdje, maar daarna: acceptatie. Mensen zijn gewoon gewend aan fabrieksvoedsel. Mag hij nog een keer komen eten? Ja!

Sauzen uit een potje

Het is net als sauzen uit een potje. Tomatensaus. Daar deed ik ooit een onderzoekje naar. Toen ging ik verschillende tomatensauzen en spaghettimerken uit de Nederlandse supermarkt vergelijken. Terwijl het zo makkelijk is om zelf met goede ingrediënten een goede tomatensaus te maken. Italianen zijn soms snob met een reden.

Maar ik heb mijn kinderen ook een beetje snob gemaakt. Ik maak mijn pesto zelf. Toen we minder budget hadden gebruikte ik boerenkool in plaats van basilicum en cashewnoten in plaats van pijnboombitten. Dat zullen de Genovezen wel blasfemie vinden, ik vond het geoorloofd. Want ik gebruikte verse, natuurlijke producten.

Waar ik het niet op heb, is pesto uit een potje. Dat kregen we toen we bij een spaghetteria waren in Martina Franca. Mijn snobzoontje vond het vies. Die had nog nooit pesto uit een potje gegeten. Daar zitten ook cashewnoten in, zonnebloemolie. Tja.

Roeren in de risotto

Afgelopen weekend was ik in een natuurvriendenhuis. Dat is een soort jeugdherberg waar ook een grote gemeenschappelijke keuken is. Heel gezellig, want iedereen staat met elkaar te kletsen achter die pannen en het is leuk om te zien wat andere mensen koken.

En toen zag ik mensen roeren in hun risotto. Studenten. Tja. Ik zeg er niks van. Ik denk alleen: dat mag niet. Dat is mijn geïnternaliseerde Italiaan, die weet dat er 2 scholen zijn. 2 filosofieën: roeren en niet roeren.

La pasta scotta

Net als de ‘al dente’. Je merkt het al: al deze zaken gaan over eetregels. En hoe je daar snob over kan zijn. De al dente dus. Ik heb met Italianen samengewoond die boos op mij werden omdat de pasta ‘scotta’ was, te lang doorgekookt.

Dus na een jaar in Italië ging ik met kerst naar huis en schotelde mijn familie veel te kort gekookte pasta voor, omdat ik het graag goed wilde doen, maar ook niet scherp genoeg was om goed te kunnen proeven wat nou eigenlijk lekker is.

Een paar jaar geleden las ik in het kookboek Fratello, Sorella dat Frans van Munster niet van al dente pasta houdt. Hij heeft hem gewoon graag lekker lang gekookt. Dat vond ik heel verfrissend. Dat het een mening is. Daar maak ik me dus ook niet druk meer over.

Ik leer ook, hè. Van Italianen en Nederlanders. Een Nederlandse kok liet mij ooit het verschil proeven, van de lepel, tussen fijn geraspte kaas en grof geraspte kaas. Ik begreep het. En ik nam het mee op mijn levenspad. 

De pizza Hawaii en de cappuccino na elven

Maak ik me daar nog druk over? Moet ik nog uitleggen wat de argumenten zijn tegen ananas op de pizza en cappuccino na elven? Heel grappig vond ik het dat voetbalsupporters Totti wilden beledigen met een groot spandoek in het stadion: TOTTI ADORA L’ANANAS SULLA PIZZA.

Contro natura è solo l'ananas sulla pizza!#Vaticano #DDLZan #loveislove pic.twitter.com/VCHJWbiScS

— Flaviano Bianchini (@bianco222) June 22, 2021

Of moet ik wijzen op de Italiaanse serveerster die me heel ongeïnteresseerd aankeek toen ik beschamend om 16 uur een cappuccino bestelde en zei: non ti preoccupare, fai come ti pare! Ook dat vond ik verfrissend. Zoek het lekker zelf uit.

De kliekjes uit de koelkast in je klassieke Italiaanse recept

Maar toch…. Soms wringt het ook. Waar ik wel nog enigszins moeite mee heb is dat als ik met iemand ga koken, ik me toch vaak aan een enigszins klassiek recept wil houden. En dan gaat iemand er alle restjes uit de koelkast in flikkeren. Dat doet mij dan toch een beetje pijn.

Mijn man snijdt de spaghetti. Ik zie het en altijd speelt het zich als het ware voor mijn ogen in slow motion af. Maar hé, wie ben ik? Zeg ik er iets van? Nee. Het hoeft geen breekpunt in ons huwelijk te zijn. Dat is het gewoon niet waard.

Het kookwater niet zouten

Als iemand het kookwater niet zout, dan zeg ik daar wel iets van. Tegen vrienden in ieder geval. Maar zou ik het zeggen tegen mensen in de gaarkeuken van het natuurvriendenhuis? Nee, daar houd ik wijselijk mijn mond. Leven en laten leven.

Ik houd voortaan mijn mond

En dan als laatste wil ik iets opbiechten. Want ooit heb ik iets vreselijks gedaan. Het was niet de pasta te lang laten doorkoken, het was niet het zout vergeten in het kookwater en het was ook niet de spaghetti snijden.

Ik heb ooit, in een vlaag van verstandsverbijstering, de eigenaar van een restaurant erop gewezen dat het ‘broodje panini’ op de menukaart FOUT was. Nu denk ik: had ik maar wijselijk mijn mond gehouden en me STILLETJES superieur gevoeld. Want mensen die jou voorschrijven hoe je je leven moet leven, dat zijn de ergste.