Column: een tijd van komen en een tijd van gaan

We zijn weer thuis! Het was heel fijn om in Nederland kerst te vieren en onze vrienden en familie te kunnen zien. Toch is het ook wel heel lekker om nu weer in Verona te zijn, nadat we in de afgelopen 10 dagen in 7 verschillende bedden hebben gelogeerd.

De eerste paar dagen kon mijn hoofd dat nog wel aan, maar daarna werd ik elke ochtend compleet verward wakker, omdat ik geen idee meer had waar ik was.

Het is nu wel een groot verschil ineens: in Nederland was het elke dag feest, gezellige dagen met vrienden en familie en veel onderweg. Nu hebben we de hele Netflix-serie van The Witcher gebinged en al twee keer 70 kilometer gefietst in de eerste week van het jaar. Ook leuk, maar wel een hele verandering.

We hebben het wel vaker meegemaakt, dat gevoel van in een gat vallen, dus we kunnen er gelukkig een stuk beter mee omgaan. Het helpt om gewoon te accepteren dat je je zo voelt en dan gaat het vanzelf weer voorbij. Als we weer aan het werk gaan, zullen we er vast ook minder last van hebben.

Wat ook bijdraagt aan het vreemde gevoel is dat we weten dat we dit jaar weer terug naar Nederland gaan verhuizen. Christo is bijna klaar met zijn PhD en hoeveel we ook van Italië zijn gaan houden in de afgelopen 3 jaar, we zien allebei onze toekomst meer in Nederland liggen dan hier.

Ik zou het leuk vinden om weer les te geven en Christo wil graag verder in de fotosynthese, maar dan aan de Universiteit van Wageningen. We weten dus wel dát we teruggaan en ook dat we waarschijnlijk in de buurt van Wageningen terecht zullen komen, maar hoe en wat precies is nog niet duidelijk. 

‘Waar zouden we volgend jaar zijn met oud en nieuw?’ vroegen we ons af terwijl we elkaar een gelukkig nieuwjaar wensten. Op de achtergrond hoorden we een paar losse knallen van het vuurwerk en vanuit het raam zagen we het schitterende siervuurwerk dat werd afgestoken op Piazza Bra in het centrum van Verona.

Vuurwerk is hier echt niet zo’n ding. Volgend jaar zitten we misschien wel weer ergens in het Hollandse knalfestijn. Of zou vuurwerk in de tussentijd verboden worden? Wie zal het zeggen.

Of we echt blij zijn om terug te gaan, weten we zelf eigenlijk ook niet. Aan de ene kant maakt Italië het je soms wel erg makkelijk om terug naar Nederland te verlangen.

Toen we terugkwamen van de kerstvakantie lagen er twee brieven op de deurmat. De eerste van de huisartsenpost: onze Italiaanse huisarts houdt er per 1 januari mee op en daarom moeten we een andere uitkiezen. Dat kan niet online, telefonisch of per mail, maar ik moet met deze brief en onze verzekeringspasjes naar het administratiekantoor om onze keuze door te geven.

Ik ben daar al een paar keer geweest, drie keer toen we ons pasje, de tessera sanitaria, moesten aanvragen en sindsdien elk jaar één keer om te verlengen. Ik heb er nog nooit korter dan een uur in de wachtrij gezeten, dus succes!

De andere brief is van een incassobureau van de gemeente: het heeft 2,5 jaar gekost, maar ze zijn er op de valreep achter gekomen dat ook wij afvalstoffenheffing moeten betalen.

Terecht, we vroegen ons al af waarom we daar nooit eerder bericht over hadden gekregen, maar alle administratieve rompslomp en bureaucratie die dit nu alweer met zich meebrengt, had ik mezelf liever willen besparen. Niet echt lekker thuiskomen dus.

Aan de andere kant hadden Christo en ik in Nederland allebei telkens hetzelfde vreemde idee in ons hoofd zitten. Elke keer als we buiten liepen en naar de lucht keken, zagen we besneeuwde bergen. Maar na een halve seconde of nog minder realiseerden we ons dat dat helemaal niet kon in Nederland en dat de besneeuwde bergen in ons hoofd gewoon de Hollandse witte wolken waren.

Dan is het wel weer fijn om in Verona omhoog te kijken en te zien hoe de vertrouwde besneeuwde bergtoppen zich aftekenen tegen de strakblauwe lucht.

Net als dat er met Kerstmis voor ons dus een tijd van komen en een tijd van gaan was, geldt dat ook voor ons hele Italië-avontuur. Zijn we er blij om? Nog niet echt. Zullen we dat nog worden? We gaan het zien.

Wat ik wel weet is dat het idee dat we bijna weggaan ons ook weer heel bewust maakt van al het mooie en fijne dat Italië te bieden heeft en dat we daar de komende maanden met volle teugen van gaan genieten.