Column: onvergetelijk Calabrië

‘Rein, en denk even na over de zomer, hè?! Je weet dat je bent uitgenodigd bij ons in Calabrië,’ zegt Anna nadrukkelijk. Ik zucht: ‘Ja ja, ik denk erover na… ik laat het je nog weten.’ ‘Je hoeft niet na te denken,’ hoor ik op strenge toon aan de andere kant van de telefoon. ‘Je bent vier jaar niet op vakantie geweest. Dit jaar dus wel. Je hebt het nodig. Ik zal iedereen vast informeren dat je komt. Hartstikke leuk. Gauw boeken anders zijn de bussen te duur!’

Anna heeft de telefoonverbinding koud verbroken of ik krijg een appje van haar dochter. ‘Rein! Je komt naar Calabrië, wat geweldig! Ik kijk er zo naar uit. Gaan we heel veel leuke dingen doen en relaxen!’

Ik voel het al: no way back. Ook de workaholic moet eraan gaan geloven. En hoe meer ik denk aan witte stranden, verse vis en witte wijn, hoe vermoeider ik me voel en hoe meer zin ik heb om toch echt op vakantie te gaan.

Voordat ik de treinen en bussen naar het zuiden te boeken, googel ik even Cirò Marina en de omgeving. ‘Città del vino‘ is het eerste wat er in Google naar voren komt en vervolgens een aantal foto’s van versbereide vis, een jazzfestival en miniconcertjes. Ik ben verkocht. Op naar Calabrië. 

Flixbus naar Calabrië

Maandag 5 augustus. Om 12 uur stap ik in de taxi naar het station hier in Florence om de trein naar Rome te pakken, waar ik vervolgens de FlixBus-aansluiting heb richting Cirò Marina. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in het begin een beetje opzag tegen de lange reis.

In totaal 11 uur van deur tot deur is best wel veel, zeker als je van die 11 uur bijna 8 uur in een bus zit. Toch viel het me echt alles mee. Zuid-Italië is zo onwijs mooi, dat de landschappen aan me voorbij vlogen en de tijd daardoor automatisch sneller leek te gaan. 

FlixBus is trouwens zeer chill. De verbindingen kloppen, je zit zeer comfortabel in de bus, hebt voldoende ruimte en een stopcontactje om je telefoon op te laden. Dat we ook nog een halfuur eerder op bestemming aankwamen, was helemaal een goed begin van de vakantie. 

Cirò Marina en omgeving 

Aangekomen in Cirò Marina staat Anna me al op te wachten onder het viaduct. ‘Welkom, lieverd, wat fijn dat je er bent. Kom, laten we nog even een glaasje wijn drinken en dan gaan we slapen. Ik heb trouwens voor morgen en de komende dagen wat leuke dingen uitgedacht.’

Nog enigszins ‘in jetlag’ van de lange reis en de andere, lagere vibes van het zuiden, zit ik aan een wijntje en probeer ik in het stikdonker een beetje de omgeving in me op te nemen. Morgen maar verder. ‘Anna, het enige wat ik echt wil is zee, witte wijn en Ella Fitzgerald op de achtergrond. Anna lacht en zegt: ‘Als dat alles is, dan wordt dit je droomvakantie!’ 

Onbekende stranden, Sila en Crotone

De Ionische kust is werkelijk fantastisch. Witte stranden, kraakheldere zee en onbekende strandjes waar een paar parasolletjes staan. Het heerlijke aan dit gedeelte van Calabrië is dat er weinig tot geen toeristen zijn. Wellicht een paar verdwaalde Italianen uit Noord- en Midden-Italië die op deze paradijselijke plekjes komen. Verder zit je echt tussen de locals.

En een van die locals is de tante van Anna die een restaurantje met camping heeft, net buiten Cirò. ‘Daar eet je de beste mosselen van Calabrië,’ vertelt Anna me. ‘Echt, die vrouw heeft een moeizaam karakter, maar God, wat kan ze lekker koken.’ En bij Zia is er werkelijk geen woord aan gelogen. Voor de lunch hebben we mosselen en verse vis van de grill, een heerlijk glas witte wijn en… muziek. Ik kijk Anna aan en pak mijn iPad uit mijn tas, tijd om even naar Ella te luisteren. 

Het geruis van de zee, de zwoele stem van Ella en het heerlijke uitzicht op het strand, waarnemend vanonder de overkapping van Zia’s restaurant. Dit is wat ik vakantie noem. We eten een paar uur om vervolgens weer loom op de handdoek te gaan liggen en een middagdutje te doen. 

Op de terugweg rijden we langs de Mercato Saraceni. Een open plaats met een piazza, cozy patio en een klein kerkje. Daar gaan we dan ook maar meteen aperitieven en genieten van de zonsondergang. Immers van beide kunnen we toch nooit genoeg krijgen. 

Sila

Diegene die wellicht denkt dat Calabrië droog en dor is, heeft het mis. Mijn beeld van het zuiden was immers ook zo, tot Anna me tijdens mijn verblijf naar de Sila bracht. Sila heeft een kraakhelder bergmeer en bevindt zicht tussen een oase aan groen.

Nooit gedacht dat landschappen in zo’n korte tijd zo enorm kunnen veranderen. De berg oprijdend stond ik dan ook echt versteld dat de dorpjes en de omgeving steeds meer op Zwitserland begonnen te lijken. Hoge bomen, frisser weer en de gemoedelijkheid van de bergen. Daar weer op een bijzondere plek geluncht. 

Crotone

Ook Crotone is een pareltje dat niet overgeslagen mag worden. Voor Crotone had Anna vrienden van haar opgetrommeld die al ruim 50 jaar in Crotone wonen en ons graag de stad door hun ogen wilden laten zien.

We hebben prachtige uitzichtpunten bekeken, oude opgravingen bezocht en uiteraard bij Le Castella een duik in het water genomen en wat uitgerust. Het Crotonese nachtleven heeft iets mysterieus. Crotone was (en is!) een maffiabolwerk en dat is wat je dan zeker nog ervaart als je door de kleine steegjes loopt. Mensen houden nauwlettend in de gaten wat je aan het doen bent en met wie je bent. 

Overigens zie je dat overal wel in Calabrië, of althans, in de stukjes waar ik ben geweest. Er hangt nou eenmaal wat spanning in de stad en in de omgeving. Mensen houden zich erg rustig en stil en kijken goed om zich heen. 

Filmdecors

Calabrië deed me denken aan een oude Italiaanse film. De steegjes, de Api die door de straten scheuren, de mysterieuze en vaak spannende straatjes, zeer goed eten voor zeer weinig geld en natuurlijk een decor waar je U tegen zegt. 

De ontdekking van Calabrië

Mijn vrienden hier spotten vaak een beetje met Calabrië; ik vind het een regelrechte ontdekking en zou er zo weer heen gaan, want Calabrië heeft dat stukje authentiek Italië waar veel toeristen gelukkig nog geen idee van hebben dat het bestaat.

En dat maakt het een onvergetelijke plek.