Aan de keukentafel van mijn schoonmoeder

‘Goethe zei eens: “Napels zien, en dan sterven.” Ik zag Napels, en ging toen pas echt leven.’ Zo begint Katherine Wilson haar boek Aan de keukentafel van mijn schoonmoeder. Eten, liefde en leven in Napels, waarin ze haar indrukken over allerlei aspecten van Italië beschrijft.

In 1996 reisde Katherine vanuit Washington naar Napels om stage te lopen bij het Amerikaanse consulaat. Eenzaam, op zoek naar compagnia, stemt ze in met een blind date.

Salvatore arriveert 20 minuten te laat en rijdt haar met zijn Fiat rechtstreeks naar de keuken van zijn moeder. Daar, onder het toeziend oog van de hele familie, leert Katherine haar eerste Napolitaanse levenswijsheid: nóóit aan de korst beginnen als de rest van de pizza nog niet op is.

Katherine wordt verliefd en ging bij de Napolitaanse familie in Posillipo in huis wonen en leerde zo de typisch (Zuid-)Italiaanse culturele en culinaire gewoontes kennen. Het is de charmante, op-en-top Italiaanse schoonmoeder Raffaella die Katherines hart opent voor de rijkdom van Napels.

Italië door Amerikaanse ogen

In het boek vertelt Katherine (of Ketrin, zoals ze door de Italianen wordt genoemd) over haar persoonlijke indrukken en hoe zij met Amerikaanse ogen tegen bepaalde Italiaanse gebruiken aankijkt. Door dit boek krijg je (letterlijk!) een kijkje in de keuken en de rest van het huis van een Italiaanse familie.

Haar schoonmoeder Rafaella is een echte, charmante Napolitaanse vrouw die er altijd op en top verzorgd uitziet. Rafaella maakt elke dag de heerlijkste gerechten klaar, waarvan enkele recepten ook achter in het boek te vinden zijn.

Verder vertelt Katherine over de Italiaanse gebaren, het geloof en het bijgeloof, en het dagelijkse leven in Italië en Napels in het bijzonder. Ook staan er veel Italiaanse (en Napolitaanse) woorden en zinnetjes in die Katherine leert, waardoor je helemaal in de Italiaanse sferen komt.

Herkenbaar

Het is een vermakelijk boek, omdat een Italië-liefhebber waarschijnlijk veel herkent in dat wat Katherine beschrijft. De verhalen roepen bij Italië-liefhebbers herinneringen op, zoals het eerste contact met Italië en de Italiaanse taal, het temperamentvolle karakter van de Italianen en de zonovergoten straatjes: je waant je meteen nel bel paese.

Vooral als je er een tijdje hebt gewoond, nog steeds woont of vaak op vakantie gaat en Italië eigenlijk als je ‘tweede thuisland’ voelt, is het een en al herkenning. Maar ook als je meer zou willen weten over het echte Italiaanse leven, is dit boek zeker de moeite waard.

Via de website van de uitgever lees je een fragment van Aan de keukentafel van mijn schoonmoeder.