Morena van den Wittenboer
Zolang ik me kan herinneren, wilde ik al verhuizen naar Italië, het herkomstland van mijn moeder. Het is een droom die ik zeker 7 jaar heb gekoesterd voordat ik na het afronden van mijn studie eindelijk concrete stappen kon maken om die droom uit te laten komen.
Meer thuis in Italië
Op de vraag ‘waarom?’ antwoordde ik steevast dat ik me in Italië meer thuis voelde dan in Nederland. Dat was de waarheid en dat is het nog steeds. Echter, hoe langer ik vasthield aan die droom, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat ik me ook meer Italiaans voelde dan Nederlands. Dat moest toch ook haast wel, waarom was ik anders niet gelukkig in Nederland?
Langzaam aan begonnen ook veel typische Nederlandse eigenschappen me tegen staan, vooral de ‘doe maar normaal’-cultuur die zo overheersend aanwezig is in Nederland. Ik had niet kunnen weten dat ik me nooit zo Nederlands zou voelen als toen ik eenmaal was verhuisd naar Italië.
Of je het nu wilt of niet, het land waar je opgroeit, laat zijn sporen na. Voor een gedeelte bepaalt het je gewoontes, eigenschappen en visie op het leven (en alle minder kritieke zaken). Noem het een default setting; dingen die we van jongs af aan mee krijgen in de opvoeding en waar we eigenlijk nauwelijks bij stilstaan, omdat we dat allemaal als normaal beschouwen.
Zo worden Nederlandse jongeren door buitenlanders als erg onafhankelijk bestempeld. Ze gaan meestal op jonge leeftijd op zichzelf wonen om te studeren, te feesten en om uiteindelijk volwassen te worden.
Natuurlijk wist ik wel dat deze opvatting bestond, maar ik heb er nooit bij stilgestaan hoezeer dit op mij van toepassing was, tot ik in een omgeving kwam waarin ik sterk afstak bij mijn leeftijdsgenoten.
Het werd me in Italië al vrij snel duidelijk dat dingen die ik altijd als normaal beschouwde, hier helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn.
Onafhankelijk en volwassen
Ik ben ontelbare keren geprezen om mijn onafhankelijkheid en volwassenheid. Dat ik zo maar in mijn eentje geëmigreerd ben. Dat ik op mezelf woon en zelf alle eindjes aan elkaar knoop. Dat ik zulke heldere, volwassen ideeën heb over wat ik wil.
Ja, ik ben inderdaad wat verder weg verhuisd van waar ik opgegroeid ben dan de meesten, maar op een leeftijd van 23 jaar vond ik het toch wel eens tijd om het ouderlijk nest te verlaten. En als je op jezelf woont, heb je geen andere keus dan zelf je problemen leren op te lossen (met telefonische ondersteuning van het thuisfront, daar waar nodig).
Zo vanzelfsprekend als ik het vind, zo ondernemend vinden mijn nieuwe landgenoten het. In hun ogen ben ik een of andere avonturier terwijl het voor mij niet meer dan een logische afsluiting is van het proces ‘volwassen worden’.
De meeste mensen van mijn leeftijd in Italië wonen nog bij hun ouders. Kanttekening hierbij is wel dat het in Italië ook daadwerkelijk moeilijker is voor jongeren om op zichzelf te gaan wonen, voornamelijk vanwege de hoge kosten en lage salarissen.
Afhankelijk
Echter, ook op andere manieren blijven ze afhankelijk van hun ouders. Het is alsof ze weigeren volwassen te worden totdat ze klaar zijn met studeren. Pas dan beginnen ze na te denken over wat ze met hun volwassen leven willen doen. Tot die tijd bestaat het leven uit studeren, uitgaan en plezier maken. Thuis hoeft er toch niets gedaan te worden en nadenken over later is nu helemaal niet relevant.
Dit is compleet ondenkbaar in Nederland, waar veel jongeren al van jongs af aan worden gestimuleerd om zelfstandig te zijn. Het begint met zelf je schoenen strikken, later worden er wat kleine klusjes in het huishouden aan je toevertrouwd en als jongvolwassene neem je wellicht een bijbaantje om je eigen centen te verdienen. En als je er dan klaar voor bent, dan trek je erop uit om je eigen plek in de wereld te zoeken.
Trots op Nederlandse eigenschappen
Blijkbaar houd ik er toch een zeer Nederlandse manier van denken op na en voel ik me toch niet méér Italiaans dan Nederlands. Ik hecht veel waarde aan mijn zelfstandigheid en daarmee hecht ik dus ook meer waarde aan sommige typische Nederlandse eigenschappen dan ik voor mogelijk hield.
Ik durf nu zelfs te zeggen dat ik trots ben op hoe ik ben opgevoed en op de typische Nederlandse eigenschappen die ik van huis uit heb meegekregen. Nog steeds voel ik me meer thuis in Italië dan in Nederland, maar de sporen die Nederland op mij heeft achtergelaten misstaan mij helemaal niet!
Comments