Column: we willen nog niet naar huis!

En dan is het zover. Huilend wakker worden. Na een fantastische vakantie in Lecce, was het tijd om naar huis te gaan. De koffers stonden half ingepakt klaar. De bikini’s hingen klaar in de badkamer, voor de laatste stranddag bij Gallipoli. Maar we wilden niet naar huis, we wilden blijven!

We hadden onze vrienden gevraagd om ook naar Gallipoli te komen, om met elkaar te genieten van onze laatste dag. De laatste paar uur… We konden er niet eens een volle dag van maken, want onze vlucht zou om 20.00 uur vertrekken. Toch verheugden we ons erop om er een mooie, onvergetelijke dag van te maken, wetende dat de vlucht terug niet minder emotioneel zou worden.

Ik wil niet naar huis

In de auto spraken we weinig, maar we genoten van de rit. We lachten en vermeden het onderwerp van de dag. En wat was die dag mooi! De temperatuur was hoog, het was niet te druk en het water was kalm en verkoelend.

Op het strand lagen we stil naast elkaar, goudbruin gekleurd door de zon. Ik zei, de stilte verbrekend: ‘Ik wil niet naar huis.’ Mijn vriendin antwoordde: ‘Dan gaan we nog niet.’

Laten we blijven

Eerst barstte ik in lachen uit, denkende dat ze een grapje maakte. Maar ze bleek heel serieus. ‘Laten we blijven, Viv. Jij bent nog een week vrij en ben nog een week in Nederland bij jou… Waarom blijven we niet hier en plakken we er nog vijf dagen aan vast?’

We keken elkaar aan en dat was het. We misten onze vlucht en belden Marta, de eigenaresse van de B&B. ‘Marta, can we stay for five more days? ‘You want to stay? Okay, Vivian. Palazzo Gorgoni, no. But for you, I look for apartment. No problem.’

We bleven. Geen idee in welke hotel, maar dat kon ons allang niet meer schelen. We schreeuwen het uit, lachend, sprongen op van onze strandstoelen. Niemand begreep het, maar wij wel. Er werd een fles champagne besteld en iedereen kwam bij elkaar.

We bleven in Lecce.
We bleven écht.

Die avond was ineens niet meer de laatste avond in Lecce, maar we veranderden de plannen niet. We besloten de avond net zo mooi en onvergetelijk te maken zoals we eigenlijk bedacht hadden dat de avond zou zijn. Ineens hadden we vijf nog zulke mooie dagen voor de boeg.

Een werelds moment

In plaats van twee weken, ineens bijna drie weken op vakantie. Dat is niet eens zo bijzonder, maar zo spontaan besloten maakte het moment werelds.

Terug in de auto zongen we uit volle borst mee. We reden nog een rondje, gewoon omdat het kon. We stopten om de zonsondergang te kijken, maar konden stiekem ook niet wachten om terug bij ons appartement te zijn, want we moesten het nieuwe ticket wél nog even boeken.

Een ander appartement

In het appartement stond Marta klaar met een fles wijn en vier glazen. Ze had een ander appartement voor ons geboekt, om de hoek, voor een belachelijk goede prijs. We konden nog één nacht bij Marta blijven, om de volgende dag voor de laatste paar dagen te verhuizen naar het andere appartement.

De lach op mijn gezicht was werkelijk niet weg te slaan. Het was een geweldig gevoel, niet alleen dat we bleven, maar dat we dit samen deden. Dat we elkaar zo goed begrepen en het dus zo leuk hadden, dat we dit allebei zo graag wilden.

Echte Leccese

Flanerend, bijna juichend, over straat, op naar Doppiozero en iedereen die we daar hadden leren kennen. Vieren dat we nog heel even niet naar huis hoefden, dat het afscheid van de avond ervoor niet écht was, dat we heel even voelden, dat we échte Leccese waren.